Als ik toch eens kon plassen als een man
Jaren geleden interviewde ik een transvrouw. Ze werd geboren als jongetje, maar is nu op en top vrouw. Ik was geraakt toen ze me vertelde dat ze van jongs af aan al aanvoelde dat ze in het verkeerde lichaam was geboren, maar er pas na haar pensioen voor uit durfde te komen. Wat heftig dat je het grootste deel van je leven niet mag zijn wie je bent!
Reflectie
Eerlijk gezegd zorgde dat bij mij ook voor een kort moment van reflectie. Hoe zat dat bij mij? Eigenlijk was ik nooit bewust bezig met mijn ‘vrouw zijn’. Ik ben het gewoon. En ja, daar voel ik me gelukkig bij. Zelfs als dat betekent dat je te maken kunt krijgen met vrouwelijke ongemakken, zoals maandelijks terugkerende menstruaties, zwangerschapsklachten, de overgang of hormonale pieken en dalen. Als man heb je daar geen last van, maar aan de andere kant zul je ook nooit het wonder ervaren van een nieuw mensje dat in je groeit.
Fulltime moeder
Dat wonder heb ik zelf tot drie keer toe mogen ervaren. Ik verkeerde zelfs in de luxe om 8,5 jaar fulltime moeder te zijn. Ik was getuige van alle eerste woordjes en stapjes van mijn kinderen. Fantastisch! Pas toen de jongste naar de basisschool ging, ben ik weer een betaalde baan gaan zoeken.
Wij zijn powervrouwen!
Ik denk dat iedere werkende moeder kan beamen dat het niet altijd meevalt om alle ballen in de lucht te houden. Een baan, kinderen die, naarmate ze ouder worden, continu gehaald en gebracht moeten worden van en naar allerlei buitenschoolse activiteiten, het huishouden en er dan ook nog gezellig blijven uitzien voor je partner. Ga er maar aanstaan! Maar hé, wij vrouwen kunnen dat. Ondanks al die ‘vrouwenzaken’ zijn wij in staat om die powervrouw in onszelf naar boven te halen en ons te ontwikkelen.
Plassen
Nee, ik zou geen man willen zijn. Nou ja, behalve dan heel af en toe als ik ergens buiten loop en mijn blaas aangeeft dat die nodig geleegd moet worden. Op zó’n moment zou ik graag voor heel even een man willen zijn en een boompje opzoeken om tegenaan te plassen. Geweldig lijkt me dat! Dat lijkt me nu écht een geluksmomentje!
-
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.