Puberperikelen fase 3: pubers en volwassenheid
Na twee fases waarin enorm veel gezucht en tot tien werd geteld, komen we ineens in een heel andere fase: madam gaat richting volwassenheid en wil ook absoluut zo behandeld worden. En als je haar dan als een volwassene behandelt, is het weer niet goed! Dan komt toch die grote bek weer opzetten. Eigenlijk een klein vervolg op puberfase 2. Ik kom toch even terug op het huishouden.
Het is en blijft echt een mamadrama
Ik vraag haar op de app (want dat is namelijk de beste manier om je 17-jarige kind te bereiken) om even de vaatwasser uit te ruimen en te stofzuigen, omdat zij de hele dag vrij is terwijl ik de hele dag moet werken. Dat ging ze doen. Top meissie! Ik kom aan het einde van de dag thuis en ze heeft een wijntje klaargezet. ‘Superlief’, zeg ik tegen haar. Even een mamamomentje…
Maar als ik de keuken in kom, zie ik allemaal rommel op het aanrecht liggen. Als ik haar vraag waarom ze dat niet opgeruimd heeft, roept ze uit het niets: ‘Je had ook eerst even dankjewel kunnen zeggen dat ik heb gestofzuigd en de vaatwasser heb gedaan!’
‘Excuse me?’
‘Nou, je zegt nooit dankjewel als ik iets heb gedaan!’
*zucht*
Dankjewel
Daar was die zucht weer. Hoe reageer je daar nou weer op? Heel simpel (dacht ik), als een volwassene: ‘Ik zorg ervoor dat er brood op de plank komt. Ik zorg ervoor dat je alles hebt wat je hartje begeert. Is dat niet genoeg?’
‘Nee mam! Je kan toch gewoon een keer ‘dankjewel’ zeggen als ik iets gedaan heb?’
‘Ik zal er rekening mee houden.’
Eindeloze discussie
Maar goed, volwassenheid kan ook verder gaan.
‘Maaaaaam, m’n drinken is op.’ ‘Maaaaam, ik heb geen koekjes meer voor stage.’
‘Uhm kind, je hebt toch zelf een fiets? Je kan toch zelf naar de winkel gaan?’
‘Ja, maar JIJ doet altijd de boodschappen.’
Ik tel wel even weer tot tien. Toch die eindeloze discussie weer. Ik zeg tegen haar dat ik wel een beetje klaar begin te worden met die grote mond van haar. Ze moet maar eens goed nadenken over hoe ze op mij gaat reageren in de toekomst, want ik ben en blijf toch haar moeder!
Bedankt
Als ik de volgende ochtend uit bed kom, is ze al naar school en vind ik een briefje met de tekst: ‘Ik ga me eraan proberen te houden, maar een ‘BEDANKT’ wil ik er graag voor terug’. Op zo’n moment verval ik toch weer een beetje in mijn fase 1: ik pik het maar even weer.
Tegenwoordig gaat het anders: ik vraag haar om iets in het huishouden te doen en ik krijg een spraakbericht op WhatsApp met de mededeling dat ze haar taken gedaan heeft, en dat ze gaat ontspannen. Ik stuur haar een ‘dankjewel’ met een kus terug.
Seks
En lieve mama’s, als ze ouder worden, komen er vriendjes om de hoek kijken. En seks dus ook. Dat geeft een verhoogde hartslag, kan ik je beloven. Maar daarover de volgende keer meer.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.