Puberperikelen fase 1: pubers vs. alleenstaande moeders
Dacht jij dat de peuterpuberteit erg was? Geloof mij: het kan nóg erger. Ik wil je niet bang maken hoor, maar toch is het zo.
Prepuberteit
Zodra je zoon of dochter een jaar of 12 is, begint er zoiets als de prepuberteit. Die bestaat écht! Dat is bij elk kind zo rond de overgang naar het voortgezet onderwijs. Een grote mond, altijd met de telefoon bezig en geen zin hebben in school zijn dan (bijna) standaard dingen.
Wiskunde
Gelukkig is mijn kind in dat laatste een beetje anders. Zij had vooral wél zin in school (ja, ook díé kinderen bestaan). Maar ze had geen zin in dat ene vak op school: wiskunde. ‘Ik kan dat gewoon niet mam, en jij kan me niet eens helpen omdat jij het ook niet kan’, hoorde ik mijn kind dan chagrijnig roepen.
Tot tien tellen
En het sjaggie zijn (zoals ik dat noem) gaat vaak over in een grote mond.‘Toe nou even, maak het nou eerst even af voordat je weer op je telefoon gaat.’‘Jaaaaaaaaaaa mam, maar ik kreeg een appje omdat ik hulp gevraagd had voor wiskunde’, wordt er dan boos terug geroepen. En wat doe en zeg je dan als moeder op dat moment? Ik tel even tot tien en laat het gaan. Voor nu dan.
Grote mond
Je bent als (alleenstaande) ouder altijd de schuldige: ‘Ik mag ook niks van je! Anders ga ik wel bij papa wonen!’ En omdat je toch wel graag wilt dat je dochter met plezier bij je wil blijven komen en niet vaker bij haar vader wil zijn, geef je soms wel heel veel toe. Ondanks die grote mond. En ondanks het niet luisteren mocht ze toentertijd best veel. Uit mijn omgeving kreeg ik dan ook vaak te horen: ‘Jeetje! Pik jij dit van je dochter?’ Dan zei ik altijd zachtjes: ‘Nee hoor. Niet altijd.’
Volgende keer:
Puberfase 2, waarin je je puber vraagt om mee te helpen in het huishouden, is nog weer heel anders. Over dat drama lees je de volgende keer.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.