De mama van FantasTies
Ik hou d’r van. Wat een leuke leeftijd is de peutertijd qua spraak en ontwikkeling! Onze kleine papegaai… Hij is inderdaad vooral klein: hij heeft (nog) niet het postuur van zijn vader. Die is namelijk 1,94 meter en heeft lange benen. Dat heeft Ties niet. Hij heeft korte beentjes en is daardoor bijna net zo klein als de jongens bij de gastouder, die toch al snel een jaar jonger zijn. Soms kijk je even terug in de tijd en dan besef je opeens wat een stappen en sprongen er weer gemaakt zijn.
Wat gaat het snel
Ties wordt alweer 3 en als ik dan zie wat hij in het afgelopen jaar weer geleerd en gedaan heeft, verbaas ik me er toch weer over hoe snel de tijd gaat: sinds de zomer zonder luier. Het alfabet dat hij opdreunt en dat bijna foutloos. De liedjes die hij meezingt. ‘Happy thursday to you’ zingt hij dan vol overgave. ‘’Birthday’, Ties. Het is ‘birthday’.’ Ik krijg het er niet in, of niet uit. Het is net hoe je het bekijkt. ‘We’ll rock you’ is ook één van z’n favorieten. Als ‘birthday’ klinkt als ‘Thursday’, hoef ik zeker niet uit te leggen hoe ‘rock you’ klinkt. 😉
Jezelf terughoren
Ook slaat hij echt alles op en herhaalt hij alles wat we zeggen; vaak ook nog in z’n eigen spel met zijn eigen fantasie. Van de week had hij geen zin in z’n wortels en doppers. We kregen het er niet in. Hij wilde alleen vlees. ‘Nog twee worteltjes, Ties.’ Zijn antwoord: ‘Nog drie!’ ‘Nou vooruit. Drie dan!’ Maar ook die drie waren nog even een strijd. Tijd voor de volgende tactiek. Niet eten, geen toetje. Kijken of dat werkt. Wellicht eet hij morgen dan beter (chantage, ik weet het). Vandaag zat Ties te spelen met z’n dino en zei letterlijk alles na wat er aan tafel werd gezegd. ‘Je moet wel je wortels opeten hoor! Nog drie wortels, anders krijg je geen toetje.’ Dus de dino wilde wel eten. ‘Nog twee hapjes.’ ‘Nee, drie.’ Raad eens: dino heeft z’n bord wel leeggegeten, dus mag ook een toetje.
Poepiescheetje
We horen onszelf steeds vaker terug. Wanneer Ties vindt dat ons telefoongesprek wel klaar is, vult hij in: ‘Joe doei!’ Wanneer zijn kleine broertje uit bed komt: ‘Hallo poepiescheetje. Heb jij lekker geslapen?’ Ja, ik noem Marten inderdaad weleens ‘Poepie’ en soms ‘Scheetje’. Want wat erin gaat, gaat er ook weer uit. En deze man, die kán eten… Meer dan zijn broer. Dat bekkie gaat altijd weer open. Ik zit er zelfs aan te denken hem op te geven voor een toetjesreclame: het enthousiasme als hij het toetje alleen al ziet. Te leuk.
Ophouden met zingen
Laatst zaten we in de auto. We moesten een uur rijden en de jongens hadden het niet helemaal naar hun zin. Ties was moe, dus was aan het staren, en Marten was aan het jengelen. Meestal zing ik dan voor hem. Altijd hetzelfde liedje en Ties zingt altijd dapper mee. Behalve nu… Ik was halverwege, Marten jengelde nog steeds en Ties zei: ‘Je moet ophouden met zingen, mama. Ik vind het niet mooi!’ Ik: ‘Niet mooi? Hoe bedoel je? Ik vind namelijk dat ik heel goed kan zingen.’ Ties: ‘Nee. Je kan niet mooi zingen.’ Van je kind moet je het maar hebben.
Eigen mening
Eerlijk is hij dus ook én heeft een eigen mening. Wat vind ik mijn Ties toch fantastisch!
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.