‘Ik hoop zó op een tweede kindje’

Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. Want ‘een wonder’ mag dat gerust genoemd worden. Eva is namelijk geboren zonder baarmoeder.

MRKH-syndroom

‘Ik was 16 jaar toen ik een artikel in een tijdschrift las over een meisje die het MRKH-syndroom had. Ik herkende veel in haar verhaal en vermoedde dat ik dat ook weleens zou kunnen hebben’, weet Eva Runia nog precies. ‘Het MRKH-syndroom, voluit Mayer-Rokitansky-Küster-Hauser-syndroom, is een aangeboren aandoening die alleen bij vrouwen voorkomt. Geboren worden met dit syndroom betekent geboren worden zonder baarmoeder. De eierstokken zijn wel ontwikkeld en functioneren normaal. Net als het meisje uit het artikel was ik ook nog steeds niet ongesteld geweest.’

Uitgelachen

Eva sprak haar vermoeden uit tegen haar moeder. ‘We zijn samen naar de huisarts gegaan, die me eigenlijk gewoon uitlachte, maar hij heeft me op aandringen toch doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik maar een gesprek en een uitwendig onderzoek. Aan de buitenkant zag het er echter net zo uit als bij andere meisjes van mijn leeftijd en daarom werd ik naar huis gestuurd met hormonen om de menstruatie op te wekken.’

Inwendig onderzoek

Zoals Eva al had verwacht, bleef haar menstruatie ook met de medicatie nog steeds uit. ‘Bij de volgende controleafspraak kreeg ik een inwendig onderzoek. Toen bleek dat ik geen baarmoeder had. Ik bleek inderdaad het MRKH-syndroom te hebben. Mijn wereld stortte in toen ik dat hoorde’, klinkt het bewogen. ‘Ik had op die leeftijd natuurlijk nog geen kinderwens, maar ik had als meisje wel een bepaalde droom over later. Over een gezin met kinderen. Ik had ook het gevoel dat ik niet compleet was. Dat ik niet klopte.’

Confronterend

‘Naarmate ik ouder werd, drongen de gevolgen van mijn aandoening steeds meer tot me door. Het was vooral heel confronterend wanneer iemand in mijn naaste omgeving zwanger raakte. Ik was keer op keer oprecht gelukkig voor iedereen die zwanger wilde en kon worden, ik wist immers hoe diep je naar een kindje kunt verlangen. En ik gunde het iedereen ook van harte, maar het was elke keer wel heel pijnlijk. Dan kwam ik weer bij dat gemis. Bij het feit dat ik nooit een kindje zou kunnen dragen.’

Kinderwens

Ondanks de grote liefde die op Eva’s pad kwam en bij wie ze haar verdriet kwijt kon, bleef het gemis aan haar knagen. ‘Op een gegeven moment hebben Arjan en ik dan ook eerlijk naar elkaar uitgesproken dat we echt heel graag kinderen wilden. We hebben nog adoptie overwogen, maar de droom van een biologisch kindje was groter. Dat voelde echt als een samensmelting van onze liefde naar elkaar toe. Maar daarvoor zouden we wel een draagmoeder moeten vinden. Destijds konden we daarvoor alleen bij het VU medisch centrum in Amsterdam terecht, dat gespecialiseerd is in alle verschillende aspecten rondom draagmoederschap. Tegenwoordig kan dat overigens ook in Nij Geertgen in Elsendorp.’

Medische screening

Eva en Arjan werden medisch gescreend en alles zag er goed uit. ‘We hadden het al eens met Ineke, de zus van Arjan, over draagmoederschap gehad. Achteraf bleek dat ze al eerder met dit idee gespeeld had. Toen haar oudste dochter geboren werd, bij haar op de buik werd gelegd en ze het intense geluk van het moederschap voelde, dacht ze eraan hoezeer ze ons dit ook zo gunde. Toen al ging het door haar heen dat ze dit ooit voor ons wilde doen.’

Emoties

‘Arjan heeft Ineke in 2015 echt gericht gevraagd of zij ons kindje wilde en kon dragen. Ze wilde eerst graag met een andere draagmoeder in gesprek voordat zij een beslissing nam. We hebben haar met iemand in contact gebracht en een paar dagen later belde Arjan mij op terwijl ik op mijn werk was: ‘Ineke wil voor ons gaan dragen’. Wat een geweldig geschenk! Er gingen zoveel emoties door me heen! Als ik daaraan terugdenk, beleef ik het gewoon weer’, glimlacht Eva gelukzalig terwijl ze de tranen die in haar ogen opwellen haastig wegveegt.

‘Ik ben ervan overtuigd dat er iemand is die ons dat sprankeltje hoop wil en kan bieden’

Zwangerschap

Ook Ineke werd eerst zorgvuldig gescreend. ‘Alles was goed en al vrij snel raakte ze zwanger van ons kindje. We hebben die zwangerschap van heel dichtbij mogen en kunnen meemaken. We hebben haar al die tijd met allerlei praktische dingen geholpen en bijgestaan waar we konden. Ik mocht aan haar buik voelen als het kindje schopte en soms stuurde ze ’s avonds een filmpje van haar buik die zichtbaar bewoog. We zijn ook mee geweest naar alle echo’s en naar de meeste afspraken bij de verloskundige.’

Famke Ineke

‘We hebben elke keuze die Ineke maakte gerespecteerd. We vonden het heel belangrijk dat ze de ruimte nam die ze nodig had. Zo wilde ze liever niet dat wij bij de bevalling zouden zijn. Natuurlijk vond ik dat jammer, maar wij respecteerden wat zij wilde en deed. In oktober 2017 werd Famke Ineke geboren. ‘Ja, ze is inderdaad naar mijn schoonzus vernoemd. Zij heeft onze diepst gekoesterde wens in vervulling laten gaan. Ze heeft dan ook een heel bijzondere band met Famke.’

Borstvoeding

Een half jaar voordat Famke geboren werd, begon Eva met het slikken van medicijnen die ervoor moesten zorgen dat ze zelf borstvoeding zou kunnen geven. Eva: ‘Acht weken voor de bevalling ben ik daarmee gestopt en ben ik gaan kolven. Daardoor heb ik onze dochter volledig zelf kon voeden. Anderhalf jaar lang! Dat was zó bijzonder. Dat ik die intimiteit, ondanks dat ik haar niet had kunnen dragen, toch kon en mocht ervaren!’

Wensouder

De wens naar een broertje en zusje voor Famke, die inmiddels 4 jaar is, wordt steeds groter. ‘Eigenlijk zijn we al voor haar eerste verjaardag al weer serieus naar een draagmoeder gaan zoeken’, bekent Eva. ‘Ineke was vooraf heel duidelijk dat ze dit één keer voor ons kon en wilde doen. Zij is dus geen optie. We hebben in onze vrienden- en kennissenkring ook al weleens een balletje opgegooid, maar tot nog toe zonder resultaat. Het ís natuurlijk ook nogal iets wat we vragen. Er is hier in Nederland ook nog niet zoiets als een stichting of platform dat draagmoeders en wensouders bij elkaar kan brengen.’

Altruïstisch draagmoederschap

‘Commercieel draagmoederschap, zoals ze dat in Amerika kennen, is in Nederland bij de wet verboden’, weet Eva. ‘Maar altruïstisch draagmoederschap, zoals dat in Canada heel gewoon is, is wel toegestaan. Ik ben ervan overtuigd dat ook hier in Nederland moeders zijn die het heerlijk vinden om zwanger te zijn en een heel warm, open hart hebben voor hun medemens. Die graag dat lichtpuntje willen zijn voor een stel of gezin. Dat sprankeltje hoop willen en kunnen bieden en daar dankbaarheid uit kunnen ervaren. En ook trots. Natuurlijk bieden wij wel een volledige financiële vergoeding van de kosten die gemaakt worden: van zwangerschapskleding tot kraamhulp. Want de draagmoeder moet er onderaan de streep geen kosten aan overhouden.’

Hoop

‘Ik hoop zó dat een tweede kindje ons gegund is’, spreekt Eva haar diepste wens nog een keer uit. ‘Daarom kom ik ook met mijn verhaal naar buiten. Daarom stel ik me als wensmoeder kwetsbaar op. Om mijn verhaal te delen en aandacht te vragen voor dit thema.’

Wil je reageren op dit verhaal? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl.

Datum: 21 februari 2022