De mama van elke dag weer een ritueel
Uit vele onderzoeken is gebleken dat kinderen het meeste baat hebben bij structuur. Zo begonnen wij toen Ties nog maar een paar weken oud was met het bedritueel. De meeste kinderen blijken zo te leren dat, wanneer het avondritueel begint, ze weten dat ze de nacht in gaan en dat dat dus de ‘lange’ slaap is.
Tandenpoetsen
Dus het ritueel begon bij ons met ‘tandenpoetsen’. Dit was natuurlijk niet meer dan een tandenborstel in z’n hand waar hij wat op kon sabbelen. Ik dacht dat hij zo wende aan deze gewoonte die hij de rest van zijn leven keurig iedere ochtend en avond moet uitvoeren. Op deze manier gaat hij het vast nooit zo erg vinden (nu weet ik wel beter). Tijdens sabbelen op de tandenborstel werd zijn luier verschoond en zijn pyjama en zijn slaapzak aangedaan. Daarna kreeg hij altijd nog borstvoeding en later natuurlijk de fles. Als laatste lekker instoppen, een dikke kus, ‘slaap lekker en tot morgen’. Al wist ik natuurlijk dat dat ‘tot morgen’ nooit echt waar was. Voordat het morgen zou zijn, zou ik hem heus nog een keer of twee zien.
Koning Tijdrekken
Nu is hij bijna 3 en is hij Koning Tijdrekken. Maar ook echt: als er een beroep bestaat dat je je geld kunt gaan verdienen met tijdrekken, weet ik zeker dat hij erin gaat uitblinken! Rituelen dus. Iedere keer komt er weer wat bij. Gelukkig vallen er ook steeds weer dingen af, maar wanneer je een keer wat nieuws doet, weet je dat je dat morgen ook direct kunt repeaten. Rust voor het slapen? Weinig prikkels? Dat werkt voor Ties niet. Nee, Ties gaat het liefste van links naar rechts hossen op de Snollebollekes. ‘Zombie’ van The Cranberries is ook favoriet. Dit is het ritueel met zijn vader.
Tip
Muziek: dus heel hard springen, gillen en gek doen op het grote bed. Ondertussen ergens in zijn pyjama springen en tanden poetsen. Hier heb ik overigens de tip voor: wij benoemen alles wat hij gegeten heeft. Even het broodje wegpoetsen hoor. Hé, zie ik daar nou nog wat chocola zitten? En de vla zit volgens mij nog achter die kies! Het poetsen gaat tegenwoordig fantastisch.
Boekje(s) lezen
Na het dansen en feesten het bed in, en dan nog boekje(s) lezen. Als je je dan bedenkt dat het allemaal toch wel wat lang duurt en je het proces dan eigenlijk even wat wilt versnellen door bladzijdes over te slaan in het boekje… Ha, dan heb je het mis! Meneer weet het precies, dus hop opnieuw en nu alle bladzijdes.
Doorslapen
Ook bij oma heeft hij z’n eigen ritueel. Tanden poetsen, pyjama, slaapzak… Thuis wil hij allang niet meer in de slaapzak, maar bij oma wel. Daar is de slaapzak natuurlijk wel fijn. Boekje 1: over een vogeltje dat te ver vliegt, eigenlijk te moe is om terug te vliegen en bij geen enkel ander vogeltje in het nestje mag omdat hij daar niet hoort… ‘Zielig hè’, roept hij steevast. Zo zielig vindt hij het nog niet, aan zijn grijns te zien. Daarna het boekje van Plons, de klok opwinden en het belangrijkste wat steevast is bij opa en oma: doorslapen! Daar kan dat altijd wel…
Nieuwe toevoeging
Sinds een dikke week heb ik weer een toevoeging in mijn ritueel. Ik zing een deuntje, of zing… het intro van de paso doble. Ties komt dan dansend en springend naar mij toe en wanneer zijn hoofd of arm of been dan in zijn pyjama zit, roept hij ‘Olé!’. Dus niet bij óf z’n hoofd, óf zijn arm, óf zijn been, maar én, én, én… Lichtelijk frustrerend dat zijn vader niet snapt als hij vraagt of papa ook ‘tutududum’ wil doen. Dus je snapt het: ik mag nu het pyjamaritueel doen. Daarna ‘tutududum’ het bed in en olé, lekker slapen!
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.