‘Mijn BDE heeft mijn leven zóveel mooier gemaakt’
In 2015 stond het leven van Catja de Rijk als gevolg van een hartstilstand letterlijk en figuurlijk stil. Dat moment veranderde haar leven voorgoed. Op een positieve manier. Want de gevolgen van haar bijnadoodervaring (BDE) voelt ze ieder moment van de dag: ‘Ik voel een onvoorwaardelijke en grootse liefde. Dat mag ik nu uitdragen. Evenals de boodschappen voor anderen die ik sinds die tijd doorkrijg. Daarvoor ben ik teruggekomen. Een medium noem ik mezelf niet. Ik leef in het nu en ben gewoon Catja, maar ik heb wél iets extra’s.’
Nuchter
‘Ik heb altijd heel nuchter in het leven gestaan’, begint Catja haar verhaal. ‘Ik was fotografe en had een eigen bedrijfje. In 2006 kreeg ik hartklachten en die namen op een gegeven moment weer toe. Ik was al eens eerder gekatheteriseerd en in 2015 wilde mijn cardioloog dat opnieuw doen. De ingreep vond plaats in het AMC. Ze was tien minuten bezig, toen ik een ongelooflijke pijn op mijn borst kreeg. Zó heftig had ik dat nog niet eerder gehad. En op dat moment gebeurden er een paar dingen tegelijk.’
Onvoorwaardelijke liefde
‘Ik voelde de kracht uit mijn lichaam wegvloeien. Het begon bij mijn voeten en trok omhoog door mijn benen, en vanuit mijn handen door mijn armen. Het was alsof ik verlamd raakte. De pijn op mijn borst verdween en er kwam een ongelooflijke rust over me heen zoals ik nog nooit eerder gevoeld had. Zó bijzonder en zaligmakend! Tegelijkertijd zag ik de paniek om me heen op de operatiekamer. Alarmen begonnen te loeien en iedereen kwam in actie terwijl ik mezelf een tunnel voelde inglijden. Ik zweefde heen en weer, zonder lichaam, naar het eind van de tunnel. Daar zag ik sprankelend wit licht dat als druppels vertraagd op me af kwam en dwars door me heen ging. Het was heel fijn en ik voelde alleen maar liefde. Toen was er een stem die zei dat ik terug moest om een taak te volbrengen: de liefde die ik voelde, moest ik naar de wereld brengen. En op het moment dat ik zó dicht bij het licht was dat ik het bijna kon aanraken, lag ik ineens weer op de operatietafel.’
Nooit meer hetzelfde
‘Ik wist meteen dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou worden. Ik wist dat er iets met me was gebeurd, maar ik had geen idee wat dat dan precies was. Ik was helemaal in de war en vreselijk emotioneel. Ik merkte ook aan het zorgpersoneel om me heen dat er iets was, want ze waren ontzettend lief tegen me. Ik heb vaak in het ziekenhuis gelegen, maar dit keer reageerde iedereen anders.’
Hartstilstand
In plaats dat Catja vanuit het AMC per ambulance weer naar het streekziekenhuis werd gebracht, kwam ze op de hartbewaking terecht. Catja: ‘Ik snapte er niks van. Er werd eigenlijk een beetje geheimzinnig over gedaan. Toen ik later alsnog mocht worden overgeplaatst naar het streekziekenhuis hoorde ik pas dat er tijdens het onderzoek een hartstilstand had gehad. Ze hadden me met een elektrische schok weten terug te halen. Dat kwam wel even binnen. Ik durfde niet te vertellen wat ik had gezien. Het was allemaal zo raar. Zo veel.’
‘Ik voelde de kracht uit mijn lichaam wegvloeien.’
Oma in de badkamer
Catja was net een paar dagen thuis toen ze opnieuw een bijzondere ervaring had: ‘Die nacht moest ik, zoals gebruikelijk, naar het toilet. Ik doe dan nooit het licht aan, want ik weet de badkamer in het donker ook wel te vinden. Maar ik schrok me rot toen ik daar op de wc ineens mijn overleden oma zag zitten met een wazige, blauwe rand om haar heen. Ze keek heel liefdevol naar me en lachte met toe. Wat was dit?! Hier was ik veel te nuchter voor! Mijn hartslag vloog dan ook omhoog, terwijl me juist op het hart was gedrukt dat ik daarvoor moest waken. Ik heb gelijk mijn man wakker gemaakt: ‘Ruud, oma zit in de badkamer!’ Hij heeft daar heel goed op gereageerd en hij is zelfs gaan kijken, want hij zag de paniek in mijn ogen. ‘Nee schat, oma zit daar niet.’ Wat was dit toch allemaal? Was ik gek aan het worden?’
Bijnadoodervaring
‘Sinds mijn hartstilstand kampte ik met geheugenproblemen, iets waar ik nog steeds mee te maken heb. Ik was hele stukken kwijt en ik kon ook moeilijk praten. Het was heel heftig. Wekenlang werd ik gerevalideerd. Tijdens die revalidatie vertelde ik aan één van mijn therapeuten over de tunnel en dat ik soms dingen doorkreeg. Zij vertelde me dat ze vermoedde dat ik een bijnadoodervaring had gehad. Eenmaal thuis zijn Ruud en ik daarop gaan googelen. Alles was ik las, kwam me zó bekend voor. Dit was precies hoe ik het omschreef en voelde. Vooral die onvoorwaardelijke en grootse liefde. Die heb ik toen gekregen en vanaf dag één bij me gevoeld. Die bijnadoodervaring zit de hele dag in mijn zijn.’
Congres
Een jaar na haar hartstilstand bezochten Catja en Ruud een congres over BDE. ‘Ik wilde daar zó graag naartoe ook al wist ik dat het vanwege mijn geheugenproblemen moeilijk voor me zou zijn om alles te onthouden. Ik heb daar Pim van Lommel, een Nederlandse cardioloog die wereldwijde bekendheid kreeg door zijn grootschalige studie naar bijnadoodervaring, horen praten en een vrouw die hetzelfde als ik had meegemaakt. Toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Voor Ruud ook.’
Spiritueel coach
Haar BDE heeft Catja voorgoed veranderd. ‘De mensen om mij heen merken dat ook. Ik voel alleen maar liefde. Ik ken geen boosheid meer. Ik snap het leven. Ik heb dat zó bij me, dat mensen een bepaalde rust over zich heen krijgen als ze bij me langskomen. Daarom help ik tegenwoordig als spiritueel coach mensen bij het vinden van antwoorden op vragen en oplossing voor hun problemen. Het zijn vooral mensen die vastlopen, een burn-out hebben, al jarenlang therapie hebben of terugvallen in oude patronen die naar mijn praktijk komen’, vertelt Catja. ‘Op zo’n moment krijg ik gelijk berichten door. Ik ben een soort doorgeefluik en dat merk ik bijvoorbeeld doordat ik soms woorden zeg, die ik zelf nooit zou gebruiken. Woorden die binnenkomen bij de cliënt.’
Boek
Catja lanceerde vorig jaar een boek over haar bijnadoodervaring: ‘Het kan ons allemaal gebeuren’. ‘Daar ben ik ongelooflijk trots op’, vertelt Catja met een grote glimlach op haar gezicht. ‘Ik heb alles erin beschreven wat me is overkomen: van mijn hartklachten tot datgene wat ik nu doe. Over de impact op mijn gezin, de veranderingen en hoe mijn familie erop heeft gereageerd. Er zijn zoveel mensen die een BDE meemaken, en die, net als ik in het begin, denken dat ze gek aan het worden zijn. Ik wil dat bespreekbaar maken. Je kunt BDE omzetten in zoveel moois. Je bent niet gek. Je hebt alleen iets heel aparts meegemaakt. Er zijn ook mensen die dit spontaan krijgen. Ik geef er lezingen over. Niet zweverig, maar gewoon heel aards. Je kunt er anderen enorm mee helpen. Het is fantastisch om te zien hoe mensen ermee aan de slag gaan. Dat ervaar ik als een cadeautje. Elke keer weer.’
Heb jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat we contact met je kunnen opnemen.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.