De mama van eindelijk wat nachtrust
Eindelijk komt de slaap wat terug. Sinds de mini over is op de fles, slaapt hij gelukkig iets beter. Alleen nog steeds niet de hele nacht, want hij heeft zeker nog één keer zin om wat te drinken. Als dat moment weer daar is en de fles is klaar, pakt hij hem zelf vast, drinkt hem gulzig leeg en valt daarna als een blok in slaap. Ik hoef daar weinig aan te doen. Ja, die fles klaarmaken, dat kan hij tenslotte zelf nog niet. Zijn vader wél, gelukkig… Die moet het dan ook even ontgelden nu. Mijn excuus? Zeven maanden… Ik ben al zeven maanden iedere nacht wakker geworden, dus nu mag (lees: moet) hij. En dat bevalt mij prima. De slaap komt dus gelukkig weer een beetje terug.
Veranderingen
Ook de oudste slaapt nu als een roosje! Eindelijk weer, na veel veranderingen de laatste tijd. Hij kreeg een broertje, een nieuw bed, hij moest het doen zonder speen en ook nog de hele nacht slapen. Dat waren iets te veel dingen. Die speen was ik allang zat. Je zag dat hij zo’n speenmondje kreeg en zijn gebit niet mooi recht was. Daar moesten we dus snel vanaf. Op een zeker moment heeft hij de speen meegesmokkeld naar oma en deze ‘vergeten’ mee terug te nemen. Stiekem zat hij natuurlijk gewoon in mijn zak. Ik moest de speen maar even zoeken. Tijdens mijn zoektocht naar de speen viel hij prinsheerlijk in slaap en werd maar één keer wakker om te vragen naar zijn speen. Conclusie: meneer slaapt zonder speen prima.
Het is een fase
Broertjelief lag lekker naast papa en mama in de co-sleeper. En tijdens onze vakantie wilde hij ook steeds tussen ons in. Wanneer je in een caravan slaapt met z’n vieren op een overvolle gezinscamping, geef je heel makkelijk toe als hij het op een brullen zet. Eenmaal thuis wilde hij ook niet meer in het ledikant. Nu staat er een groot bed. Nu is hij een koning in tijdrekken: ‘ik wil niet naar bed’, ‘ik ben niet moe’, ‘ik moet nog plassen’, ‘ik moet nog een boekje lezen’, ‘ik moet nog zingen.’ Maar het bedritueel werd steeds langer en lastiger. Wanneer we hem direct in het grote bed van papa en mama legden, ging hij vaak wel slapen. ‘Het is een fase’, zeggen ze dan. Deze fase duurt mij alleen wat te lang.
Lekker slapen
In een gefrustreerd moment heb ik het campingbedje tevoorschijn gehaald, opgemaakt en kind erin gegooid. Hij vroeg opeens weer om een speen, dus heb ik die er ook maar achteraan gesmeten. Hij stopt de speen in z’n mond, krult zich op onder z’n lakentje en zegt: ‘Welterusten mama, ik ga lekker slapen.’
Twee stappen terug
Mijn hart gloeit van liefde! Want wat is het toch een scheet. Hij is er gewoon nog even niet aan toe. Hij wil de geborgenheid van z’n bed, de vertrouwde speen en ik… ik wil mijn nachtrust. Soms zijn er vele stappen vooruit; dan gaat die ontwikkeling als een malle. Maar heel soms moet je ook even twee stappen terug omdat ze het daar gewoon beter op doen. Kind blij, mama blij én uitgerust(er).
-
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.