Een dag met een gouden randje
Iedere dag heeft wel een geluksmomentje. Je moet er alleen wel voor openstaan. De ene dag moet je er écht naar op zoek, terwijl je het de andere dag als het ware op een presenteerblaadje krijgt aangereikt.
Reportage
Dat laatste ervaarde ik onlangs, toen ik voor een reportage, samen met een fotograaf, een dagje het centrum van Amsterdam afstruinde op zoek naar mensen waaraan we normaal gesproken voorbijlopen. Mensen die we nauwelijks opmerken. Of mensen waar we liever met een boog omheen lopen, omdat we bepaalde vooroordelen over hen hebben.
Bijzondere verhalen
We wilden portretten maken van mensen die opgaan in het straatbeeld, maar die vaak zulke bijzondere verhalen hebben. Prachtige mensen. Kleurrijke mensen. Waardevolle mensen. Niet omdat ze dure kleding dragen of een knap uiterlijk hebben, maar omdat ook zíj het waard zijn om gezien en gehoord te worden.
Prachtige mensen
Zoals die man die de straten van onze hoofdstad schoonhoudt. Eens was hij CEO van zijn eigen bedrijf. Hij had geld en aanzien. De keerzijde daarvan was, dat hij zijn gezin nauwelijks zag en helemaal niet gelukkig was. En nu hij schoonmaakt, en zich met zijn oude bakfiets van de ene naar de andere plek verplaatst, is hij dat wel. Dat hoor ik niet alleen wanneer hij het me vertelt, maar ik zie het ook aan zijn ogen die stralen. Of die jonge vrouw met veel piercings en tatoeages in haar gezicht. Door haar uiterlijk loopt ze tegen veel vooroordelen aan, terwijl ze juist heel erg bezig is met het milieu en werken aan een betere toekomst voor onze vervuilde wereld. Of die evangelist op de hoek van de straat. Hij probeert er voor de mensen te zijn, een luisterend oor te bieden, maar veel mensen lopen met een boog om hem heen.
Aandacht voor elkaar
We spraken nog veel meer mensen en luisterden naar inspirerende verhalen over idealen, toekomstdromen en geluk. Maar we hoorden ook over vooroordelen, verdriet en onrecht. Laten we wat meer ons best doen om aandacht te hebben voor elkaar. De ander te zien en naar hem of haar te luisteren. Daar wordt je wereld zóveel mooier en rijker van. Voor mij was het in ieder geval een dag met een gouden randje. Een dag waarop ik veel geleerd heb. Een dag die ik anderen ook gun.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.