Mama van thuis in een nieuw huis
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. Van de week kwam hun vader thuis. Ties rende naar de deur en zei: ‘Je bent weer thuis papa! Kom maar gauw binnen, want hier is het lekker warm.’
Slaaphuis
Opa heeft voor Ties een echt slaaphuis gemaakt met een heuse sterrenhemel. Opa heeft daar echt even de tijd voor genomen. Er zitten 1100 gaatjes in waar allemaal lichtpuntjes in verwerkt zitten. Het is ontzettend tof geworden en het is echt Ties’ grote trots. Iedereen die hier komt, moet direct zijn huisje zien. Ook als hij zelf weer terug was van bijvoorbeeld de gastouder of oma, zei hij bij thuiskomst: ‘Kom, we gaan bij mijn huisje kijken!’
Lekker tussen ons in
Slapen ging ook goed. In z’n huisje onder een, door oma gehaakte, dino-deken ging het dus prima. Maar wat er dan toch weer veranderd is: er zijn toch vaak weer nachten dat hij huilend wakker wordt en pas weer rustig is als hij zich lekker tussen ons in kan nestelen. Als hij weleens een nacht doortrekt in z’n eigen bed, was ik altijd supertrots en blij, in de hoop dat hij het de volgende nacht weer zou doen. Maar dat werkt dus niet. Zijn dit toevalstreffers? Slaapt hij per ongeluk door? Ik heb echt geen idee.
Heel normaal
Nieuwe tactiek: doen alsof het heel normaal is. Niet meer prijzen dat het hem is gelukt om de hele nacht door te slapen in zijn eigen bed. Tot nu toe is dat, denk ik, hoe het moet gaan: doen alsof het normaal is. Net zoals toen hij zindelijk aan het worden was. Het is echt heel gewoon om naar de wc te gaan, dus sindsdien gaat hij gewoon naar de wc. Hopelijk werkt dat deze keer ook.
‘Waarschijnlijk kijk ik dan terug en denk ik dan ‘Waar blijft de tijd?’
Engeltje
Marten daarentegen is een engeltje met slapen. Die leggen we in bed en hij slaapt tot de volgende ochtend half 7. En dan ook nog twee keer overdag, alhoewel hij het steeds langer volhoudt en er dagen zijn dat hij één keer slapen op een dag eigenlijk ook wel goed vindt. Aan het eind van de dag wordt hij dan een beetje ‘hangry’ als hij vindt dat we te laat gaan eten. Maar als dat eten dan eenmaal voor z’n neus staat, smikkelt hij lekker en gaat hij daarna weer naar bed.
Extra poop
Eat, sleep, poop, repeat. Dit is ongeveer Martens ritme. Hij wijkt er weinig vanaf, maar soms wel. Dan komt er een extra poop tussendoor. Toen Ties klein was, deden we nog weleens ‘steen, papier, schaar’, om erachter te komen wie de stinkluier moest verschonen. Bij Marten hoeven we dat niet te doen. Iedere luier is een stinkende luier. Het gaat nog even duren totdat hij zindelijk is, ben ik bang.
Luierfase
Nu schijnt het zo te zijn dat je baby’s vanaf de geboorte al op een potje kunt zetten als je goed op de signalen let. Signalen waaruit blijkt dat ze moeten poepen. Ik zou vooral mijn reactievermogen daarmee gaan testen. Ze zeggen weleens ‘Het komt op als poepen.’ Nou daar is Marten het dus mee eens. Als je moet, dan moet je. En zo is het. Tegen die signalen zou ik niet kunnen rennen. Voordat ik hem zijn luier uit zou kunnen doen, is hij alweer klaar… Of niet, en dan kan ik een half uur later weer van voren af aan beginnen. Ties was 2,5. Deze luierfase gaat dus nog wel even duren, maar al het goede komt langzaam. Waarschijnlijk kijk ik dan terug en denk ik dan ‘Waar blijft de tijd?’
-
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. -
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.