Claudia: ‘Er is nog zoveel om van te genieten’
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. ‘Ook al gebeuren er heel verschrikkelijke dingen in je leven, je kunt gewoon gelukkig zijn.’
Doorwerken
Met een stralende glimlach kijkt ze voor zich uit. Haar hand aait gedachteloos over de kop van hulphond Katya. ‘Ik kom net uit mijn praktijk vandaan. In de goede dagen, tussen mijn chemokuren door, heb ik gewoon trajecten lopen. En verder doe ik ook veel via WhatsApp en e-mail. Ik probeer er zoveel mogelijk te zijn voor mijn klanten. Mijn energie is beperkt, maar doordat ik een fantastische echtgenoot heb die thuis alles regelt, kan ik blijven doorwerken. Daar krijg ik veel positieve energie voor terug. Daar word ik blij van’, glundert ze.
Positieve mindset
Die positieve mindset is Claudia overigens niet komen aanwaaien. Ze had een, zoals ze het zelf noemt, uitdagende jeugd en als gevolg daarvan ontwikkelde ze anorexia. ‘Niet omdat ik slank wilde zijn, erbij wilde horen of aan een bepaald modebeeld wilde voldoen’, legt Claudia uit. ‘Nee, het is meer ontstaan vanuit het gevoel dat ik nergens controle over had in mijn leven, behalve over wat ik in mijn lijf stopte. Pas jaren later vernam ik dat het eigenlijk geen anorexia was, maar meer een slikblokkade. Ik had in figuurlijk opzicht zoveel moeten slikken, dat ik het in letterlijke zin niet meer kon.’
Anorexia
‘De periode speelde van mijn 12e tot mijn 21e jaar. Het ging in die jaren een beetje op en neer. Soms ging het wat beter met me, maar dan volgden er weer periodes van therapie of een ziekenhuisopname. Ik was op een gegeven moment zó verzwakt dat ik niet meer kon lopen en in een rolstoel zat. Ik kreeg wel verschillende therapieën, maar mijn brein was zó verdoofd dat het nauwelijks nog tot me doordrong wat er gezegd werd. Daarnaast werd ik ook nog eens ontzettend depressief. Mijn redding is een geweldige arts geweest, van wie ik de naam niet eens meer weet’, realiseert Claudia zich. ‘Ik was opgenomen op de PAAZ, een psychiatrische afdeling in een algemeen ziekenhuis, en het ging op dat moment heel slecht met me. Hij kwam binnen en zei: ‘Het is heel simpel: ik weet niet wat je meegemaakt hebt in je leven, maar je hebt twee keuzes. Of je gaat eten en dan win jij, of je gaat niet eten en dan winnen zij.’ En toen liep hij weer weg. Wauw, zo had ik het nog nooit bekeken. Dat zette mij aan tot actie. Ik ben die man eeuwig dankbaar.’
Depressie
‘Op dat moment is bij mij de knop omgegaan. Blijkbaar had ik er zelf wat over te zeggen. Ik kon het zelf bepalen, ik had de controle. Dat kon mij helpen om weer beter te worden. Daarvoor moest ik natuurlijk gaan eten én goede therapie krijgen. Ik had uitgezocht dat er bij mij in de buurt een psychotherapeutisch centrum was. Volgens de psychiater op de PAAZ zouden ze me daar vast niet aannemen. Als iemand zoiets tegen me zegt, triggert dat me juist om het tegendeel te bewijzen. En inderdaad: drie maanden later ben ik daar toch opgenomen. Vrijwillig. Ik wilde er alles uithalen wat eruit te halen viel.’
Tweede natuur
Met haar 21 jaar was Claudia verreweg de jongste. ‘Eigenlijk was iedereen die daar was opgenomen ergens tussen de 35 en 55 jaar oud. Ik nam me voor dat het mij niet ging gebeuren dat ik op die leeftijd nog van alles moest opruimen. Volgens mij heb ik daar ongeveer driekwart jaar intern gewoond en daarna nog enkele jaren ambulant. Het duurde een paar jaar om mijn depressie te overwinnen. De paar zinnetjes die de arts op de PAAZ tegen me heeft gezegd, heeft veel in gang gezet. Blijkbaar kon ik zelf richting aan mijn leven geven. Als ik zelf kon bepalen wat ik kon doen, dan kon ik ook bepalen hoe mijn leven eruit ging zien. Ik wilde me niet meer negatief voelen. Zodra er een negatieve gedachte opkwam, zette ik er gelijk iets positiefs naast. En dat werkte. Het is zelfs een tweede natuur geworden. Ik nam de regie.’
Kanker
‘Toen ik op een gegeven moment klaar was met alle therapie kon voor mij het leven dan eindelijk gaan beginnen. Dacht ik. Want toen werd ik ziek. Baarmoederkanker. Als gevolg daarvan zou ik geen kinderen kunnen krijgen. Eigenlijk had ik nog nooit over een kinderwens nagedacht, en op dat moment was het ook niet belangrijk. Ik was alleen maar bezig met beter worden. En bovendien had ik het grote geluk dat Jan, met wie ik toen al een relatie had en waarmee ik nog steeds heel gelukkig ben, al drie prachtige dochters had. Maar toen ik een halfjaar na mijn behandelingen ineens een Pamperreclame op tv zag, moest ik vreselijk huilen. Toen kwam ineens het besef dat dat voor mij niet weggelegd was. Maar ook kwam toen meteen de gedachte dat ik wél mocht genieten van Jans dochters en omarmde ik ze volledig als mijn eigen kinderen. Toch heeft het nog echt wel pijn gedaan. Vooral als vriendinnen van mij zwanger waren. Heus, ik was oprecht blij voor hen, maar voelde tegelijkertijd ook een steek. Ik heb het meest geworsteld met het feit dat het niet mijn eigen keuze was.’
Rolstoelgebonden
Maar het leven ging verder. Claudia was gelukkig met Jan en de kinderen, en pakte haar werk in de PR en marketing weer op. ‘Het was inmiddels jaren later, toen ik darmkanker kreeg. Ook daarvoor ben ik behandeld. Er zijn veel dingen in mijn lijf gebeurd, waarbij er meer is aangetast dan alleen de kankercellen. Ik kreeg erg veel last van neuropathie en uitvalverschijnselen in mijn benen. Lopen lukte alleen met behulp van krukken, maar dat was heel zwaar voor mijn lichaam. Het kostte veel inspanning en bovendien kon ik niets meenemen. Een rolstoel bleek een beter alternatief. Ik vond het meteen fantastisch. Dat had ik veel eerder moeten doen. Mijn wereld werd weer groter, en ik zag al vrij snel meer voordelen dan nadelen.’
Hulphond
Toch loste die rolstoel niet alle praktische problemen op. Claudia: ‘Mijn auto is aangepast zodat ik met mijn handen kan rijden. Op een keer, toen ik ergens heen was geweest en weer terug naar huis wilde, liet ik mijn sleutels vallen bij het instappen. Ze rolden onder de auto en ik kon er met geen mogelijkheid bij. Ik had mijn telefoon niet bij me en daardoor duurde het maar liefst drie kwartier voordat er iemand voorbijkwam die me kon helpen. Heel suf. Dat was best een ervaring. Toen ik het later aan iemand vertelde, vroeg ze me of ik weleens aan een hulphond had gedacht.’
‘Er is veel in mijn lijf gebeurd, waarbij er meer is aangetast dan alleen de kankercellen.’
Emotionele support
Het had de nodige voeten in de aarde, maar uiteindelijk kreeg Claudia haar hulphond. ‘Eerst kwam Rocco. Omdat ik hem via de zorgverzekering niet vergoed kreeg, heb ik hem zelf, met behulp van heel veel sponsoring, opgeleid. Iets wat ik niemand zal aanraden, want het was ontzettend zwaar, maar hij maakte mijn leven zóveel gemakkelijker! Hij haalde me uit bed, hielp bij douchen en aankleden. Raapte alles op wat ik liet vallen, en dat is best veel op een dag. Hij gaf dingen aan, haalde de post voor me op en maakte laatjes en deurtjes open. En daarnaast was hij ook nog eens een megamaatje in de zin van emotionele support. Helaas mocht hij maar 6 jaar worden. Hij werd ziek en we moesten hem laten inslapen’, klinkt het aangedaan. ‘Toen merkten we eigenlijk pas hoeveel hij voor me deed. Allerlei taken waarbij ik nu ineens de hulp van Jan weer nodig had. Het was alsof we zes jaar terug in de tijd werden geworpen.’
Enorm betrokken
Inmiddels heeft Claudia een nieuwe hulphond: Katya. ‘Dit keer werd mijn aanvraag wel goedgekeurd en kregen we een hond die volledig was opgeleid. Het is zó knap wat hulphonden allemaal kunnen! De mensen die hen opleiden, zijn allemaal enorm betrokken en hebben echt hart voor hun vak. We hebben ook nog contact met Katya’s pleeggezin dat haar het eerste jaar van haar leven heeft opgeleid. Ik ben die mensen hartstikke dankbaar. Ze investeren een jaar in een hond die ze dan na die periode weer moeten afstaan. Zij hebben inmiddels vier honden voor KNGF opgevoed als puppy gastouders.’
Studeren
‘Ik was van jongs af aan geïnteresseerd in de drijfveren van mensen. Hoe kan het dat mensen totaal anders reageren op eenzelfde situatie? Ook had ik al heel lang gespeeld met het idee om psychologie te gaan studeren. Toen ik vanwege een operatie het vooruitzicht had dat ik een lange tijd moest liggen, hoefde ik dan ook niet lang na te denken: ik ging psychologie studeren. Ik kon toch moeilijk iedere dag Koffietijd kijken? Netflix bestond toen trouwens nog niet. Anders weet ik niet of ik die studie wel gedaan had’, schatert Claudia. ‘Ik was dan wel afgekeurd, maar ik vond mezelf nog veel te jong om achter de geraniums te zitten. Ik kan misschien heel veel niet, maar nog wel wat.’
Eigen bedrijf
Eenmaal hersteld van haar operatie, probeerde Claudia te re-integreren. Met haar beperkingen en lage energieniveau bleek terugkeren naar haar oude werksituatie voor Claudia echter te belastend en ze werd afgekeurd. ‘Bij een ex werkgever mocht ik terugkomen en uitproberen hoeveel uur ik nog kon werken zonder mezelf te overbelasten. Een geweldige kans en een fijne tijd, maar ik wilde meer met mijn psychologiekennis en -ervaring doen. Mijn idee om een eigen bedrijf te starten, kreeg daardoor steeds meer vorm’, vervolgt Claudia haar verhaal. ‘Ik had twee drijfveren: ik wilde zelfstandig zijn en zelf mijn brood verdienen, én had oprechte belangstelling voor anderen en de wil om hen te helpen. Daaruit is Jouw Transformatie ontstaan.’
Fuck perfect
‘Ik ben gespecialiseerd in het verschil tussen het mannnen- en vrouwenbrein. Ik richt me voornamelijk op vrouwen die vastlopen door een laag zelfbeeld, onzeker zijn, veel piekeren, zich altijd vergelijken met anderen, pleasegedrag vertonen of zichzelf volledig kwijt zijn. Ik vind het ontzettend fijn om mijn cliënten een positieve mindset mee te geven. Ik hou enorm van mijn werk. Wat ik hen leer, doe ik zelf ook. Het is niet ‘I walk my talk’, maar ik rol hem wel. Op social media toon ik goede dagen en slechte dagen. ‘Fuck perfect’ is mijn slogan. We zijn zó geneigd altijd maar door te gaan, en te voldoen aan dat maatschappelijke plaatje, maar je mag ook gerust toegeven dat het eens wat minder gaat.’
Bewondering
Dat laatste laat Claudia dan ook eerlijk zien op haar socialmediakanalen. Tussen de vrolijke foto’s en opgewekte plaatjes, post ze ook hoe beroerd ze zich voelt na de kuren. ‘Want ja, de kanker is weer terug. Jan zegt weleens dat ik heel goed ben in ziek worden, maar nog beter in beter worden’, grapt ze grijnzend. ‘In tegenstelling tot wat je vaak hoort, heb ik het vertrouwen in mijn lichaam niet verloren. Ik heb juist bewondering voor mijn lichaam wat het allemaal aankan en hoe het me iedere keer weer helpt en voor me aan het werk gaat. Dat hou ik mijn cliënten ook altijd voor: je kunt denken aan wat er allemaal fout gaat in je lichaam, maar je kunt ook denken aan alles wat er juist goed gaat.’
Genieten
Ver vooruitkijken doet Claudia niet. ‘Het is niet de eerste keer dat we niet weten waar ik aan toe ben. Ik laat me daar dan ook niet door leiden. Het is niet zo dat ik mijn kop in het zand steek en er nooit aan denk hoor, maar het heeft geen zin om daar nu al bij stil te staan. Het is gewoon een onderdeel van ons leven. En daar praten Jan en ik zo nu en dan over: de ene keer met een grap en de andere keer serieus. Het hoort er nu eenmaal bij. Mijn beste vriendin is in 2015 overleden en zij had haar hele uitvaart zelf geregeld. Wij zijn niet zo. Het afscheid is voor de nabestaanden en ik hoef geen controle over de dingen. Dus of ik gecremeerd of begraven word, is Jan zijn ‘feestje’. Hij mag het afscheid regelen zoals hij dat wil. Ik heb eigenlijk maar één wens: geen droeftoetermuziek, maar het nummer ‘Happy’ van Pharrell Williams als de mensen langs mijn kist lopen, want dat is hoe ik heb geleefd. Maar voor nu doe ik mijn best om zo gezond mogelijk te blijven, te genieten en eruit te halen wat erin zit. Gelukkig zijn, mezelf blijven ontwikkelen, nieuwsgierig zijn. En lachen. Heel veel lachen, want dat ontspant. Er is immers altijd nog iets waarvan je kunt genieten. Waar je blij mee kunt zijn.’
Heb
jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur
dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat
we contact met je kunnen opnemen.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat.
-
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is.
-
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts.
-
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs.
-
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden.
-
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek.
-
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan.
-
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren.
-
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.
-
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.