De mama van even tijd voor mezelf
Eindelijk is het dan zover: vakantie! Lekker een paar dagen naar Mallorca. Vier dagen er even tussenuit… En mijn man en kinderen? Die blijven thuis! Ik ga met mijn buurvrouw Femke, mama van Tygo (1 jaar) en net als ik toe aan vakantie. Zon, zee, strand, all-in, niks doen, geen verplichtingen en vooral even geen mama zijn. Ik merk dat het voor sommige mensen om mij heen een beetje gek is. Zomaar zonder de jongens op vakantie. Maar ik… Ik vind het heerlijk! Althans, dat denk ik. Ik ga het ervaren, want ik zit nu in het vliegtuig.
Knuffelen
Gisteravond, toen ik de jongste in de pyjama aan het hijsen was, kreeg ik toch even een kriebel. Hij is bijna acht maanden. Vier dagen zonder hem zorgt toch wel een beetje voor een knoop in mijn maag. Nog even een laatste knuffel voordat ik wegga. Stiekem weet ik dat dit niet waar is, want voordat ik wegga, wordt hij zeker nog een keer wakker! Ook de oudste heb ik nog even een dikke knuffel gegeven. Lichtelijk onder protest van hem, maar ik ben zijn moeder en mijn wil is wet. Dus die knuffel kreeg ik! Hij vindt het wel prima: ‘Veel plezier op vakantie! Ik ga logeren bij oma.’ Baas boven baas, zou hij wel denken… Maar ik denk: wacht maar tot je de foto’s ziet… Dan zullen we zien wie het beter voor elkaar heeft gehad.
Vroeg naar bed
Aangezien mijn wekker om kwart voor 3 zou afgaan, besloot ik op tijd naar bed te gaan, zodat ik nog even een paar uur kon pakken. Half 10 lag ik erin. Dan ga je denken: ‘Heb ik alles?’ Ik ben de tas in gedachten nog eens nagelopen en eindelijk maar toch in slaap gevallen.
Scheetje
Half 1. Daar is ‘ie dan: de kreet om melk. Nog een kreet en daarna het huiltje. Gelukkig mocht ik blijven liggen en werd de fles klaargemaakt door zijn vader. Jammer genoeg was ik klaarwakker, waardoor ik er nu uit mocht om de fles nog eens aan te geven, want hij presteert het om de fles naar de andere kant van het bed te gooien.
Dus: hop, fles er nog eens in. Nog een aai over z’n bolletje en een blik op die schattige kraaloogjes, die mij lachend en dankbaar aankijken. Wat een scheetje is het toch! ‘Tuurlijk is het vervelend als je uit je slaap gehaald wordt, maar dit vrolijke bekkie: daar doe ik het dan toch wel weer voor. Met alle liefde!
Grote bed
Ik kon de slaap niet meer vatten en lag wat te draaien in bed toen ik de oudste hoorde murmelen. Ook daar maar even kijken. ‘Wil je mee naar het grote bed?’ Want sinds dat campingbedje is dat eigenlijk niet meer gebeurd en stiekem mis ik dat ook weleens. Dus kind onder de arm en mee naar ons bed. Hij nestelt zich lekker tussen ons in en pakt mijn hand vast. Ik smelt.
Campingbedje
Hij draait en draait en draait. Papa wordt wakker. Ties draait weer. Papa zucht eens. En Ties zegt: ‘Ik wil in het campingbedje!’ Dus: hop, kind weer onder de arm en naar zijn eigen bed. Wat was dit nou…? Weken, nee maanden jankend wakker worden en piepen, want meneer wil per se bij ons in bed… En nu?!?! Nou ja… Dit wilden wij ook graag, maar nu vond ik het wel even fijn dat hij bij ons lag!
Op tijd
Ik ben nogal eens, zeg maar gerust regelmatig, aan de late kant, waardoor ik besloot om het dit keer anders te doen en maar vast uit bed te gaan. Aangekleed, koffie gezet, ei gebakken, ontbeten, koffie to-go gemaakt, in de auto gestapt, Fem opgepikt. De vakantie is begonnen. We kwamen veel te vroeg op Schiphol aan, maar dat is voor de verandering ook weleens fijn. Het genieten gaat beginnen!
Volgende keer laat ik jullie graag weten hoe mijn vakantie is bevallen. Hopelijk voor herhaling vatbaar.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.