De saamhorigheid van een uitvaart
Ik ben iemand van echt. Echte mensen, authentieke mensen. Die zich niet beter voordoen dan ze zijn, maar gewoon: what you see is what you get. Die niet maar de schijn ophouden. En daarom is mijn vak zo mooi! Want in de dagen tussen overlijden en uitvaart is iedereen op z’n ‘echtst’. Het is een verdrietige en daardoor gevoelige tijd. En gevoel kun je niet faken.
Verhoudingen
Ik heb snel door hoe iemand is en hoe de verhoudingen binnen een familie liggen. Na het overlijden van een oudere ouder zijn de inmiddels ruim volwassen kinderen weer meerdere dagen intensief samen. De aloude rollenverdelingen komen weer bovendrijven. Het grappigst en duidelijkst is het als het alleen maar zussen zijn. Dan is er altijd wel een A die dominant is, een B die zich altijd tekortgedaan voelt, en een C die ertussen schippert of een D die heel stil is. Mijn taak is natuurlijk om te zorgen dat niet alles door A wordt bepaald. En dat D ook van zich laat horen.
Voor iedereen
Ik werd eens op dag 3 op de gang aangesproken door een zus die mij apart nam en vertelde wat zij ergens van vond: ‘Ik zeg het even tegen jou, want als we bij elkaar zitten, luisteren ze toch niet naar mij.’ Of zus X, die niet wilde dat zus Y meeging naar de ovenruimte bij het crematorium, omdat zij het zélf eng vond. Beetje mediation van mijn kant loste het gelukkig op: natuurlijk ging Y mee naar de oven zoals ze dat graag wilde. En X was toen gewoon even niet in de buurt. Mijn taak is ten slotte ervoor te zorgen dat iedereen aan z’n trekken komt en een goed gevoel over het afscheid heeft.
‘Het begeleiden van een uitvaart gaat niet altijd van zijn leien dakje.’
Meegaand
Door de heftige gebeurtenis is iedereen toch ook heel meegaand en heel lief voor elkaar. Er wordt veel geduldiger naar elkaar geluisterd dan bij een doorsnee discussie tijdens het kerstdiner. De weduwe die het door de kinderen vlotte doornemen van de regeldingen niet helemaal kan bijhouden, wordt alles rustig vijf keer uitgelegd. De ‘snelle-beslisser-zus’ die lief blijft luisteren als haar ‘twijfel-broer’ maar niet kan beslissen of er zalm of kip op de sandwiches moet (en zucht misschien alleen maar heel even onzichtbaar). De koster die bij een voorbespreking het hele levensverhaal van een weduwnaar en soms ook nog dat van zijn voorouders aanhoort. Hij luistert geduldig.
Impasse
Het gaat natuurlijk niet altijd van een leien dakje. Af en toe kom je even in een impasse. Dan gaan er twee naasten op hun strepen staan. Dan kost het wat meer tijd en moeite om iedereen happy te krijgen. Ik denk aan de twee vriendinnen die graag de golftas van hun fanatiek spelende vriendin naar de afscheidslocatie wilden dragen. Ik moest alles uit de kast halen! Is er nog een tas? (nee, die ene was haar lievelingstas.) De een heen, de ander terug? (nee, alleen heen is belangrijk.) Allebei de helft van de afstand? (Dat dan maar, ja.) Wie het eerste stuk, en wie het tweede? (Pffff…) Chapeau voor die ene die, vlak voordat we gingen lopen, tegen mij zei: ‘Wat een geneuzel. Ze zakt er maar in, met die tas. Laat maar! Ik draag haar schoenen wel.’
Prachtig
Uiteindelijk komen we er altijd uit. Linksom of rechtsom. En aan het eind van de uitvaartdag vond iedereen het prachtig. En de ruzie over de erfenis? Die komt gelukkig later pas. Dan zit mijn werk er al op.
Florien Bausch
Specialisten in jouw buurt
-
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten. -
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen. -
Hoe vaak beginnen we in ons leven niet aan iets nieuws? We willen allemaal weleens iets anders of zijn toe aan iets nieuws. Soms is die drang zó sterk dat er echt iets móét veranderen en er een frisse wind door je leven moet waaien, omdat het plezier of de passie uit je leven verdwenen is. -
Op een zonovergoten, windstille middag draait mijn collega Rep de zilvergrijze rouwauto de parkeerplaats op achter de school. -
Ria overleed 14 weken na de diagnose ‘alvleesklierkanker’. Zij was toen 71 jaar en zelf een half jaar weduwe van haar Leo. De diagnose kwam als een mokerslag aan, maar sloeg haar niet uit het veld. -
Je bent een naaste verloren en zij, of jullie, hebben gekozen voor een natuurbegraafplaats. Een mooie plek om begraven te worden en een plek waar je de overledene ook nog vaak kunt bezoeken. Met de jaargetijden zal de omgeving rondom het graf veranderen. -
Zachte pianoklanken komen me tegemoet wanneer ik naar de woonkamer loop. Als ik binnenkom, sterven de laatste klanken weg. Ze staat op en geeft me een hand. -
Wat beweegt iemand om een andere carrièrerichting in te slaan en uitvaartondernemer te worden? -
Samen een dierbare herdenken kan zó belangrijk zijn. Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon. -
Om er zeker van te zijn dat je later de uitvaart krijgt die je wenst, is het goed om een verzekering af te sluiten. Een uitvaartverzekering zorgt er ook voor dat je nabestaanden zo min mogelijk omkijken hebben naar het regelen van de begrafenis of crematie. Het is voor hen al moeilijk genoeg om een familielid of partner te verliezen.