De mama van… de verrassing
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. Maar wanneer je een cadeautje krijgt, is het toch altijd wel heel leuk om het uit te pakken zonder dat je van te voren weet wat het is. Dus hou je eigenlijk toch van verrassingen, snap je?
Jongen of meisje?
Zo heb ik er twee zwangerschappen opzitten waarbij wij niet wisten of het een jongen of een meisje zou worden. Wij wilden dit graag een verrassing houden. Ondanks dat we het niet wisten, had ik bij Ties vanaf het allereerste moment het gevoel dat het een jongen zou zijn. Tot 2 weken voor de bevalling moesten we voor Willems gemoedsrust toch een knoop doorhakken over een meisjesnaam. Hij had een sterke voorkeur voor een meisjesnaam en ik was het ermee eens, al wist ik dat ik die naam niet hoefde te gebruiken voor onze zoon. En inderdaad: na een gemakkelijke zwangerschap en een vreselijke en lange bevalling is Ties geboren.
Alles anders
Toen de tweede zwangerschap: moe, last van mijn lijf, hormonen, kort lontje, 18 kilo erbij en weinig empathie. Voor mijn omgeving was ik best een draak. Niet de leukste zwangerschap dus. En ik wist het weer zeker: een meisje! Want ja, ik voelde me echt totaal anders. Naam bedacht, in de kast meisjeskleren, bloemetjes en roze. Uiteraard hield ik ook rekening met een jongen, dus ik heb de andere helft van de kast gevuld met jongenskleren en niet te vergeten genderneutrale kleren. Want dat kan natuurlijk ook gewoon.
Cadeautje
De bevalling was ‘appeltje-eitje’ (vergeleken bij de eerste dan). Ik kreeg de baby in mijn armen en dacht ‘Zie je…’ totdat ik even onder de doek keek die over hem heen lag. Een jongen! Wat een verrassing! En wat voor één: heerlijk Hollands welvaren. Ook bij de tweede zwangerschap wisten wij dus niet wat het geslacht zou zijn. Ik weet dus niet hoe het is om het wél te weten, maar wat vond ik het een cadeautje! Nou ja, ‘cadeautje’… Flinke cadeaus.
‘Het heeft twee streepjes en het is geen corona!’
Over tijd
En nu… Toen ik op een nacht om 1 uur ‘s nachts terugreed van een avond vloeren leggen en klussen, realiseerde ik me opeens dat ik wellicht over tijd was. Gelukkig had ik nog een test thuis liggen en deze was binnen een seconde al knalroze! O wauw! Euhmm, jeetje! Eerst Willem maar wakker gemaakt om dit nieuws met hem te delen. ‘Willem, ben je wakker? Word wakker! Het heeft twee streepjes en het is geen corona!’ Als hij nog niet wakker was, was hij dat nu wel. ‘Wauw, ben je zwanger?’
Verrassing
Even schakelen was het wel. We vinden het echt superleuk, en hebben nu gelukkig ook de ruimte thuis. Het is wel wat sneller dan we verwacht hadden. En ik weet heus: ‘we waren er zelf bij’, ‘dit is het risico’ enzovoort enzovoort. Ik zie het meer als ‘Ik heb geen cadeautje gevraagd voor mijn verjaardag en verwacht dus ook geen cadeautjes.’ En toch krijg ik er één. Dat is dan toch een verrassing?!
Trouwerij uitgesteld
En een planning is er natuurlijk om gewijzigd te worden. We hebben daarom besloten om onze trouwerij, die we om verschillende redenen al meerdere malen verzet hebben (om corona, om een zwangerschap, om borstvoeding), toch weer een jaar te verzetten. Want ik wil natuurlijk niet trouwen als ik zwanger ben en niet volop kan feesten en borrelen. Maar volgend jaar trouwen we echt. Echt waar!
Derde kindje
Gelukkig heb ik weer weinig te klagen wat de zwangerschap betreft: geen misselijkheid, niet heel erg moe, nog geen hormonen die alle kanten op schieten. Tot zover prima te doen. Ik hoop ook heel erg dat dit de komende maanden doorzet, anders wordt het nog lastig in combinatie met de twee bengels die al rondlopen. En ook deze verrassing houden wij tot het einde een verrassing! Dus ook nu twee namen en twee afdelingen in de kast. Het aftellen is weer begonnen, en wij bereiden ons voor op ons derde kindje. ♥️
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. -
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.