'Hij werd als een held binnengedragen'

Wanneer ik gebeld word, is het een paar uur nadat het fatale ongeluk gebeurd is: Wouter, een man van nog maar 42 jaar, valt tijdens zijn werk van 3 meter hoogte. Tien minuten eerder had hij zijn vader nog aan de telefoon gehad. ‘s Ochtends vroeg had hij zijn twee dochtertjes naar school gebracht, voor de laatste keer. Verkeerd terechtgekomen op zijn hoofd, ineens zomaar weg. Zo plotseling, zo onverwacht.

Jeannelies Lof

Bij elkaar

Dezelfde avond nog arriveer ik bij de nabije familie – zijn ouders, zijn zus, zijn vrouw en kinderen. Ze zijn in shock, vol ongeloof. Ik geef ze het volgende advies: ‘Blijf bij elkaar. Deze dagen heb je elkaar zó hard nodig.’ De volgende dag ga ik met hen in gesprek. Net als bij elke uitvaart die ik verzorg, vind ik het belangrijk om hen allemaal te betrekken, bij élk stapje van de opbouw van de uitvaart.

Intiem

Al snel wordt duidelijk dat Wouter thuis zal worden opgebaard, zodat in vertrouwde en persoonlijke sfeer afscheid van hem kan worden genomen. Ook krijgt de kist een persoonlijk tintje, met afdrukken van de kinderhandjes in alle kleuren. De weduwe wil nog graag een vingerafdruk van haar man, en op de laatste dag dat hij in huis is met hem alleen zijn. Ik krijg kippenvel: op deze manier is er toch nog iets van intimiteit mogelijk.

Bijzondere plekken

Op de dag van de uitvaart rijden we met de rouwstoet langs alle plekken die voor de overledene van betekenis waren: het huis waarin hij is opgegroeid, het allereerste huis dat hij ooit kocht… Wanneer we voor de laatste keer langs de plaats van zijn oude werk rijden, een verlaten industrieterrein, val ik stil. Op het terrein staan een stuk of vijftien aannemersbusjes opgesteld, waar al zijn collega’s uit de bouw voor staan. Als de stoet dichterbij komt, stap ik uit en loop ik stapvoets voor de rouwauto uit. Er breekt een daverend applaus uit.

‘Als ik terugdenk aan deze uitvaart, dan raak ik nog steeds ontroerd’

Erehaag

Iets soortgelijks gebeurt wanneer we langs de sportvelden rijden waar hij als jeugdtrainer werkte: tientallen jonge voetballertjes en hun ouders staan daar in een erehaag opgesteld. Opnieuw besef ik weer dat er een heel leven is weggevallen; het leven van een sociaal en betrokken mens.

Een held

Wanneer we bij het crematorium aankomen, worden we ook daar onthaald door veel mensen. De vrienden van Wouter dragen de kist op hun schouders binnen, zijn ouders lopen voorop. Op de achtergrond klinkt harde, stevige muziek, zijn lievelingsnummer. Ik krijg kippenvel. Hij wordt als een échte held binnengedragen. Ook uit de woorden die worden gesproken, blijkt dat Wouter een bijzonder en geliefd persoon was.

Toewijding

Als ik terugdenk aan deze uitvaart, dan raak ik nog steeds ontroerd en krijg ik een brok in mijn keel. Alles was zo passend voor wie deze persoon was! Van de familie kreeg ik na de uitvaart hetzelfde te horen. Ze gaven aan dat zij de rust en kalmte waarmee ik hen begeleidde heel erg waardeerden, net zoals de toewijding en aandacht die ik besteedde aan het organiseren. Als ik dat hoor, maakt mijn hart een sprongetje. Dat is waar ik het voor doe.