Claudia: ‘Er is nog zoveel om van te genieten’

Doorwerken

Met een stralende glimlach kijkt ze voor zich uit. Haar hand aait gedachteloos over de kop van hulphond Katya. ‘Ik kom net uit mijn praktijk vandaan. In de goede dagen, tussen mijn chemokuren door, heb ik gewoon trajecten lopen. En verder doe ik ook veel via WhatsApp en e-mail. Ik probeer er zoveel mogelijk te zijn voor mijn klanten. Mijn energie is beperkt, maar doordat ik een fantastische echtgenoot heb die thuis alles regelt, kan ik blijven doorwerken. Daar krijg ik veel positieve energie voor terug. Daar word ik blij van’, glundert ze.

Positieve mindset

Die positieve mindset is Claudia overigens niet komen aanwaaien. Ze had een, zoals ze het zelf noemt, uitdagende jeugd en als gevolg daarvan ontwikkelde ze anorexia. ‘Niet omdat ik slank wilde zijn, erbij wilde horen of aan een bepaald modebeeld wilde voldoen’, legt Claudia uit. ‘Nee, het is meer ontstaan vanuit het gevoel dat ik nergens controle over had in mijn leven, behalve over wat ik in mijn lijf stopte. Pas jaren later vernam ik dat het eigenlijk geen anorexia was, maar meer een slikblokkade. Ik had in figuurlijk opzicht zoveel moeten slikken, dat ik het in letterlijke zin niet meer kon.’

Anorexia

‘De periode speelde van mijn 12e tot mijn 21e jaar. Het ging in die jaren een beetje op en neer. Soms ging het wat beter met me, maar dan volgden er weer periodes van therapie of een ziekenhuisopname. Ik was op een gegeven moment zó verzwakt dat ik niet meer kon lopen en in een rolstoel zat. Ik kreeg wel verschillende therapieën, maar mijn brein was zó verdoofd dat het nauwelijks nog tot me doordrong wat er gezegd werd. Daarnaast werd ik ook nog eens ontzettend depressief. Mijn redding is een geweldige arts geweest, van wie ik de naam niet eens meer weet’, realiseert Claudia zich. ‘Ik was opgenomen op de PAAZ, een psychiatrische afdeling in een algemeen ziekenhuis, en het ging op dat moment heel slecht met me. Hij kwam binnen en zei: ‘Het is heel simpel: ik weet niet wat je meegemaakt hebt in je leven, maar je hebt twee keuzes. Of je gaat eten en dan win jij, of je gaat niet eten en dan winnen zij.’ En toen liep hij weer weg. Wauw, zo had ik het nog nooit bekeken. Dat zette mij aan tot actie. Ik ben die man eeuwig dankbaar.’

Depressie

‘Op dat moment is bij mij de knop omgegaan. Blijkbaar had ik er zelf wat over te zeggen. Ik kon het zelf bepalen, ik had de controle. Dat kon mij helpen om weer beter te worden. Daarvoor moest ik natuurlijk gaan eten én goede therapie krijgen. Ik had uitgezocht dat er bij mij in de buurt een psychotherapeutisch centrum was. Volgens de psychiater op de PAAZ zouden ze me daar vast niet aannemen. Als iemand zoiets tegen me zegt, triggert dat me juist om het tegendeel te bewijzen. En inderdaad: drie maanden later ben ik daar toch opgenomen. Vrijwillig. Ik wilde er alles uithalen wat eruit te halen viel.’

Tweede natuur

Met haar 21 jaar was Claudia verreweg de jongste. ‘Eigenlijk was iedereen die daar was opgenomen ergens tussen de 35 en 55 jaar oud. Ik nam me voor dat het mij niet ging gebeuren dat ik op die leeftijd nog van alles moest opruimen. Volgens mij heb ik daar ongeveer driekwart jaar intern gewoond en daarna nog enkele jaren ambulant. Het duurde een paar jaar om mijn depressie te overwinnen. De paar zinnetjes die de arts op de PAAZ tegen me heeft gezegd, heeft veel in gang gezet. Blijkbaar kon ik zelf richting aan mijn leven geven. Als ik zelf kon bepalen wat ik kon doen, dan kon ik ook bepalen hoe mijn leven eruit ging zien. Ik wilde me niet meer negatief voelen. Zodra er een negatieve gedachte opkwam, zette ik er gelijk iets positiefs naast. En dat werkte. Het is zelfs een tweede natuur geworden. Ik nam de regie.’

Kanker

‘Toen ik op een gegeven moment klaar was met alle therapie kon voor mij het leven dan eindelijk gaan beginnen. Dacht ik. Want toen werd ik ziek. Baarmoederkanker. Als gevolg daarvan zou ik geen kinderen kunnen krijgen. Eigenlijk had ik nog nooit over een kinderwens nagedacht, en op dat moment was het ook niet belangrijk. Ik was alleen maar bezig met beter worden. En bovendien had ik het grote geluk dat Jan, met wie ik toen al een relatie had en waarmee ik nog steeds heel gelukkig ben, al drie prachtige dochters had. Maar toen ik een halfjaar na mijn behandelingen ineens een Pamperreclame op tv zag, moest ik vreselijk huilen. Toen kwam ineens het besef dat dat voor mij niet weggelegd was. Maar ook kwam toen meteen de gedachte dat ik wél mocht genieten van Jans dochters en omarmde ik ze volledig als mijn eigen kinderen. Toch heeft het nog echt wel pijn gedaan. Vooral als vriendinnen van mij zwanger waren. Heus, ik was oprecht blij voor hen, maar voelde tegelijkertijd ook een steek. Ik heb het meest geworsteld met het feit dat het niet mijn eigen keuze was.’

Rolstoelgebonden

Maar het leven ging verder. Claudia was gelukkig met Jan en de kinderen, en pakte haar werk in de PR en marketing weer op. ‘Het was inmiddels jaren later, toen ik darmkanker kreeg. Ook daarvoor ben ik behandeld. Er zijn veel dingen in mijn lijf gebeurd, waarbij er meer is aangetast dan alleen de kankercellen. Ik kreeg erg veel last van neuropathie en uitvalverschijnselen in mijn benen. Lopen lukte alleen met behulp van krukken, maar dat was heel zwaar voor mijn lichaam. Het kostte veel inspanning en bovendien kon ik niets meenemen. Een rolstoel bleek een beter alternatief. Ik vond het meteen fantastisch. Dat had ik veel eerder moeten doen. Mijn wereld werd weer groter, en ik zag al vrij snel meer voordelen dan nadelen.’

Hulphond

Toch loste die rolstoel niet alle praktische problemen op. Claudia: ‘Mijn auto is aangepast zodat ik met mijn handen kan rijden. Op een keer, toen ik ergens heen was geweest en weer terug naar huis wilde, liet ik mijn sleutels vallen bij het instappen. Ze rolden onder de auto en ik kon er met geen mogelijkheid bij. Ik had mijn telefoon niet bij me en daardoor duurde het maar liefst drie kwartier voordat er iemand voorbijkwam die me kon helpen. Heel suf. Dat was best een ervaring. Toen ik het later aan iemand vertelde, vroeg ze me of ik weleens aan een hulphond had gedacht.’