‘Ik werd overspannen door mijn kinderen.’
Geloof me, ik heb echt de leukste en liefste kinderen ter wereld, en ik zou ze voor geen goud willen missen, maar na de geboorte van de jongste ben ik mezelf een tijdje compleet kwijt geraakt. Ik was alleen maar ‘mama’ en raakte behoorlijk overspannen.
Roze wolk
Ronald* en ik waren al jaren samen toen Tess geboren werd na een probleemloze zwangerschap gehad. Ik had totaal geen last van mijn hormonen en voelde me supervrolijk toen ik in verwachting was. Ook de periode daarna leefden we op een grote, roze wolk. Tess was een modelbaby. We konden haar overal mee naar toe nemen: naar feestjes, festivals en zelfs naar de Zwarte Cross. Tess sliep overal en was altijd even vrolijk. Eigenlijk was ons leven helemaal niet ingrijpend veranderd sinds de komst van Tess.
Tweede zwangerschap
Tess was anderhalf toen ik opnieuw zwanger raakte. Vanaf het eerste moment was deze zwangerschap echter een totaal andere ervaring. Afgezien van de lichamelijke klachten waarmee ik ineens te maken kreeg, ik was doodmoe en had enorm veel last van bekkenpijn, was het mentaal ontzettend pittig. Ik had het gevoel dat mijn hormonen van hoog naar laag piekten. Emoties als boosheid en verdriet, frustratie en onvermogen, ze volgden elkaar continu op. Er was maar weinig nodig om mij in huilen te doen uitbarsten: een collega die me niet liet uitpraten, een buurvrouw die vroeg hoe het met me ging of Ronald die een verkeerd ingrediënt door het eten gooide. Overal werd ik meteen boos of verdrietig om. Ik was nauwelijks nog voor rede vatbaar.
Slaapgebrek
Ik herkende mezelf gewoon niet meer. Daar kwam ook nog eens een flinke dosis slaapgebrek bij, dat vooral veroorzaakt werd door mijn bekkenpijn. Vooral aan het eind van de zwangerschap. 24/7 was daar die continu zeurende pijn. Zelfs als ik in bed lag. Ik kon me nauwelijks nog omdraaien. En als ik dat in mijn slaap wel deed, werd ik onmiddellijk wakker van de pijn.
Verrast
Niets aan deze zwangerschap deed me aan die van Tess denken. Ik was er dan ook van overtuigd dat er een jongetje in mijn buik zat. Ronald en ik hadden er bewust voor gekozen om het geslacht van ons kindje niet voor de geboorte te willen weten. Ik was dan ook heel verrast en verbaasd dat dit kindje weer een dochter was: Emma. Niet dat dat een teleurstelling was hoor, maar omdat deze zwangerschap zó anders was als die van Tess hadden we gewoon verwacht dat het een jongetje zou zijn.
Gebroken nachten
Emma ontpopte zich als een heel hongerige baby. Zowel overdag als ’s nachts werd ze vaak wakker omdat ze honger had. Omdat ik borstvoeding gaf, kwamen de voedingen allemaal op mij neer. Ronald was na de geboorte van Emma maar een week vrij geweest. Het was erg druk op zijn werk en er was voor hem geen mogelijkheid om meer vakantiedagen op te nemen. Door de gebroken nachten was ik al snel aan het eind van mijn latijn en ik vond het lastig om mijn aandacht goed te verdelen tussen Tess en Emma.
‘Overal werd ik meteen boos of verdrietig om. Ik was nauwelijks nog voor rede vatbaar.’
Uitspattingen
En zo struggelde ik die eerste maanden door. Ik merkte aan mezelf wel dat ik er geen leuker mens op werd. Ik was vaak chagrijnig en er hoefde maar íéts te gebeuren of ik werd boos. Heel erg boos. Ronald heeft die maanden echt op zijn tenen moeten lopen om te voorkomen dat er weer een heftige ruzie volgde. Vaak om niets. Ik had om de haverklap van die heftige uitspattingen. Niet normaal meer!
Helemaal op
Emma was zeven maanden toen ik stopte met de borstvoeding. Met pijn in mijn hart, dat wel, maar ik was gewoon helemaal op. Nog steeds meldde Emma zich elke nacht, en vanaf nu kon Ronald mij ook eens aflossen om haar drinken te geven. Ik had sowieso het gevoel dat het merendeel altijd op mij neerkwam. Het werd hoog tijd dat ik weer eens wat tijd kreeg om iets leuks voor mezelf te doen. Ik was alleen nog maar ‘mama’.
Bruiloft
De week daarop trouwde een goede vriendin van mij. Samen met de rest van mijn vriendinnengroep was ik van de partij. Oh, wat had ik dit gemist! Even lekker feesten met vriendinnen. Even helemaal los gaan. Wijntjes drinken. Heerlijk! Ik weet niet of het door de wijn kwam, dan word je toch wat loslippiger, maar ik gooide ineens al mijn frustraties eruit. Hoe pittig ik het vond om mama te zijn van twee kinderen, dat ik mezelf niet meer herkende en dat ik geen tijd voor mezelf meer had. Eén van mijn vriendinnen bood gelijk aan om mijn kinderen af en toe eens een dagje bij haar te brengen zodat ik wat leuks voor mezelf kon gaan doen. Een aanbod dat ik meteen met beide handen aangreep, want ik wist dat mijn meiden bij haar in goede handen zijn.
Weekendje weg
De volgende dag hebben Ronald en ik een goed gesprek gehad. Ik heb alles eruit gegooid wat me dwarszat. Dat het me zo zwaar viel dat mijn hele leven in het teken van de kinderen stond en ik me vooral schuldig naar mezelf voelde. Ik wilde weer de vrolijke en gezellige Esther van vroeger zijn. Ronald pakte het fantastisch op en steunt me sindsdien waar hij kan. Hij stond er zelfs op dat ik een weekendje weg ging met mijn beste vriendin.
Parentale burn-out
Laatst las ik een artikel over een parentale burn-out: een burn-out bij ouders. Het blijkt steeds vaker voor te komen. Gelukkig is het bij mij niet zo ver gekomen, maar ik herkende er wel heel veel in. Ik had het geluk dat ik bespreekbaar heb kunnen maken wat me dwarszat. En dat ik daarin gehoord werd. Eerst bij mijn vriendinnen en later bij Ronald. Als ik dat luisterend oor echter niet had gehad, was het bij mij misschien uiteindelijk ook wel op een parentale burn-out uitgelopen.
Communicatie
Het gaat nu weer goed met me. Ik denk oprecht dat ik een leukere moeder en partner ben als ik ook tijd voor mezelf kan inplannen. Gewoon weer Esther zijn. Daarom vind ik het ook zo heerlijk om naar mijn werk te gaan. Ik ben zielsgelukkig met Ronald en onze beide meisjes, ik zou ze voor geen goud willen missen, maar ik zou geen thuismoeder willen en kunnen zijn. Het blijft soms lastig om alle ballen in de lucht te houden, met name wanneer er even extra dingen bijkomen, zoals onze verhuizing en verbouwing van laatst, maar ik weet dat dat maar tijdelijk is. Vooral door alles eerlijk naar elkaar uit te spreken, is er rust en balans. Een goede communicatie is zó belangrijk. Dat zorgt ervoor dat ik partner, mama én Esther kan zijn.
*Vanwege privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd
Heb jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat we contact met je kunnen opnemen
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.