Een volwassen lesje leren: familiedynamiek
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. Ik open één oog en zie in mijn ooghoek een moeder die haar kindje probeert te kalmeren. Ze geeft hem of haar de fles, maakt wiegende bewegingen en sust ondertussen. Dit moment deed mij herinneren aan een belangrijke les naar het volwassen leven: de familiedynamiek.
Privé-verzorgers met plus
Want dit zal ook veranderen door de jaren heen. Zelf bestaat mijn gezin uit mijzelf en mijn ouders. Vanaf kleins af aan hebben mijn ouders zich volledig op mij kunnen focussen. Minder werk dan wanneer je meerdere kinderen hebt, zal je wellicht denken, maar ik telde blijkbaar voor twee. Dat was uiteraard een grapje, geloof ik. Hoe ik de dynamiek van vroeger zie is dat mijn ouders mijn eigen privé-verzorgers met een speciale plusbehandeling waren. Want natuurlijk gaven ze mij ook liefde. Maar de eerste jaren bestaan uit je kont afvegen, voeden, je laten boeren en proberen woordjes uit je te krijgen. Wanneer ik dan eenmaal sprak, kon hun geluk niet op. Wanneer ik nu weer mijn mond opentrek, kunnen ze niet hard genoeg zuchten. Tja, pap en mam, jullie hebben het mij té goed geleerd.
Veranderingen
En hoe ouder je wordt, hoe meer veranderingen er tevoorschijn komen. Langzamerhand word je natuurlijk steeds zelfstandiger en komen er andere ‘problemen’ aan bod. Het maken van vriendjes op de basisschool, zorgen dat je die super, toffe, gave, furby krijgt die iedereen heeft of weer een stap verder: heerlijke puberkwesties. Je mag wéér niet naar dat feest, terwijl al je vrienden wel gaan. Of je bereidt een volledig pleidooi voor waarom de leraar fout zat om je te laten nablijven. Kun je merken dat het mij nog hoog zit? Het geeft niet, adem in, adem uit…
‘Ik zie steeds meer kenmerken van mijn ouders in mezelf terug.’
Eigen subjectieve psycholoog
Tegenwoordig ben ik tot het punt gekomen waarop er een ommekeer te zien is in de dynamiek van mijn gezin. In plaats van dat een warm bord eten, een schoon bed of een gewassen, favoriet shirtje er toe doen, zijn mijn ouders vandaag de dag mijn eigen subjectieve psychologen. Uiteraard helpen ze mij ook met praktische zaken, maar meer hoe ik dat zelf kan doen. Waar we het aan de etenstafel over hebben, zijn nu vooral mentale aspecten. Vele diepere gesprekken over waarom ik mij bijvoorbeeld druk maak over bepaalde dingen. Zij geven hierop adviezen, in plaats van dat ze de keuze voor mij maken. En wat ik met deze adviezen doe, dat ligt in mijn eigen handen.
Spiegeltje, spiegeltje aan de overkant
Maar wat ik wellicht nog wel het mooiste vind aan het steeds meer volwassen worden, is dat ik kenmerken terug zie in mijzelf van mijn ouders. Vroeger kon je dit misschien merken aan zichtbare dingen, zoals op het strand wegrennen met vader of moeder. Nu zie ik het aan de koppigheid, keuzes die ik maak, de flauwe, droge, sarcastische humor of tijdens een discussie dat we even eigenwijs zijn. Zoals ik dan ook wel zeg: ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de overkant, wie is het meest koppige van het land? Ik zeg natuurlijk de persoon aan de overkant.
-
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. -
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.