
‘Wat een prachtig haarwerk!’
Walter Postma: ‘Ik zie haar nog binnenkomen. Alleen. Enigszins zenuwachtig, met de machtiging vanuit het ziekenhuis al in haar hand. Vanuit een automatisme ging mijn blik naar haar kapsel, waar haar hoofdhuid doorheen schemerde. Tijdens ons telefoongesprek eerder had ze de situatie al uitgelegd. Ze was zó gehecht aan haar eigen haar. Toen de verpleegkundige had geopperd om met een ‘IceCap’ haar eigen haar proberen te behouden, had ze deze mogelijkheden met beide handen aangegrepen. Aan de telefoon hoorde ik al aan haar stem dat het haar diep zat. En nu stond ze voor me, hopend dat ik iets voor haar kon betekenen.’
Spanning
”Zullen we beginnen met koffie?’ stelde ik voor nadat we elkaars handen hadden geschud. Ze zuchtte eens diep. ‘Graag!’ Om de spanning weg te nemen, praatten we wat over het weer en andere alledaagse dingen. Langzaam begon ze te ontspannen en kon ik iets gerichter vragen stellen. Terloops noteerde ik een aantal dingen op het intakeformulier, waardoor basisgegevens als haar naam, adres en verzekering al snel op papier stonden.’
IceCap
‘Al pratend ontstond er een beeld van haar gezinssituatie: man, vrouw, drie kinderen en nu geconfronteerd met een vreselijke ziekte. De uiterlijke gevolgen van haar ziekte vond ze het meest ingrijpend, tegen het haarverlies zag ze als een berg tegenop. Omdat zij haar kinderen niet wilde confronteren met haar kaalheid koos ze voor de IceCap. Zo kon ze zo veel mogelijk ‘normaal’ blijven. Nadat ze zich door de eerste behandelingen heen had geslagen met die ‘ijsmuts waar ze hoofdpijn van kreeg’ bleek deze methode onvoldoende te helpen en werd haar haar alsmaar dunner.’
Bos haren
”Hier’ begon ze terwijl ze een foto naar voren schoof. ‘Moet je kijken wat een bos haren ik normaal heb.’ Ik keek en noteerde op mijn formulier de natuurlijke haarkleur die ik op de foto en in haar huidige haardos kon ontdekken. ‘Ik heb allerlei kleuren gehad!’ zei ze. ‘Rood, blond, bruin, álles!’ Ze keek nog eens naar de foto. Ineens zag ik dat haar ogen vol liepen. Het werd haar even te veel. Ter afleiding gaf ik haar een modellenboek en vertelde ik haar dat ze me even moest helpen om iets uit te zoeken waarvan zij dacht dat het bij haar zou passen.’
”Ik ben zó blij dat dit nu klaar is’, zei ze’
Modellen
‘Meteen ging ze op zoek naar een model, haar ogen schoten heen en weer over de pagina’s. Haar mond viel open. ‘Jeetje, wat zitten hier mooie kapsels bij,’ bracht ze uit. ‘Wat had je dan eigenlijk verwacht?’ vroeg ik toen. Ze was even stil. ‘Nou ja,’ begon ze, ‘mijn tante had vroeger een haarwerk, en dat leek wel een bontmuts.’ Na een aantal metingen van de hoofdomvang, bepaalden we samen welke modellen passend waren voor haar. Toen namen we afscheid.
Diepe zucht
‘Al snel kwam de bestelling binnen, waardoor ze een paar dagen later al de zichtzending kon passen. Ter ondersteuning had ze een vriendin meegenomen. Hierdoor verliep het passen heel ontspannen, en was er was zelfs ruimte voor een grapje. We selecteerden verschillende haarwerken, totdat er nog maar twee overbleven. Toen de keuze éénmaal was gemaakt, slaakte ze net als bij het eerste bezoek een hele diepe zucht. Toch was er één merkbaar verschil. ‘Ik ben zó blij dat dit nu klaar is’, zei ze. ‘Ik weet dat ik gewoon onder de mensen kon komen, zónder als patiënt te worden gezien.’
Trots!
‘Twee weken later was het zover: ik mocht het haarwerk afleveren waar ze zich al helemaal mee had verzoend. Het stond haar prachtig. Na het afscheid liep er een trotse vrouw naar buiten. En ik? Ik stond haar na te kijken, óók een beetje trots!’
-
‘In de ruim twintig jaar dat ik nu aangewezen ben op het dragen van haarwerken, is er gelukkig veel verbeterd in het draagcomfort en de kwaliteit’, vindt Marije Schram. ‘Ik draag nu het liefst haarwerken van synthetisch materiaal.
-
Op het moment dat ik te horen kreeg dat ik kanker had, stortte mijn wereld in. Omdat ik van nature optimistisch ben, voelde ik echter al snel een enorme vechtlust.
-
Het zal je maar overkomen: haarverlies. Het kan zijn dat je haar steeds dunner wordt, wat je nog weleens ziet bij het ouder worden, of helemaal uitvalt door een haarziekte als alopecia of door chemotherapie.
-
Annette Dijkstra werkt al 14 jaar bij Sikkenk haarspecialisten. Van het vinden tot het perfecte haarwerk tot een hoofdhuidanalyse: elke dag is uniek!
-
Al 10 jaar heb ik Alopecia Universalis. Na bij diverse haarwerksalons geweest te zijn, kwam ik uit bij Haar op Maat Pelatti in Utrecht.
-
Naarmate de jaren verstreken, werden mijn haren steeds dunner. Eigenlijk werd ik kaler.
-
Toen ik deze zomer de diagnose borstkanker kreeg, stond mijn wereld ineens op zijn kop. Van het ene op het andere moment was ik ziek, maar dat voelde nog niet direct zo. Toen ik te horen kreeg dat ik mijn haar zou gaan verliezen, was ik dan ook enorm bang mijzelf te gaan verliezen in deze zware periode.
-
Als het leven ten einde loopt en je grootste wens is om met mooie make-up en een prachtig haarwerk op de foto te gaan met al je dierbaren, is dat zeker een wens die in vervulling kan gaan.
-
Toen ik de diagnose ‘borstkanker’ kreeg, stond mijn wereld compleet stil.
-
Heel Nederland trekt bij de eerste zonnestralen van het jaar eropuit om van het lekkere weer te genieten. Natuurlijk zou jij ook niets liever willen dan een heerlijke zomerwandeling maken, of een cocktail drinken op het terras. Maar helaas is er één ding dat jou tegenhoudt: de angst dat iemand de kale plekken op je hoofd opmerkt.