Another 45 miles
Samen een dierbare herdenken kan zó belangrijk zijn. Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon. De vrouw aan de lijn vertelde dat de man van haar goede vriendin totaal onverwacht in Engeland was overleden, tijdens zijn werk als vrachtwagenchauffeur. De familie had geen idee wat er nu moest worden geregeld.
Bij het gezin waar ik even later binnenkwam, leefde vooral de vraag ‘Wanneer komt hij thuis?’. Ik beloofde dit direct uit te zoeken en alles in het werk te stellen om hem snel naar huis te krijgen. Al gauw werd duidelijk dat het wel dagen kon duren voordat het papierwerk voor de repatriëring in orde zou zijn. Ons werd dan ook geadviseerd om nog te wachten met het vaststellen van de uitvaartdatum. Een grote teleurstelling voor zijn naasten…
Inmiddels stonden er weer aangescherpte maatregelen van het RIVM voor de deur en was het nog maar enkele dagen mogelijk om met meer dan 30 personen samen te komen. Daarom nam de familie het moeilijke besluit om een herdenkingsdienst zónder de overledene te houden. De behoefte om in deze verwarrende dagen bij elkaar te zijn – ook op anderhalve meter – werd diep gevoeld.
De behoefte om bij elkaar te zijn werd diep gevoeld
Tijdens de herdenking stond zijn vrachtwagen voor de deur, stak iedereen een stompkaars aan bij zijn foto, werden herinneringen gedeeld en werd naar muziek geluisterd: ‘Another 45 miles’; hoe toepasselijk…Het voelde voor de familie als een warme deken om in één ruimte samen te zijn met zoveel bekenden. Zijn foto, klompen, zonnebril en een flesje wijn stonden op een katafalk, en werden omringd door demeegebrachte kaarsen.
Nadat hij 10 dagen later de laatste 496 miles had afgelegd, nam zijn gezin in kleine kring alsnog afscheid van zijn lichaam. Diep verdrietig, maar ook getroost.
Mara Punt-de Vries
Specialisten in jouw buurt
-
Als je jong bent, denk je meestal niet veel na over de dag waarop je je laatste adem uitblaast. Voor de meeste mensen is het opbouwen van hun leven een grotere prioriteit dan het afbouwen ervan. Dat is volkomen logisch, maar toch is het verstandig om eens te kijken of je je zaken goed geregeld hebt. -
De dood is onlosmakelijk verbonden met het leven, maar we denken er liever niet te veel over na. We schuiven dat onderwerp meestal ver voor ons uit. -
Wanneer het einde van het leven nadert, kunnen gedachten over de eigen uitvaart naar de oppervlakte komen. Hoewel dit onderwerp voor velen gevoelig is, is het van groot belang om uw wensen duidelijk vast te leggen en te bespreken met uw naasten. -
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten. -
Heb jij weleens nagedacht over rouwvervoer? Meestal wordt een rouwauto gebruikt om de overledene naar de laatste rustplaats te vervoeren, maar er zijn nog zoveel meer mogelijkheden. -
Een groene uitvaart: waarom zou je daar, wanneer je altijd milieubewust leeft en duurzame keuzes maakt, niet voor kiezen? Er zijn veel mogelijkheden om de impact van jouw afscheid op het milieu zo klein mogelijk te maken. -
Ooit heb je er eentje afgesloten: een uitvaartverzekering. Maar weet je eigenlijk (nog) wel voor welke soort verzekering je hebt gekozen? -
Ieder mens is uniek en waarom zou iedere uitvaart daarom ook niet uniek zijn? Waar vroeger ‘standaard’ nog de norm was, mag een uitvaart nu bijzonder zijn. Passend bij de persoon die is overleden. -
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen. -
Kinderen en rouw. Dat zijn twee begrippen die je het liefst niet naast elkaar ziet staan. Kinderen zouden een onbezorgde jeugd moeten hebben en daar hoort de dood, en dus ook rouw, niet in thuis.