Elly: ‘Het is zó de moeite waard om door te gaan.’

Elly Diemer zit aan de grote eetkamertafel in de ruime eengezinswoning waar zij en haar man Harry sinds een paar maanden wonen. Haar blik is gevestigd op een groot schilderij aan de muur waarop een lachend meisje staat afgebeeld, zittend in het gras met een beertje en spitzen naast zich. Een boerderij op de achtergrond. ‘Een vriendin van ons heeft dit schilderij gemaakt van Kirsten, met de dingen die belangrijk voor haar waren’, vertelt Elly. Met een warme blik kijkt ze naar de afbeelding van haar dochter, die ze al zo lang moet missen. Een noodlottig ongeval maakte ruim 14 jaar geleden een eind aan haar jonge leven. Kirsten was toen nog maar 13 jaar.

Mooi van buiten én van binnen

‘Wat voor meisje ze was?’ Elly begint trots te vertellen: ‘We hadden al drie jongens toen Kirsten geboren werd. Tom en Frank waren bijna 7, en Michiel bijna 3. Kirsten was een vrolijk kind en kon het goed met haar broers vinden. De jongens maakten haar weerbaar. Ze trok veel met Michiel op. Zij waren ook net een tweeling. Ze was heel stoer, maar hield aan de andere kant ook van meidendingen. Zo zat ze op ballet en haar droom was om op spitzen te mogen dansen. Dat heeft ze gelukkig gehaald’, vertelt Elly met een glimlach. ‘Ze was niet alleen een mooi meisje om te zien, maar ze was ook mooi van binnen. Het geloof was heel belangrijk voor Kirsten. Ze ging regelmatig met jeugdkampen van de kerk mee. Als tijdens zo’n midweek iemand buiten de groep dreigde te vallen, betrok Kirsten haar erbij. Ze kon niet tegen onrecht. Ze was heel sociaal.’

Noodlottig ongeval

Die vrijdagmiddag in september 2004 veranderde het leven van Elly en haar gezin voorgoed. ‘Kirsten fietste na school samen met een groepje vriendinnen naar huis. Michiel fietste hen achterop en Kirsten besloot verder met haar broer mee te fietsen. Een vrachtauto die op de rijbaan naast het fietspad reed, sloeg rechtsaf en zag de fietsers daarbij over het hoofd. Michiel kon op tijd remmen, maar Kirsten niet. Harry en ik waren op dat moment allebei aan het werk. Michiel heeft Harry gebeld, maar wist niet hoe ze eraan toe was. Harry heeft mij gewaarschuwd. Op de plek van het ongeluk werden we tegengehouden. We mochten haar niet zien. Hoe ernstig was het? Een agent keek mijn kant op en schudde zachtjes zijn hoofd. Harry had het eerst nog niet door, maar ik wist genoeg’, klinkt het zacht. Een stille traan rolt langzaam over Elly’s wang naar beneden, maar dapper vertelt ze verder. ‘Pas later mochten we haar zien, toen de begrafenisondernemer haar verzorgd had. Ze was zo mooi. Toen ze thuisgebracht werd, hebben we met z’n allen de kist uit de auto getild. Het huis was de dagen tot aan de begrafenis continu vol met familie, lieve mensen en vrienden van de jongens. Iedereen hielp en bracht eten mee. Dat voelde zó warm. En Michiel, die alles had zien gebeuren, was zo dapper. ‘Ik ben wél tot het laatste toe bij haar geweest, mam’, zei hij dan. Daar was hij dankbaar voor.’

Liefde neemt niemand iets kwalijk

‘We zijn voor de begrafenis zelfs nog bij de chauffeur, die de vrachtwagen bestuurde, langs geweest. Hij wilde graag contact met ons. We waren van plan om dat na de begrafenis te doen, maar toen vonden we een tekstje van Kirsten. Ze schreef altijd veel en had op een papieren hartje een tekst uit de Bijbel, 1 Korintiërs 13, geschreven: ‘Liefde neemt niemand iets kwalijk’. Toen zijn we toch naar hem toe gegaan. Op dat moment was ik niet boos, maar ik ben dat naderhand wel eens geweest, hoor. Omdat hij één moment niet heeft opgelet, is onze hele wereld ingestort. En dat terwijl we onze kinderen altijd geleerd hebben om verantwoord met de gevaren van het verkeer om te gaan. We waren destijds speciaal naar deze plek verhuisd, omdat hier een apart fietspad naast de weg ligt en de kinderen dus veilig naar school konden gaan.’

Eenzaam

‘Een rouwproces is eenzaam en daar moesten we ieder op onze eigen manier doorheen’, vervolgt Elly haar verhaal. ‘Ik realiseerde me wél dat ik nog drie toppers had. Ik voelde het als mijn verantwoordelijkheid om er voor de jongens te zijn. Voor hén moest ik verder en dat heeft me wel mede de kracht gegeven om door te gaan. Zij waren hun zusje kwijt en kregen ook nog eens te maken met het verdriet van hun ouders, die daardoor veranderd waren. Vreselijk vond ik dat. Harry en ik waren elkaar soms bijna kwijt. Harry uitte zich nauwelijks en wilde alleen maar bezig zijn, terwijl ik het liefst wilde praten. Hij had moeite met alle dingen in en om de boerderij die hem aan Kirsten herinnerden, terwijl ik het liefst alles wilde houden zoals het was. Pas toen we elkaar vertelden wat we voelden, begonnen we de ander te begrijpen. Het leerde ons dat we altijd moesten proberen uit te leggen wat er in ons omging. Communicatie is zó belangrijk. Niet alleen naar elkaar toe, maar ook naar anderen. Vertellen hoe je het beleeft, anders snappen ze je gewoon niet.’

Er dwars doorheen

In het begin heeft Elly veel gelezen. ‘Gewoon, om mijn gedachten te dwingen even ergens anders mee bezig te zijn. Het deed zó vreselijk pijn! Ik begon depressief te worden, maar wilde geen medicijnen. Ik kon kiezen: alles wat moeilijk was ontwijken of er dwars doorheen gaan. Ik koos voor het laatste. En dat deed ik met kleine stapjes. De eerste keer weer op vakantie? Kamperen kón ik niet zonder Kirsten erbij, dat vond ik veel te moeilijk, maar samen met Harry in een hotel lukte wel. Op visite zijn en verhalen horen over de kinderen van anderen? Als ik wilde dat er nog over Kirsten werd gepraat, moest ik zelf die voorzet geven. Het noemen van haar naam bracht tranen in mijn ogen, maar was wel een balsem voor mijn ziel. Mijn eigen verjaardag vieren? De eerste jaren kon ik het niet, maar toen ik 50 jaar werd, heb ik alle mensen, die er altijd voor ons waren geweest, uitgenodigd om hen te bedanken. En wordt aan mij gevraagd hoeveel kinderen ik heb, dan antwoord ik: ‘Vier kinderen: drie jongens en ons meisje is niet meer bij ons.’ In gedachten speelt Elly even met het hangertje, dat aan het kettinkje om haar hals hangt. ‘Kijk’, laat ze het kleinood, waarop de naam van haar dochter staat, zien. ‘Dit hartje met daarop Kirstens eigen handschrift is speciaal voor mij ontworpen. Zo is ze altijd een beetje bij me. Het verdriet wordt niet gemakkelijker. Het is er altijd. Niks is meer zo mooi als het was. Ik vergelijk het weleens met de zee. Als je er met je rug naartoe staat, hoor je het kabbelen. En dan ineens komt er weer zo’n grote golf waardoor je kopje onder gaat. Soms overvalt het je ineens. Ons gezin zal nooit meer compleet zijn. Maar zelfs met dat verdriet leer je om te gaan.’

De moeite waard

‘Hoe vreemd het ook klinkt: het verdriet heeft ons gezin ook heel hecht gemaakt. Heel langzaam hebben we weer leren genieten. Van elkaar. Van de kinderen. Als ze plezier hebben en elkaar de gek aansteken. We zijn vorig jaar verhuisd. Harry wilde dat al langer, maar ik vond het moeilijk. Toch voelt het nu goed en zijn we blij met ons nieuwe huis. Een groot huis, want het moet weer een familiehuis worden. Een zoete inval waar ik kan koken voor ons gezin dat inmiddels is uitgebreid met twee lieve schoondochters. Zij hebben Kirsten nooit gekend en daarom ben ik ook zo blij dat er jaren geleden een herinnerings-dvd over haar is gemaakt voor het EO-programma ‘Ik mis je’. Zo hebben zij hun schoonzusje toch een beetje leren kennen. Toen ze me meevroegen om hen te helpen een trouwjurk uit te zoeken, was dat best even moeilijk. Dat zou ik met mijn eigen dochter immers nooit meer kunnen doen. Je moet dan weer even dwars door die pijn heen, maar dan voelt het toch als een cadeautje, dat ik dat met die meiden mag meemaken. Het is zó de moeite waard om door te gaan.’