‘Ik probeer die liefde te vangen in mijn foto’s’
Met iedere klik van de camera wordt een beeld van het kindje vastgelegd. Als tastbare herinnering voor straks. Voor later. Vijf piepkleine vingertjes. Het handje om papa’s pink. Een voetje in mama’s hand. De zachte wenkbrauwtjes. Het silhouet. Integer. Intiem. Warm en liefdevol.
Stichting Make a Memory
Al tien jaar zet Wieke zich belangeloos in voor Stichting Make a Memory, die op verzoek van ouders en via bemiddeling van zorgprofessionals ernstig zieke, terminale en overleden kinderen in de leeftijd van 23 weken zwangerschap tot en met 17 jaar fotografeert. ‘Ik las er een keer over op internet. Ik weet niet eens meer precies in welke context dat was, maar het had meteen mijn interesse. Ik houd me sowieso graag bezig met relevante maatschappelijke projecten, en het leek me heel mooi om mijn ervaring als fotograaf hiervoor in te zetten.’
Professionele organisatie
Wieke zocht meteen contact. ‘Het is een heel professionele organisatie met veel oog voor de ouders, fotografen en de andere vrijwilligers, zoals bijvoorbeeld de telefonistes. Voor de vrijwilligers wordt elk jaar een mooie terugkombijeenkomst verzorgd met fantastische sprekers of een goede fotograaf die uitlegt hoe je met bestaand licht of in een kleine ruimte kunt werken. Ook hebben we een keer een toonaangevende hoogleraar over rouwverwerking gehoord. Het is écht een heel goede organisatie.’
Eerste keer
‘De eerste keer was best spannend’, herinnert de fotografe zich nog precies. ‘Ik werd op een woensdagochtend door de stichting gebeld met de vraag of ik een paar uur later beschikbaar was. Doordat ik snel moest schakelen, had ik geen tijd om me er zenuwachtig over te maken. Het ging om een situatie in het ziekenhuis met een heel gaaf kindje dat nog leefde. Gelukkig kan ik genoeg professionele afstand bewaren. Natuurlijk voel ik mee met de ouders, maar ik realiseer me altijd dat hun verdriet niet mijn verdriet is. Het is mijn doel om de ouders met een mooie fotoreportage te helpen bij de rouwverwerking. Er moet gewoon een goede reportage komen en daarvoor heb ik maar één kans.’
Uniek
In de gelopen tien jaar heeft Wieke naar schatting rond de honderd fotoreportages gemaakt. ‘In 80 tot 90% gaat het om pasgeboren of te vroeg geboren baby’s die al overleden zijn of gaan overlijden. Elke fotoshoot is voor mij bijzonder. Elke situatie is uniek. Wat wel extra verdrietig is, is dat er ouders zijn die vaker gebruik moeten maken van Stichting Make a Memory. Ouders die dus al eerder een kindje hebben verloren. Als fotograaf probeer ik altijd zo onzichtbaar mogelijk en snel mijn werk te doen. Ik maak heel veel foto’s en zit er met mijn camera soms heel dicht op om de schoonheid te vangen. Daarom vraag ik de ouders om het meteen aan te geven wanneer het hen te veel wordt of als ze er genoeg van hebben.’
Gezinsfoto
‘Als er broertjes of zusjes zijn, probeer ik altijd een gezinsfoto te maken. Dit is immers de enige kans om het hele gezin op de foto te zetten. En dat is soms best een uitdaging met een peuter die moe of helemaal hyper is en ouders die verdrietig zijn. Probeer dát maar eens goed op de foto te krijgen, maar gelukkig lukt dat uiteindelijk altijd wel. Soms moet je een beetje creatief zijn, zoals laatst bij ouders van wie de tweeling overleden was. Het oudere zusje was niet bij de fotoshoot aanwezig, maar haar ouders hadden van haar wel een goede foto op hun telefoon staan. Die hebben we er toen bij op de foto gezet. Natuurlijk maak ik ook altijd detailfoto’s van handjes en voetjes. En ik probeer altijd de warmte en liefde van de ouders voor het kindje in de foto’s te vangen.’
Afwikkeling
‘Na zo’n shoot ga ik de foto’s thuis selecteren en nabewerken. In totaal ben ik echt wel een halve dag met een reportage bezig. Vervolgens stuur ik ze via een beveiligde lijn naar Make a Memory. Zij doen de verdere afwikkeling: zij zorgen ervoor dat de ouders een boekje met de vijf mooiste foto’s en een USB-stick met een ruime selectie afbeeldingen krijgen’, somt Wieke op. ‘Als de ouders mij willen bedanken, gaat dat ook via de stichting. Alle fotografen hebben een integriteitsverklaring getekend en hebben de fotorechten uit handen gegeven. Je moet dit werk écht doen omdat je het wilt, en niet omdat je je als fotograaf wilt profileren.’
Drive
Ook na tien jaar voelt Wieke nog steeds de drive om door te gaan met haar werk voor Stichting Make a Memory. ‘Ik heb nog steeds de overtuiging dat ik ouders in een heel moeilijke situatie hiermee een beetje kan helpen in de rouwverwerking. Dat is ook de feedback die ik terugkrijg. Soms krijg je die direct en soms pas na een jaar. Of dat je hoort dat ouders er zo van hebben genoten dat ze tóch nog iets leuks met hun kindje hebben kunnen doen. Dat het voelde of hun kindje voor even een klein filmsterretje of fotomodelletje was. Als ik me, met waar ik goed in ben, kan inzetten voor zo’n mooi doel, en soms zo’n extra mooie en fijne herinnering, dan geeft dat zóveel voldoening!’
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.