Een volwassen lesje leren: het huishouden
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. Reken er maar op dat je voor altijd blijft leren door middel van de meest onverwachtse lessen. Mijn les deze keer? Ik ga simpel beginnen: het huishouden.
Gebed zonder einde
Voordat ik verder ga naar mijn ervaring omtrent de eerste levensles, geef ik jullie eerst wat voorgeschiedenis. Mijn moeder noemt zichzelf altijd een mislukte huisvrouw. Ze haalt er minimale voldoening uit. Het is en blijft een gebed zonder einde, vindt ze. Op zich verklaarbaar wanneer je vijf huisdieren thuis hebt, maar daar beginnen we niet over. ‘Ik ben geen goed voorbeeld voor je, hé?’, zegt ze vaak. Maar dat weerhoudt haar er niet van om mij de kunst van het huishouden te leren. En anders heb ik altijd mijn vader als back-up plan. Godzijdank, want anders gooi ik straks nietsvermoedend een rode sok bij de witte was.
Beginnende leerling
Op dit moment kan ik mijn huishoudvaardigheden als ‘beperkt’ omschrijven. Een echte beginnende leerling. Ik weet dat de was bestaat, dat kleding moet drogen, dat afstoffen moet gebeuren, stofzuigen, eten koken en dweilen. De woordenschat is er, nu de uitvoering nog. En dat is een lastig obstakel. Niet alleen hoe ik het moet doen, maar ook de motivatie kunnen bijeen rapen óm het te doen is een aandachtspuntje. Soms ligt de bank nog zo lekker of is lunchen met een vriendin toch iets verleidelijker. Dan komt toch het kind in mij weer naar voren of puber… Het is maar net hoe je het wilt noemen.
‘Op dit moment kan ik mijn huishoudvaardigheden als ‘beperkt’ omschrijven.’
Wc-ongelukje
Wanneer ik toch met mijn luie reet op ben gestaan en een drijfveer heb kunnen vinden om schoon te maken, is de wc altijd mijn beginstation. Dit terwijl de eerste keer poetsen in het kleine kamertje niet een groot succes was. Mijn moeder had alles stapsgewijs uitgelegd: De buitenkant goed boenen met vochtige doekjes en de binnenkant alvast volgieten met bleek. ‘Volgieten’ had ik achteraf gezien niet zo letterlijk moeten interpreteren.Want voor ik het wist spetterde het bleek over de pot en kwam het terecht op mijn kleding en de muur. Gelukkig kon de muur geen kwaad, maar mijn T-shirt viel niet meer te redden. Alles voor een schone wc! Tegenwoordig giet ik de bleek keurig langs de randjes binnen de pot. Al doende leert men.
Verschil moet er zijn
Het huishouden is nog maar een klein stukje van alle lessen die voorkomen in de weg naar volwassen worden. Ik omschrijf deze les als makkelijk, maar eigenlijk ben ik er nog steeds mee aan het worstelen. Is dat erg? Ik vind van niet. Huishouden zal altijd blijven, maar het is maar net hoe belangrijk het voor jezelf is. De één wil een huis dat wanneer de zon naar binnen schijnt, het glinstert en flonkert van properheid. Terwijl de ander hier en daar wat stof of vieze afwas geen probleem vindt. En zo nu en dan nieuwe, prachtige roze T-shirtjes, broeken, truien, jurken of rokken blijft verfrissend, toch?
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. -
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.