De mama van terug naar de orde van de dag
Vier dagen zonder kinderen en zonder man. Wat keek ik ernaar uit. Ik had van te voren niet verwacht dat ik niet even zonder ze zou kunnen. En dat klopt… Ik kon gerust even zonder ze. Even opladen, biertjes drinken, lekker eten, zonnen, zwemmen, goede gesprekken en vooral genieten. Gelukkig leven we in een tijd van Facetime, dus iedere avond ging ik natuurlijk even bellen. Dat zorgt er toch voor dat, ondanks je ver weg bent, het toch heel dichtbij voelt.
Wel of geen zon?
Zo laat in het najaar is toch echt wel het einde van het seizoen op Mallorca. Dat is onder andere omdat je er niet volledig van kunt uitgaan dat de weersomstandigheden fantastisch zijn. Voordat we weggingen, waren de voorspellingen ook echt niet zo rooskleurig, vooral de eerste dag. Er was behoorlijk wat regen voorspeld.
Zonnebaden
Toen we eenmaal bij ons hotel waren aangekomen, begon de zon te stralen. Wat een genot. Korte broek aan en bakken. Wat een meevaller! Je gaat niet voor niks naar Mallorca. Als het weer ons niet geboeid had, waren we wel naar Texel gegaan. Mijn streven was om in ieder geval in de zee te zwemmen en hopelijk een beetje te zonnebaden. Vitamine Zee zeg maar. Dit is gelukt! Uiteindelijk is het maar één dag echt wat minder geweest, al was dat dan toch al snel 25% van onze vakantie.
Prima geregeld
Thuis was alles prima geregeld: een nachtje bij opa en oma, een ochtend bij een vriendinnetje spelen en natuurlijk feest met hun vader. Ik denk vaak: jij bent écht de vader die ieder kind wil. Ja is ja, nee wordt vanzelf ja, altijd feest, dansen, springen en ouwehoeren. Op tijd eten is vast niet gelukt. Ze lagen ook vast niet keurig om zeven uur op bed. Het kan best pittig zijn om met twee kinderen alles alleen te doen. Maar ik heb hem niet horen klagen, dat ik zonder hem en zonder de kinderen weg wilde. Gelukkig maar, want ik was er zó aan toe!
Blij
Time flies when you’re having fun. Na vier dagen zaten we alweer in het vliegtuig terug.
Wat ook fijn is als je weer thuis bent, is dat je weer thuis bent. Wat fijn om die blije koppies weer te zien, ze te kunnen knuffelen en je neus in het haar te steken om hun geur op te snuiven. Ja, ook cliché, maar dan krijg ik toch weer even zo’n kriebel in mijn buik omdat ik ze dan toch wel gemist heb.
Mijn jongens
Deze twee die ervoor zorgen dat je toe bent aan vakantie omdat je altijd mama bent. Die ervoor zorgen dat ik het heerlijk vind om naar mijn werk te mogen, omdat ik dan even geen mama hoef te zijn, en deze twee die maken dat, wanneer ze op bed liggen, ik even gedachteloos op de bank kan gaan zitten.
Geluk
Maar ook zeker de twee waarvan ik de mama ben en waar ik niet zonder kan. Voor nu, tot volgend jaar. Want ik denk dat dit een moeder goed doet. Even aan jezelf denken en even opladen. Niet te lang. Gewoon een paar dagen. Maar dat gaat nog even duren. Nu eerst weer genieten van mijn jongens.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.