Vervagende-herinneringen

Zonnestraaltje

Vol vertrouwen kijkt hij naar mij op. Zijn kleine knuistje in mijn hand. Ik loop langzaam, pas mijn stappen aan aan de zijne. Hij babbelt er lustig op los in zijn eigen peutertaal. Hij weet niet waar we naartoe gaan, maar dat geeft niet, want ik weet de weg. Elke dag leert hij bij, breidt zijn wereldje zich uit en wordt zijn kennis groter. Hij is veilig bij mij. Ik houd hem goed vast. Totdat het tijd is om hem los te laten.

De weg kwijt

Onderzoekend kijkt ze me aan, met tegenzin gaat ze met me mee naar buiten, verlaat ze het huis waar ze de weg nog weet. Zwaar leunt ze op mijn arm terwijl ik haar naar haar rolstoel begeleid. Ik loop langzaam, pas mijn stappen aan aan de hare. Ik luister naar haar verhalen. Verhalen waarin ze halverwege de weg kwijt raakt.

Vervagende herinneringen

Ze weet niet waar we naartoe gaan, ze kijkt liever achterom, naar het verleden dat nog een beetje veilig en vertrouwd is. Elke dag wordt het voor haar moeilijker om aan te sluiten bij de realiteit, wordt haar wereldje kleiner en haar herinneringen vager. Zij is veilig bij mij. Ik houd haar goed vast. Totdat het tijd is om haar te laten gaan.

Geluk

Ze zijn dol op elkaar, die twee. Zijn kleine armpjes in een innige omhelzing om haar hals. Een vochtig kusje op haar rimpelige wang. Vaak weet ze zijn naam niet meer, maar haar ogen gaan stralen als hij binnenkomt. Het maakt haar blij. Samen zingen, liedjes van toen. Een zonnestraaltje door een mistig wolkendek.

Datum: 15 november 2021