Roxeanne Hazes: ‘Mensen raken met mijn muziek’

Opnieuw beginnen

Roxeanne Hazes kijkt naar buiten, waar een waterig herfstzonnetje over het Amsterdamse IJ schijnt. Zo, zonder make-up, ziet ze er bijna meisjesachtig, haast een beetje kwetsbaar uit en is ze nauwelijks te herkennen als de zelfverzekerde en sexy vrouw die in oktober en november de Nederlandse poppodia verovert met haar clubtoer. ‘Ik speel nu voor het eerst met een eigen band’, vertelt ze glunderend. ‘Ik zit al zo’n tien jaar in het vak. Ik ben destijds groot begonnen en heb met voornamelijk covers van mijn vader opgetreden in allerlei grote muziekzalen. Maar dit is anders. Het voelt als opnieuw beginnen. Ik voel me eindelijk serieus genomen.

Mijn verhaal

Drie jaar lang heb ik gewerkt aan mijn nieuwe album. Alle teksten heb ik zelf, in samenwerking met anderen, geschreven, want het moest míjn verhaal zijn dat ik wilde vertellen en níét dat van een ander. Het was een zoektocht naar mijn eigen muziekidentiteit en het moest uniek zijn: internationale muziek met oprechte Nederlandstalige teksten. Ik noem het ‘levenspop’. Deze muziek zegt iets over míj. Het is authentiek, oprecht, stoer en eerlijk. En om daarmee langs de poppodia te reizen, in zo’n leuke, intieme setting; dat is zó tof!’, klinkt het enthousiast. ‘Mijn muziek is autobiografisch en het werken aan mijn album was bijna therapeutisch. Ik heb geleerd dat ik ertoe doe; dat ik er mag zijn. En in die drie jaar heb ik ook nog eens de liefde van mijn leven ontmoet. Alles viel op zijn plek. Het waren de meest heftige, maar misschien ook wel de mooiste jaren van mijn leven. Ik heb mijzelf gevonden.’

Papa

Rox’ jeugd was niet bepaald ‘doorsnee’ te noemen. Met een vader als André Hazes zag haar leven er anders uit dan dat van haar klasgenootjes. ‘Het was voor mij helemaal niet cool om de dochter te zijn van Nederlands grootste volkszanger. Als kind wil je normaal zijn, niet opvallen, maar ik had een papa wiens beroep en leven in het teken stond van de rock ’n roll. Daar werd ik erg mee gepest. Ik was altijd dat meisje op de achtergrond; heel anders dan mijn broertje. Hij voelde zich prettig op de voorgrond, maar ik bleef liever in mijn eigen bubbeltje. Iedereen vond hem grappig en liep met hem weg. Er werd mij vaak verteld dat ik zo’n leuk broertje had, maar niemand zei tegen hem dat hij een leuke zus had.’

Mentaal nog steeds aanwezig

Rox was nog maar 11 toen haar vader overleed. ‘Vanaf dat moment werden wij als gezin compleet geleefd. Heel Nederland was aan het rouwen. Aan de ene kant is het mooi dat je merkt dat je vader niet wordt vergeten, aan de andere kant kregen wij als gezin nauwelijks de gelegenheid om zijn dood te verwerken. Papa is voor ons mentaal dan ook nog steeds aanwezig.’

Geraakt

Een pestverleden op school, een vader die ze al jong moest missen, vervolgens ook nog eens een fout vriendje in haar jeugd dat haar agressief behandelde en regelmatig de meest heftige onzin over je leven voorbij zien komen in ‘de bladen’: het zijn ingrediënten die menigeen niet in de koude kleren zouden zijn gaan zitten, maar toch is het Rox niet aan te zien. ‘Dat heeft wel tijd nodig gehad hoor’, vertelt ze eerlijk. ‘Door wat er allemaal gebeurd is, was ik nou niet bepaald iemand die zelfverzekerd in het leven stond. Dat heeft tijd gevergd. En een heleboel energie. Ik heb er wel een brede rug door gekregen. Maar het blijft soms vervelend, bijvoorbeeld toen heel Nederland over mijn moeder en mij heenviel na de breuk met mijn broertje. Dat is een familiezaak; dat gaat niemand wat aan. Alles wordt maar klakkeloos overgenomen in de media. Dat geeft zó’n gevoel van onmacht! Dan kan ik er wel eens boos om worden. Dat soort sensatieverhalen lees ik dan maar liever niet’, zucht ze.

Helemaal gelukkig

En dan, met een blije twinkeling in haar ogen: ‘Wat ik wel lees, zijn de recensies over mijn album en mijn toer. Ik wil op de hoogte zijn van wat Nederland van mijn muziek vindt. Ik sta open voor kritiek, maar gelukkig zijn de commentaren tot nu toe alleen maar positief. En als er dan na een optreden mensen geëmotioneerd naar me toe komen om me te bedanken voor dat ene liedje dat voor hen geschreven lijkt, dan ben ik helemaal gelukkig. Mijn liedjes vertellen een verhaal. Ik wil mensen raken en helpen met mijn muziek.’