Geralda Wulff-Booij: ‘Vergeven zal ik hem nooit’

Echtscheiding

Geralda Wulff-Booij (48) zit in haar sfeervolle woonkamer met open keuken. Achter in de tuin is de praktijkruimte te zien waar zij haar klanten voor voedingsadvies en sportmassage ontvangt. Twee honden, een stoere herder en een kleine, eigenwijze Pomeriaan, nestelen zich naast haar op de bank. Nadat ze een slok thee heeft genomen, vertelt ze eerst kort over haar eerste huwelijk dat geen stand hield. ‘We waren uit elkaar gegroeid. Onze dochter Denice was 4 jaar toen hij wegging en onze zoon Dylan pas 1,5.’

Schuldsanering

Na de afwikkeling van de scheiding en de verkoop van hun huis bleef er een flinke schuld over. ‘Die was dusdanig hoog, dat ik uiteindelijk geen andere mogelijkheid zag dan een beroep te doen op de Wsnp: de Wet schuldsanering natuurlijke personen. Daarna volgden drie pittige jaren, maar gelukkig heb ik altijd op de steun van mijn ouders, zussen en vrienden kunnen terugvallen. Ik werkte destijds fulltime als schadebehandelaar bij een verzekeringsmaatschappij, en als ik aan het werk was, werden de kinderen opgevangen door mijn ouders, ex-schoonouders of de kinderopvang. Gelukkig zijn ze al die tijd niets tekortgekomen.’

Nieuwe liefde

Geralda zat nog in de schuldsanering toen ze Kasper op Hyves ‘tegenkwam’. ‘We kenden elkaar nog van school. Kasper bleek destijds al een oogje op me te hebben, maar omdat ik toen verkering had, heeft hij daar nooit wat mee gedaan. Hij was vrachtwagenchauffeur, bleek ook net gescheiden te zijn en had een zoon die twee jaar ouder was dan Denice. We hadden online hele gesprekken en leerden elkaar steeds beter kennen. Uiteindelijk is hij een keer bij mij thuis langsgekomen. Dat klikte, maar we hebben het eerst rustig aan gedaan. Twee jaar later gingen we samenwonen’, vertelt Geralda in vogelvlucht. ‘Niet veel later hebben we dit huis gekocht’, wijst ze om zich heen. ‘Toen we hier binnenstapten, voelde het gelijk goed. Dit is de buurt waar ik ben opgegroeid en dat voelt fijn. In augustus 2014, we waren toen vier jaar samen, zijn we getrouwd.’

Sportief

Net als Geralda was ook Kasper erg sportief. ‘Hij zat bij de atletiektop van het Noorden. Alhoewel ik zelf werkzaam was in de verzekeringen, was het altijd mijn droom geweest om ook iets in de sportwereld te gaan doen. Daarom ben ik me in die periode, naast mijn werk, gaan verdiepen in het geven van voedingsadvies en sportmassage. Verder kabbelde ons leventje rustig door.’

27 december 2016

Tot die bewuste avond van 27 december 2016. We zaten net aan tafel toen de telefoon ging. Het was mijn schoonmoeder: pa had een ongeluk gehad. Toen hij met zijn aanhangwagen de snelweg opreed, was de combinatie geschaard. De auto lag op zijn kant in de berm. Pa was verder ongedeerd, maar konden wij hem naar huis brengen? Kasper beloofde meteen dat hij daarvoor zou zorgen. Ik wilde eigenlijk met hem meegaan, maar na het eten zou er nog een klant langskomen, dus ik kon niet weg. Denice vroeg of zij dan mee mocht om opa op te halen. Die twee hebben een heel sterke band. Kasper en Denice zijn samen weggegaan en even later kwam mijn klant. Tijdens de behandeling hoorden we ontzettend veel sirenes. We hadden het er samen nog over dat er vast iets ergs gebeurd was. Dit klonk niet best.’

‘Ik stuurde hem een WhatsAppje, maar kreeg geen antwoord terug’

Ongeluk

Wanneer Geralda vertelt over de agenten die niet lang daarna voor haar deur stonden, kan ze haar tranen niet meer inhouden. Terwijl de herdershond zijn kop op haar been legt, en zij gedachteloos over zijn kop aait, vertelt ze verder wat ze op dat moment te horen kreeg. ‘De auto van mijn schoonvader lag rechts in de berm. Toen Kasper en Denice aankwamen, waren de hulpdiensten en het bergingsbedrijf al aanwezig. Een van de politieauto’s stond, duidelijk zichtbaar met zwaailichten aan, dwars op de vluchtstrook. Het verkeer kon het ongeluk over de linkerrijstrook met gepaste snelheid passeren, zodat de rechterrijstrook werd vrijgehouden om de hulpdiensten veilig hun werk te laten doen. Alleen kwam er op een gegeven moment iemand met hoge snelheid over die rechterrijstrook aanrijden. Hij ramde de punt van de politieauto, is gelanceerd en heeft Kasper daarin meegenomen.’

Gegil

Kasper vloog door de lucht, kwam een eind verderop terecht en was op slag dood. Denice stond op nog geen 5 meter afstand en zag het voor haar ogen gebeuren. Ik heb van de bergingsmedewerkers gehoord, dat haar gegil door merg en been ging’, snikt Geralda. ‘Ik heb meteen gevraagd of die automobilist drank op had, maar daar konden ze geen mededelingen over doen.’

Rollercoaster

Tot in detail weet Geralda terug te halen in welke emotionele rollercoaster ze die avond terechtkwam. ‘De agenten hebben mijn buren, fantastische mensen bij wie ik dag en nacht terechtkan, opgehaald. Zij zijn naar mijn vader gegaan om hem te vertellen wat er gebeurd was. Mijn schoonzus werd gebeld en toen Dylan thuiskwam van atletiek zijn we samen meegegaan naar het politiebureau. Daar waren mijn schoonvader en Denice ook naartoe gebracht. Die arme man voelde zich compleet schuldig. Net als mijn schoonmoeder: ‘Had ik jullie maar nooit gebeld!’. We moesten in een kamertje wachten. Ineens dacht ik aan Kaspers zoon. Shit, hij wist nog van niks, dus daar zijn ook meteen een paar agenten naartoe gegaan. Toen we eindelijk weer naar huis mochten, bleek mijn hele woonkamer vol mensen te zitten. Er moest vanalles geregeld worden. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen.’

Uitvaart

‘Alles raakte in een stroomversnelling’, blikt Geralda terug. ‘We hadden een fantastische uitvaartondernemer en zij heeft ons veel uit handen genomen. Maar verder moest ik overal wel zelf doorheen. Zoals die eerste keer na het ongeluk dat ik weer naar de supermarkt ging. Het was nog voor de begrafenis, en alhoewel ik expres heel vroeg was gegaan, werd ik wel door mensen aangesproken die me condoleerden en vertelden hoe erg ze het vonden. Die confrontatie was heftig.’

Tattoo

Wat ik ook nog voor de begrafenis heb gedaan, is een tattoo laten zetten’, vertelt ze terwijl ze de tekst op haar flank laat zien: ‘Leef alsof het je laatste dag is. Kasper Wulff, 17-12-2016’. ‘Kasper was een groot liefhebber van Nederlandstalige muziek. Zelf ben ik daar niet zo’n fan van, maar dit liedje van André Hazes, dat uitkwam kort voordat Kasper overleed, vond ik wel mooi. Ik weet nog precies wanneer Kasper het me voor het eerst liet horen. Het was een liedje dat bij hem paste en daarom hebben we het ook op zijn uitvaart laten horen. Die uitvaart was trouwens enorm. Kasper was natuurlijk een bekende in de atletiekwereld en daarom kwamen er veel mensen op af. De avond daarvoor, tijdens de condoleanceavond, kwamen 150 mensen ons hun deelneming betuigen, en op de uitvaart waren er ongeveer 300 mensen. Ik vond het een vreselijk zware dag’, klinkt het zacht.

Gerechtelijke procedure

Na de begrafenis begon de gerechtelijke procedure. ‘Het bleek dat de bestuurder twee keer de maximaal toegestane hoeveelheid alcohol in zijn bloed had. Ik heb zó’n hekel aan drank in het verkeer! Ik denk dat, als ik mijn kinderen niet gehad had, ik deze man had opgezocht’, klinkt het bitter. ‘Pas anderhalf jaar later volgde de eerste rechtszaak. Ik vond het vreselijk dat de getuigenverklaring van Denice, die haar direct na het ongeluk was afgenomen, helemaal van tafel werd geveegd. Het was trouwens voor mij de eerste keer dat ik deze man zag. Hij zei tegen me dat hij spijt had. Wat?! Daar kwam hij nu pas mee aanzetten?! Die spijt kwam wat mij betreft anderhalf jaar te laat!’

Taakstraf

‘Zes weken later was de uitspraak: hij kreeg een taakstraf van 180 uur. Dat was alles. Hij kreeg zelfs geen rijontzegging! Toen ben ik helemaal geflipt. We zijn in hoger beroep gegaan en weer moesten we anderhalf jaar wachten voor de volgende rechtszitting. Weer deed meneer zijn zielige verhaal. Hij vond het zó erg wat er was gebeurd. Hij bleef er ook bij dat hij slechts één biertje had gedronken voordat hij in de auto stapte. Op de vraag van de rechter hoe het dan kwam dat hij twee keer de toegestane hoeveelheid alcohol in zijn bloed had, had hij een ‘goede’ verklaring: ‘Die dagen daarvoor was het toch kerst?’. Ik vond dit zó respectloos naar ons toe. En zó respectloos naar mijn schoonouders toe! Hij deed net alsof hij het slachtoffer was! Toen ik naderhand de rechtszaal uitliep stond hij op de gang alweer te lachen met zijn advocaat. Op dat moment vroeg ik me werkelijk af in hoeverre hij eigenlijk spijt had! De dag daarna ging hij in cassatie om de veroordeling in hoger beroep, twee jaar rijontzegging en een halfjaar gevangenisstraf, aan te vechten.’

‘Hoe moest ik aan mijn kinderen vertellen dat ik kanker had?’

Borstkanker

In die periode kreeg Geralda nog meer heftig nieuws te verwerken. ‘Ik ontdekte een kleine twee jaar na Kaspers dood een knobbeltje in mijn borst. De huisarts vermoedde een kwaadaardige tumor. Kut, hoe moest ik dit aan mijn kinderen vertellen? Ik ben eerst naar een collega toegegaan en samen hebben we een potje zitten janken. Pas daarna ben ik naar huis gegaan om het aan Denice en Dylan te vertellen. ‘Je gaat toch niet dood?’, was het eerste wat ze vroegen. ‘Nee joh, jullie zijn nog lang niet van met af.’ En vanaf dat moment voelde ik me strijdvaardig en ben ik er vol voor gegaan.’

Dubbele borstamputatie

‘De tumor bleek 10 centimeter groot en ik heb gelijk aangegeven dat ik wilde dat mijn beide borsten geamputeerd werden. Mijn moeder had ook borstkanker gehad, ze was overleden aan de gevolgen van de behandelingen, en mijn nicht kreeg zelfs twee keer borstkanker. Ik had me al jaren geleden voorgenomen dat, als deze ziekte bij mij geconstateerd werd, ik alles zou laten weghalen. Omdat de tumor te groot was om direct verwijderd te worden, kreeg ik chemotherapie om het kwaadaardige weefsel in te kapselen. Ik heb me gelukkig nooit ziek gevoeld. ‘s Morgens kreeg ik chemo en ‘s middags ging ik 5 kilometer wandelen. Behalve die ene middag, toen ik halsoverkop naar het ziekenhuis moest, waar mijn vader plotseling was opgenomen. Mijn zus had hem gevonden in de badkamer. Een halfuur nadat ik in het ziekenhuis arriveerde, overleed mijn vader.’

Survivor

Tijdens de chemo, maar ook snel na de operatie en tijdens de radiotherapie werkte Geralda ‘gewoon’ door. ‘Ik had inmiddels mijn droom om iets in de sportwereld te gaan doen, kunnen verwezenlijken: ik was studiomanager in loondienst bij eerst één, en later bij meerdere filialen van fit20. Fit20 is een formule waarbij je onder begeleiding van een personal trainer slechts 20 minuten per week hoeft te trainen voor een betere conditie en meer spierkracht. Het heeft ook een gunstige invloed op allerlei andere belangrijke processen in je lichaam. Alhoewel ik in die periode geen klanten begeleidde, ik had door de behandelingen immers weinig weerstand en zou daardoor gemakkelijker een virus kunnen oplopen, ben ik wel zelf blijven trainen.’

Fit blijven

‘Het was een goede manier om mijn lichaam fit te houden, en als je fysiek sterk bent, herstel je ook gemakkelijker. In het ziekenhuis waren ze daar zó van onder de indruk, dat verschillende medewerkers nu ook klant bij mij zijn’, lacht Geralda. Een roze lintje, met daarin de tekst ‘Survivor’, siert de binnenkant van haar linkerpols als blijvende herinnering aan haar ziekteperiode. ‘En daar verwijst ook deze tekst naar, wijst ze naar de sierlijke letters die samen de zin ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ vormen.

Gerechtigheid

Inmiddels is er rust in het leven Geralda en haar gezin. ‘In maart 2021 werd de cassatie afgewezen en werd de straf van een half jaar gevangenisstraf en twee jaar rijontzegging onherroepelijk. Na vier jaar en drie maanden kwam er eindelijk gerechtigheid, ook al staat de straf voor ons gevoel niet in verhouding tot wat deze man heeft aangericht. Maar we kunnen hierdoor wel bepaalde dingen afsluiten.’

Trots

‘Denice en ik hebben een tijd lang therapie gehad en ook met haar gaat het nu weer goed. Door het ongeluk en mijn ziekte hebben zij en haar broer wel een stukje jeugd gemist, maar het heeft ze wel gebracht waar ze nu zijn en ik ben dan ook ontzettend trots op mijn kinderen. Mijn schoonouders pakken de draad gelukkig ook weer goed op, al vermoed ik dat er diep in hun hart nog steeds dat stukje schuldgevoel zit. Ik verwijt hen echter niets. Er is maar één schuldige. Er is maar één persoon die ik dit kwalijk neem. Vergeven zal ik hem dan ook nooit. Alcohol in het verkeer is écht een ‘no go’!’

Drive

Ondanks wat er allemaal is gebeurd, zit Geralda niet bij de pakken neer. ‘Ik heb een enorme drive om vooruit te kijken. En vooral mijn kinderen zijn voor mij dé reden om door te gaan. Ja, ik ben gelukkig: met mijn kinderen, lieve vrienden, familie, schoonfamilie en buren. Denice en ik zijn aan het trainen voor ‘Groot Verzet Tegen Kanker’ om in september de Mont Ventoux te beklimmen. Sinds vorig jaar ben ik geen filiaalmanager meer, maar mede-eigenaar van enkele fit20-filialen.’

Toekomstdroom

‘Het is mijn droom om een gezondheidscentrum te openen dat speciaal gericht is op oncologische zorg. Na mijn laatste bestraling realiseerde ik me dat er zoveel verbeterd kan worden op het gebied van zorg na kanker. Je moet alles weer opbouwen. Zowel fysiek als mentaal. Met massage kun je daar bijvoorbeeld al veel ondersteuning in bieden. Daarom ga ik een cursus oncologische massage en een studie voor fitnesstrainer oncologie gaan doen. Op die manier wil ik een bijdrage leveren.’