Puberperikelen fase 5: wanneer je puber geen puber meer is
Ik weet dat ik in de afgelopen blogs mijn dochter als een echte puber heb neergezet, en daar is geen woord aan gelogen. Maar wat ik in elke blog niet heb laten weten, is dat zij wel m’n alles is. Als haar wat zou overkomen, is mijn leven kapot! En ik bescherm haar met m’n leven alsof ze 4 is!
Beschermend
Over beschermen gesproken: ik was, en ben soms, erg beschermend naar haar toe. Ook al was de speeltuin letterlijk op een steenworp afstand, ze was pas 9 of zo toen ik haar eindelijk alleen naar de speeltuin liet gaan. Terwijl ze al vanaf haar 6e riep dat ze prima alleen heen kon gaan. Pfff, nou echt niet hoor.
Feestavond
Vanaf het moment dat ze wel alleen ging, ging ik af en toe kijken of het daar goed ging en of er geen vreemde mannen of vervelende jongens rondhingen. Toen ze een jaar of 13 was, wilde ze met vriendinnen naar een feestavond toe waar Ali B optrad. Ik vond het prima dat ze daarheen ging, maar ik stond er wél op dat er een volwassene meeging! Dat wilde ik gewoon, want stel je voor: mijn pubertje met andere pubertjes op een feestavond waar jongens waren die alcohol dronken! Hou op met me!
Groepsapp
‘Jullie gaan niet alleen’, heb ik haar gezegd. Maar de andere moeders wilden niet heen, dus offerde ik als enige moeder mijn avond op (terwijl ik Ali B echt niks aan vind). Er werd een ‘serieuze’ groepsapp aangemaakt waarin ik als enige moeder zat en kon meelezen over gierende zenuwen, zenuwachtige meiden, feestvreugde en ga zo maar door. En op de avond zelf ging ik met hen mee: ik week geen moment van hun zijde, omdat ik wilde dat ze veilig bleven.
Milder
Gelukkig ben ik wel milder geworden hoor. Ik laat haar nu echt wel meer vrij, haha! Maar je blijft het gevoel houden dat er iets kan gebeuren. Ik ben nog steeds bezig met loslaten en dat is ook gewoon een leerproces. Stress, hoge bloeddruk, verdriet en boosheid horen daar allemaal bij.
‘Als we samen zijn, kijken naar normale bh’s en niet naar sexy dingen.’
Single moeder
En natuurlijk, het leven van een (single) pubermoeder gaat echt niet over rozen. Maar het leven van een puber met een single moeder ook niet. Vooral als je moeder ineens een vriendje krijgt…
Vriendinnendingen
Ik heb er bewust voor gekozen om vroeg moeder te worden. Ik was 23. Puur omdat ik wilde dat, als ze een puber was, ze een hippe moeder had. Eentje die gewoon vriendinnendingen met haar kon doen. Lekker shoppen, lekker uit eten. Gewoon allerlei leuke dingen. En natuurlijk doet ze zulke dingen ook met haar vriendinnen, maar gelukkig ook met mij…
Lingeriesetje
En daar ben ik blij om; dat geeft me echt zo’n fijn gevoel. Gewoon niet als moeder en dochter op pad, maar als vriendinnen. En vriendinnendingen doen, nou ja… Bijna alle vriendinnendingen doen. Een redelijke tijd geleden waren we in de lingeriezaak om nieuwe bh’s en zo te kopen. Je kent het wel… Ik had toen een vriend, en wilde natuurlijk wel een leuk setje kopen, het liefst een beetje sexy, dus in al mijn ‘vriendinnenenthousiasme’ vroeg ik haar wat ze van een bepaald setje, iets met kant, zwart en doorschijnend, vond. Haar antwoord was hilarisch: ‘Mam! Alles prima hoor, maar dit vraag je me toch niet? Ik wil dit niet weten! Jij niet van mij, en ik al helemaal niet van jou!’
Normale bh’s
Laatst waren we weer in de lingeriezaak. Ik snuffelde wat rond terwijl zij gericht ging zoeken. Op een gegeven moment kwam ze even bij me staan en zei ze: ‘Mam, als je nu weer een vriendje krijgt hè, shop je maar lekker alleen. Als je met mij shopt, kijken we voor normale bh’s en niet naar sexy dingen.’ Het blijven dus moeder-dochterdingen, maar wel met een vriendinnenknipoog.
Herkenbaar?
Ik heb nu een paar blogs geschreven, en ben erg benieuwd of moeders zichzelf of hun kind in mijn verhalen herkennen. Laat eens een reactie achter en misschien beantwoord ik volgende keer wel een van jullie reacties met mijn bevindingen.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.