Ode aan mijn vader

Tweede Wereldoorlog

Hij heeft geen gemakkelijk leven gehad. Vooral de Tweede Wereldoorlog had diepe en onuitwisbare sporen bij hem achtergelaten. Praten over wat hij allemaal had meegemaakt, kon hij niet, maar zijn verdriet was vooral rond Dodenherdenking altijd duidelijk merkbaar.

Een beetje ondeugend

Toch was hij geen sombere man. Integendeel: hij was sterk, vrolijk, wijs en soms een beetje ondeugend. Bijvoorbeeld als we samen belletje gingen trekken. Dat was iets wat ik als kind ontzettend leuk en spannend vond om te doen. Samen met mijn grote, sterke vader naast me voelde ik me onoverwinnelijk. Niemand die die vader met zijn kleine dochtertje verdacht van dergelijke flauwe grapjes. Geweldig vond ik dat!

Wijsheid

Later, toen ik wat ouder werd, merkte ik wat voor fijn klankbord hij voor me was. Als me iets dwarszat of wanneer ik moeilijke beslissingen moest nemen, kon ik altijd bij hem terecht. Hij luisterde aandachtig, en wist structuur aan te brengen in mijn soms chaotische gedachten. Niet door te vertellen wat hij van dergelijke zaken vond, maar door alle voors en tegens duidelijk voor me uiteen te zetten, zodat ik mijn eigen mening kon vormen.

Tijd voor mij

Hij had een drukke en verantwoordelijke baan en zat ’s avonds vaak nog aan de eettafel te werken. Toch maakte hij altijd tijd voor me als ik mijn huiswerk voor wis- of natuurkunde aan het maken was en niets van die ingewikkelde opgaven snapte. Dan schoof hij zijn eigen werk aan de kant en verdiepte hij zich in de leerstof, zodat hij het aan mij kon uitleggen.

Omgaan met tegenslagen

Eén van de belangrijkste dingen die ik van hem heb geleerd, is hoe hij met tegenslagen omging. Dat werd vooral duidelijk in de laatste jaren van zijn leven. Hij leed aan een progressieve, chronische ziekte die hem langzaam maar zeker invalide maakte. Na elke heftige aanval, die gepaard ging met veel pijn en ziekenhuisopnames, bleek hij weer een stukje zelfstandigheid te hebben moeten inleveren. Mijn grote, sterke vader veranderde steeds meer in een man die afhankelijk was van zijn omgeving.

Focussen op mogelijkheden

Elke keer als bleek dat hij bepaalde dingen, die hem voor zo’n aanval nog wel lukten, niet meer kon uitvoeren, was hij even een dag van slag. Maar daarna verlegde hij zijn focus op wat hij nog wél kon. Hij bleef niet hangen in wat hij verloren was. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet veranderen. Daar heb je geen invloed op. Waar je wél invloed op hebt, is hoe je ermee omgaat.

Levensles

En dat is misschien wel de meest belangrijke, maar vooral ook meest waardevolle levensles die ik van hem geleerd heb. Een levensles die ik ook probeer toe te passen in mijn eigen leven. Bijvoorbeeld zoals jaren geleden toen ik vrij plotseling, vanwege een reorganisatie, mijn ontslag aangezegd kreeg. Ongeveer twintig mensen moesten het bedrijf waar ik werkte verlaten en ik was één van hen. En ja, eerlijk is eerlijk, toen heb ik echt wel even zitten janken. Maar daarna heb ik de draad weer opgepakt. Mijn ontslag was niets meer en niets minder dan het einde van een periode. Maar het was vooral ook een nieuw begin. Een nieuwe kans. Het gaf me zóveel energie en inspiratie om er op die manier tegenaan te kijken! En het heeft me ook veel goeds gebracht.

Geluksmomentjes

Nog steeds kan ik mijn vader ontzettend missen. Ik kan niets veranderen aan het feit dat hij er niet meer is, maar wel aan hoe ik ermee omga. En dat doe ik door de herinneringen aan hem te koesteren. Door te denken aan hoe hij kon genieten van kleine dingen, hoe hij mijn handjes opwarmde als ik geschaatst had, aan onze talloze fietstochten samen, aan hoe hij altijd klaarstond als ik een lift nodig had, aan hoe hij genoot van zijn gezin waarvoor hij door het vuur ging. Al die herinneringen zijn voor mij stuk voor stuk geluksmomentjes. En die koester ik. Dankjewel pap, voor al die fijne momenten en warme herinneringen. Ik hou van je.