Ken je mij? Zie je mij?
Vroeger, op de lagere school en later ook op de middelbare school, ben ik vaak gepest. Zoiets doet wat met je. Het vormt je. Ik voelde me lange tijd niet de moeite waard. En om vooral niet op te vallen, deed ik mijn best om niet gezien te worden. Daar hoefde ik overigens niet veel moeite voor te doen hoor, want ik was ook nog eens verschrikkelijk verlegen.
Niet de moeite waard
Hoe onopvallend ik voorheen was, werd me pijnlijk duidelijk toen ik jaren geleden samen met een vriendin een reünie bezocht. Nadat we van de middelbare school kwamen, waren we een interne opleiding binnen een grote instelling gaan doen en het leek ons geweldig om al die ‘oude’ gezichten van toen weer te zien. Iedereen herinnerde zich mijn vriendin en de meeste van onze andere jaargenoten, maar vrijwel niemand wist wie ik was. Dat was confronterend en bevestigde mijn intussen vastgeroeste overtuiging dat ik niet de moeite waard was.
Je mag er zijn
Als ik nu terugkijk naar dat meisje van toen, zou ik haar in mijn armen willen nemen. Haar troosten en laten weten dat ze wél de moeite waard is. Dat ze er mag zijn! Want dát is hoe ik nu in het leven sta. En die verlegenheid heb ik door de jaren heen gelukkig ook grotendeels van me af kunnen schudden.
Gelukkig en dankbaar
Ik voel me gelukkig en ben dankbaar voor mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden en collega’s. Door hen voel ik me gezien en geliefd. Bij hen voel ik me veilig en kan en mag ik mezelf zijn. Buiten dat veilige kringetje voel ik me echter nog steeds een beetje onzichtbaar. En dat voelt comfortabel hoor, want ik ben niet iemand die graag op de voorgrond treedt of wil opvallen.
Geen grijze muis meer
Maar steeds vaker merk ik dat ik niet meer die grijze muis van vroeger ben. Steeds vaker merk ik dat mensen mij zien. Mijn naam noemen. Zoals laatst, toen ik op zoek was naar informatie over een bepaald onderwerp en me bedacht dat een vluchtige kennis van vroeger me daar wellicht meer over kon vertellen. Wanneer hadden we elkaar voor het laatst gezien en gesproken? Tien, vijftien jaar geleden? Toen ik haar belde en begon uit te leggen wie ik was, onderbrak ze me. Natuurlijk kende ze me nog. Hoe ging het met mij en wat leuk om wat van mij te horen!
Geluksmomentjes
Dat soort momenten ervaar ik als geluksmomentjes. Misschien is het nog een restje van mijn pestverleden dat ik met me meedraag, maar ik word er blij van als ik me gezien en gekend voel. Elke keer is er even dat sprongetje binnen in me als ik de herkenning in de ogen van die ander zie, ze mijn naam weten, of, zoals bij de kaasboer, ik niet eens hoef te zeggen dat ik graag anderhalf pond belegen kaas wil, want dat weten ze gewoon zodra ze me zien.
Blij
Het zijn vaak de kleine dingen in het leven die me blij maken. Kleine geluksmomentjes die mijn dag kleuren. Hoe donker het soms ook kan zijn. En daar wordt het leven zoveel mooier van! Dat gun ik jou ook.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.