Een volwassen lesje leren: vriendschappen
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. Nu mag ik misschien wel ouder worden met fijne vrienden, maar soms bezorgen ze je wel wat extra grijze haren. Maar hoort dat ook niet bij het volwassen worden? Met dit prachtige, overduidelijke bruggetje is het volwassenenlesje dan ook: vriendschap door de jaren heen.
Simpelere tijden
Kun jij je het nog herinneren? Je vriendjes en vriendinnetjes op de basisschool. Mij is het altijd nog goed bijgebleven hoe vriendschappen sluiten er toen aan toe ging. Je bood een ander een koekje aan. Of liet hem of haar met de leukste pop uit de speelhoek spelen. Voor je het wist had je een kameraad gevonden. In sommige gevallen was dat de volgende dag alweer voorbij, maar een enkele keer hield het ook stand. Groepjes waren er altijd op de basisschool. Ondanks dat dit nog wel eens lastig was, vond ik deze simpelere tijden altijd heerlijk.
Chaotische middelbare school
Dan brak er op een bepaalde leeftijd ook de chaotische middelbareschooltijd aan. Er stond weer een nieuwe vriendschapsfase voor de deur. Ik wist, naar mijn eigen ervaring, dat de hormonen door mijn lijf gierden. Het kwam dan ook vaak voor dat de hormonen eerder voor mij spraken, dan mijn eigen stem. Vrienden maken ging gelukkig wel, maar het waren niet de types waar ik voor altijd mee bevriend zou blijven. Achteraf gezien was het ook een duidelijke ontdekkingstijd. Wat zoek ik in een vriendschap? En hoe ben ik zelf als vriendin? Na veel stoerdoenerij, foute feestjes en vrienden, puppyliefdes en leermomenten, kwam ook aan deze tijd weer een einde.
‘Toch vind ik de oprechte hechtheid van volwassenenvriendschap nét ietsjes mooier.’
Het volwassenentintje
Ik mag dan nog niet heel lang uit deze chaotische tienertijd zijn, maar het volwassenentintje is duidelijk tevoorschijn gekomen. Sommigen hebben nog een hele groep over van de middelbare, anderen vormen een kliekje tijdens de studententijd en dan heb je mij. Twee sterke vriendschappen en een paar goede bekenden waar je zo nu en dan de drankglazen mee klinkt. Nu is dat niet zo gek wanneer je in een gezelligheidsdorp woont, maar dat terzijde. Om eerlijk te zijn, is er één iemand die zowel op de basisschool, middelbare school en het begin van het volwassen leven het met mij heeft kunnen volhouden. En dat is mijn beste vriendin. Een zoetsappig stukje tekst zal dit niet worden. Maar ik wil alleen zeggen dat het fijn is dat je iemand hebt, waar je op kunt bouwen door alle vriendschapsfases heen.
Oprechte hechtheid
Hoe ik het volwassenentintje herken? Dat vond ik eerst ook een lastige vraag om te beantwoorden. Het verschilt uiteraard ook voor iedereen. Ik herken het doordat je eigenlijk elk je eigen weg gaat, maar toch ook samen bent. Je het bijvoorbeeld ieder je eigen werk, gezin of andere bezigheden, waardoor je tijd voor elkaar moet vrijmaken. Je plant wanneer je elkaar kunt zien. Vaak onder het genot van een kopje thee of je gaat te lunchen met elkaar. Of voor een avond eventjes die paar wilde haren weer loslaten. De basisschooltijd mocht dan heerlijk simpel zijn. Toch vind ik de oprechte hechtheid van volwassenenvriendschap nét ietsjes mooier.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. -
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.