
Zo zou Jos het gewild hebben
Op 4 maart 2017 belde Jos mij, een fijne man van 66 jaar en koster van de Bleekkerk in Almelo. Ik kende Jos al jaren en werkte vaak met hem samen tijdens uitvaartdiensten in de kerk. We waren vier handen op één buik: alles ging in goed overleg met elkaar over hoe we de dienst gingen invullen. Eén blik naar elkaar en we wisten wat we bedoelden: gewoon een heerlijke samenwerking.
Slecht nieuws
Aan de telefoon vertelde Jos mij dat hij slecht nieuws had: hij zat in het voorstadium van leukemie. Zijn verhaal riep bij mij ongeloof en ontzetting op. Wat nu? Hoe moest dit verder? De week erop zou hij naar het ziekenhuis gaan voor verdere onderzoeken en we zouden via de mail meer informatie krijgen. Ik wenste hem veel sterkte en zei: ‘Als je in aanmerking komt voor stamceltherapie, dan wil ik wel donor zijn als we matchen.’ Hij was blij verrast hierover.
Het telefoontje
De volgende weken waren spannend. Het ging steeds slechter met Jos. Op 5 april 2017 kwam het telefoontje van zijn vrouw dat Jos overleden was. Wat een ontzetting, wat een verdriet. Er had maar een maand gezeten tussen Jos’ eerste telefoontje en zijn overlijden. Het voelde zó slecht.
Alles regelen
Samen met mijn collega Harriët ging ik naar de vrouw en kinderen van Jos toe om de uitvaart te regelen. Jos wilde in besloten kring gecremeerd worden met vooraf een condoleancebezoek in ons Uitvaarthuis en een dienst in zijn geliefde Bleekkerk. Samen met de predikante die ook nauw bij de familie betrokken was, regelden we alles.
Verdriet
Jos werd opgebaard in de familiekamer van ons Uitvaarthuis. Daardoor had de familie de kans om rustig afscheid te nemen. Elke dag keken we even om de deur bij de familie en zo langzamerhand werden de puntjes op de i gezet qua vormgeving en werd de afscheidsceremonie verder ingevuld. Normaal kan ik me redelijk professioneel opstellen en laat ik het verdriet en de emoties bij de familie, waar het hoort. Nu was dat een ander verhaal. Het verdriet van de familie was deels mijn verdriet. Het greep me meer aan dan dat ik zou willen.
Het verdriet van de familie was deels mijn verdriet
Zo zou Jos het gewild hebben
Op de dag van de uitvaart kwamen er veel belangstellenden: een teken dat Jos geliefd was. Iedereen nam losse bloemen mee, waardoor er zes grote vazen vol met kleurige bloemen bij de kist stonden. Een prachtig gezicht. Jos werd ingedragen in de kerk door zijn kinderen en twee neven en de kist werd neergezet op plexiglazen schraagjes, waardoor het leek of de kist zweefde. De dienst was heel persoonlijk en prachtig, mede door de meelevende predikante. Zo zou Jos het gewild hebben.
Kippenvelmoment
Aan het einde van de dienst hebben we Jos uitgedragen en alle belangstellenden gevraagd om buiten een erehaag te vormen. Ik had al mijn personeel ingezet om dit in goede orde te laten verlopen. Onder applaus van de belangstellenden zijn we door de erehaag gereden om samen met de naaste familie naar het crematorium te gaan. Wat een kippenvelmoment. Bij mij in de auto moesten de predikante en ik een paar keer flink knipperen met onze ogen. De erehaag was een prachtig moment, maar ook heel emotioneel.
Prachtig mens
In het crematorium heeft de familie Jos begeleid tot het laatste moment. Daarna sloten we de uitvaart af door samen met een aantal familieleden koffie te drinken in de Bleekkerk. Jos blijft in mijn herinnering als een prachtig mens. Jammer dat we zo vroeg al afscheid van hem moesten nemen.
Erik Korte
oprichter van Erik Korte Uitvaartverzorging
-
Als je jong bent, denk je meestal niet veel na over de dag waarop je je laatste adem uitblaast. Voor de meeste mensen is het opbouwen van hun leven een grotere prioriteit dan het afbouwen ervan. Dat is volkomen logisch, maar toch is het verstandig om eens te kijken of je je zaken goed geregeld hebt.
-
De dood is onlosmakelijk verbonden met het leven, maar we denken er liever niet te veel over na. We schuiven dat onderwerp meestal ver voor ons uit.
-
Wanneer het einde van het leven nadert, kunnen gedachten over de eigen uitvaart naar de oppervlakte komen. Hoewel dit onderwerp voor velen gevoelig is, is het van groot belang om uw wensen duidelijk vast te leggen en te bespreken met uw naasten.
-
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten.
-
Heb jij weleens nagedacht over rouwvervoer? Meestal wordt een rouwauto gebruikt om de overledene naar de laatste rustplaats te vervoeren, maar er zijn nog zoveel meer mogelijkheden.
-
Een groene uitvaart: waarom zou je daar, wanneer je altijd milieubewust leeft en duurzame keuzes maakt, niet voor kiezen? Er zijn veel mogelijkheden om de impact van jouw afscheid op het milieu zo klein mogelijk te maken.
-
Ooit heb je er eentje afgesloten: een uitvaartverzekering. Maar weet je eigenlijk (nog) wel voor welke soort verzekering je hebt gekozen?
-
Ieder mens is uniek en waarom zou iedere uitvaart daarom ook niet uniek zijn? Waar vroeger ‘standaard’ nog de norm was, mag een uitvaart nu bijzonder zijn. Passend bij de persoon die is overleden.
-
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen.
-
Kinderen en rouw. Dat zijn twee begrippen die je het liefst niet naast elkaar ziet staan. Kinderen zouden een onbezorgde jeugd moeten hebben en daar hoort de dood, en dus ook rouw, niet in thuis.