‘Ik zei steeds tegen mezelf dat hij zoiets nooit zou doen’
Het begon allemaal heel romantisch… Op een avond in 2010 kreeg ik een berichtje op mijn Blackberry van een onbekend persoon. Deze onbekende, ik zal hem M. noemen, had me gezien in de kledingwinkel in Eindhoven waar ik werkte en had mijn telefoonnummer via internet achterhaald.
Twijfels
Hij was lief en complimenteus, maar toch had ik mijn twijfels bij ons contact. Hij kwam hier immers niet vandaan en sprak geen Nederlands. Ik vroeg hem of hij een verblijfsvergunning had, want je weet maar nooit, en dat bevestigde hij. Ik begon hem na iedere chatsessie leuker te vinden en uiteindelijk spraken we af. Hij had voor me gekookt en na deze date kusten we voor het eerst.
Waarschuwingen
M. kwam uit Nigeria en studeerde hier. Mijn omgeving waarschuwde me geregeld: ik moest uitkijken voor deze man, want hij zou wel eens een oplichter kunnen zijn. Maar ik hield van hem en vertrouwde hem. Op een dag stelde M. me voor aan zijn familie. Ze waren heel hartelijk en gastvrij en ik voelde me erg welkom. Wat had ik het getroffen!
Samenwonen
M. woonde samen met een vriend, maar toen bleek dat hij uit dat huis moest, vroeg hij of zijn spullen bij mij mochten staan. Toen bood ik aan dat hij dan net zo goed bij mij kon intrekken. Zo gezegd, zo gedaan. Een tijdje later gingen we naar het gemeentehuis en toen woonden we officieel samen.
Cultuurverschillen
Al snel kwamen de eerste cultuurverschillen. M. vond het heel normaal om zomaar een avond weg te blijven en niet te laten weten waar hij was. Ik vond dat niet prettig en dit zorgde voor de eerste van vele ruzies. Ook betaalde ik alle rekeningen, want ik vond het belangrijk dat hij genoeg geld voor zijn opleiding had. Toen we bij het IND waren om het visum van M. te laten veranderen, opperde ik dat trouwen makkelijker was. Hij zei toen dat hij alleen wilde trouwen om de juiste redenen. Dat deed me goed, want daardoor wist ik dat hij geen verkeerde motieven had.
Ruzies
M. kreeg een baan en na een jaar gaf ik aan dat het mij eerlijk leek als hij ook meebetaalde aan onze lasten. Een grote ruzie volgde, want hij vond dat alles bij mij om geld draaide. Vanaf die maand gaf hij me wel elke maand 200 euro. Onze relatie liep niet lekker. We deden amper dingen samen en toen ik dat aangaf, kregen we wéér ruzie. Ik was zó boos dat ik onze relatie verbrak. Ik vroeg mijn sleutel terug en M. vertrok. De volgende dag stond hij op mijn werk, fluisterde in mijn oor dat hij van me hield. Ik bezweek en diezelfde avond was alles weer goed.
Wantrouwen
Mijn omgeving wantrouwde hem nog steeds en dan zei ik tegen mezelf dat M. me nooit zou bedriegen. We hielden toch van elkaar? Toch werd ik steeds achterdochtiger. Op een dag maakte ik zijn post open en ontdekte ik dat hij 4000 euro op zijn rekening had staan! En dat terwijl ík altijd alles moest betalen! Ook zag ik dat hij geld van de woningbouw had gehad, terwijl het huis op mijn naam stond (pas veel later kwam ik erachter dat hij dit terugkreeg voor een andere kamer die hij had gehuurd toen we samen waren!).
Uit elkaar
Ik confronteerde hem ermee, maar hij wist van niks en zei dat het beter was als hij een tijdje ergens anders ging wonen. We kregen weer ruzie en ik riep dat hij de sleutels moest teruggeven, zijn spullen moest meenemen en mij van zijn verblijfsvergunning af moest halen. ‘Oké’, was het enige wat hij na een relatie van vijf jaar te zeggen had en hij vertrok, voorgoed.
Gebruikt
Naderhand heb ik zoveel narigheid ontdekt; ik ben er nog steeds misselijk van. Het bleek dat M. me al die tijd gebruikt heeft om een Nederlands paspoort te krijgen. Hij had in het geheim naturalisatie aangevraagd. Hij ging vreemd en bleek zelfs een vrouw in Nigeria te hebben! Zijn hele familie bleek in het complot te zitten. Ik heb zelfs een lening voor hem afgesloten op mijn naam. Hij koos mij uit als zijn vriendin, omdat ik wat zwaarder was en erg onzeker. Een makkelijke prooi…Door M. is mijn zelfvertrouwen nóg meer gedaald en mijn vertrouwen in mannen is compleet weg. Ik snap niet hoe ik zó naïef heb kunnen zijn. Als ik in de spiegel kijk, zie ik alleen maar een heel domme vrouw…
Yvonne
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.