Onderweg
Ria overleed 14 weken na de diagnose ‘alvleesklierkanker’. Zij was toen 71 jaar en zelf een half jaar weduwe van haar Leo. De diagnose kwam als een mokerslag aan, maar sloeg haar niet uit het veld. Ze was strijdbaar en wilde leven. De tumor noemde ze ‘een monster in haar lijf’ dat ze wilde verslaan. Haar strijd tegen de tumor leek het meest op de strijd van Herakles uit de Griekse mythologie waarbij slechts de list in dit gevecht ontbrak.
Nadat Ria met Leo tot die uiterste grens meeging en hem moest loslaten, stierf zij een stukje mee met hem en leefde daarna voor zichzelf in niemandsland, tussen hemel en aarde. Na 50 jaar liefde en trouw werd Ria geconfronteerd met haar donkere gevoelens van pijn en gemis waar ze geen enkele grip op had. Ze at en dronk mondjesmaat. Zelden heeft zij zich zo alleen gevoeld. Door de diagnose ‘alvleesklierkanker’ was er geen ruimte meer om verdriet, pijn en gemis toe te laten, te doorvoelen, te doorleven en los te laten.
Gepasseerd station
In korte tijd kwam er veel op haar af en moesten er allerlei beslissingen genomen worden. Zij was nu vooral bezig met wat er allemaal ging gebeuren en welke behandelingen voor haar mogelijk waren. Er kwamen vervolgonderzoeken in het ziekenhuis en er was veel informatie te verwerken waarbij ze in korte tijd een aantal belangrijke beslissingen moest nemen. Zo wikte ze vooral over de chemotherapie. Het was een onzekere tijd waarin artsen niet goed konden inschatten wat ze kon verwachten. Maar na het zetten van een stand bleek al snel dat de tumor in een vergevorderd stadium was en dat genezende behandelingen niet meer mogelijk waren. Behandelingen om de ziekte te kunnen remmen of de klachten te verminderen waren ook een gepasseerd station. Kort daarop belandde Ria met ontzettend veel pijn in haar buik in het ziekenhuis. Een bacterie bleek de boosdoener en al snel werd duidelijk dat er geen weg meer terug was… Er kon haar slechts nog palliatieve behandeling geboden worden.
Vergeving schiep ruimte voor een nieuw begin
Van hart tot hart
Zo op het oog was de leefruimte door de ziekte van Ria klein geworden, maar in de nabijheid van haar kinderen voelde ze hoe groot de ruimte was om elkaar van hart tot hart te ontmoeten. Het was een tijd waarin Ria haar leven als een flashback opnieuw aan haar voorbij zag komen. Momenten die goed waren geweest brachten een glimlach en momenten die opnieuw hartzeer voelbaar maakten wekten het verlangen om de pijn over wat niet goed is gegaan te benoemen. In die ontmoetingen van hart tot hart schiep vergeving ruimte voor een nieuw begin. Die momenten werden een kostbare herinnering aan wat nog gezegd kon worden. In vertrouwen op God zocht Ria stapje voor stapje met het oude beeld van ons leven: dat van de pelgrimage, van het onderweg zijn; haar weg.
Pilgrim
Enya benadrukt in haar lied ‘Pilgrim’ dat het een lange weg is om te gaan. De weg die je helpt antwoorden te vinden op de vragen en uitdagingen die het leven je stelt, te ontdekken waar het in het leven ten diepste op aankomt en wie jijzelf ten diepste bent. Het open einde van het lied is vooral een uitnodiging om op weg te gaan. Met goede moed en in vertrouwen! Met goede moed en vertrouwen is Ria negen maanden na het sterven van haar Leo toevertrouwd aan de Heer van haar leven.
Alexandra Markusse
Specialisten in jouw buurt
-
De dood is onlosmakelijk verbonden met het leven, maar we denken er liever niet te veel over na. We schuiven dat onderwerp meestal ver voor ons uit. -
Wanneer het einde van het leven nadert, kunnen gedachten over de eigen uitvaart naar de oppervlakte komen. Hoewel dit onderwerp voor velen gevoelig is, is het van groot belang om uw wensen duidelijk vast te leggen en te bespreken met uw naasten. -
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten. -
Heb jij weleens nagedacht over rouwvervoer? Meestal wordt een rouwauto gebruikt om de overledene naar de laatste rustplaats te vervoeren, maar er zijn nog zoveel meer mogelijkheden. -
Een groene uitvaart: waarom zou je daar, wanneer je altijd milieubewust leeft en duurzame keuzes maakt, niet voor kiezen? Er zijn veel mogelijkheden om de impact van jouw afscheid op het milieu zo klein mogelijk te maken. -
Ooit heb je er eentje afgesloten: een uitvaartverzekering. Maar weet je eigenlijk (nog) wel voor welke soort verzekering je hebt gekozen? -
Ieder mens is uniek en waarom zou iedere uitvaart daarom ook niet uniek zijn? Waar vroeger ‘standaard’ nog de norm was, mag een uitvaart nu bijzonder zijn. Passend bij de persoon die is overleden. -
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen. -
Kinderen en rouw. Dat zijn twee begrippen die je het liefst niet naast elkaar ziet staan. Kinderen zouden een onbezorgde jeugd moeten hebben en daar hoort de dood, en dus ook rouw, niet in thuis. -
Hoe vaak beginnen we in ons leven niet aan iets nieuws? We willen allemaal weleens iets anders of zijn toe aan iets nieuws. Soms is die drang zó sterk dat er echt iets móét veranderen en er een frisse wind door je leven moet waaien, omdat het plezier of de passie uit je leven verdwenen is.