Een monumentje voor Tim
‘Al na twee persweeën werd ons kindje geboren. De verloskamer werd niet gevuld met babygehuil. Het was stil. Doodstil. Er werd gevraagd of ik het wilde vasthouden. Natuurlijk wilde ik dat. Toen het warme, slappe lijfje me werd aangereikt, voelde ik zijn balletjes: het was een jongetje. Tim. Er golfde een enorm gevoel van dankbaarheid door me heen dat ik Tim in mijn armen kon houden. Hem kon voelen en ruiken. Een prachtig en volmaakt mannetje met alles erop en eraan. Helemaal gaaf. Alleen was het leven uit hem weggevloeid nog voordat hij geboren was.’
Kinderwens
Op 24 oktober 2009 werd Tim geboren, het zó ontzettend gewenste kindje van Lara van Wijk en haar toenmalige partner. ‘Mijn vriend was 11 jaar ouder dan ik en had al een dochter van 9. Hij was gesteriliseerd, maar toch ontstond het verlangen naar een kindje van ons samen. Daarom besloot hij een hersteloperatie te ondergaan. Die mislukte echter, er kwam een ontsteking bij, en daardoor volgde een langdurig medisch traject om onze wens toch in vervulling te laten gaan.’
Medisch traject
Lara en haar vriend bezochten verschillende ziekenhuizen: ‘We zijn onder behandeling geweest in het Martini Ziekenhuis in Groningen en later in Isala in Zwolle. De bevruchting kon niet via IVF, maar met behulp van ICSI. Onze situatie bleek dusdanig gecompliceerd dat we hiervoor alleen in Nijmegen terecht konden’, blikt Lara terug. In 2005 begonnen Lara en haar vriend aan het traject. ‘De eerste terugplaatsing was helaas negatief qua testuitslag. Er waren meerdere embryootjes, maar daar konden ze niets mee. In mijn verbeelding zag ik die embryootjes gewoon weggespoeld worden of zo. Dat vond ik zó’n heftig idee! Maar dat bleek het geval niet: de celdeling was gestopt en in dat geval is zo’n vruchtje niet meer levensvatbaar.’
Tweede poging
Pas vier jaar later durfde het stel een tweede poging aan. ‘Het was gelijk bingo’, straalt Lara nog bij de herinnering. ‘Dat voelde ik na een paar dagen al. Ik heb een heel mooie zwangerschap gehad en stond er absoluut niet bij stil dat het fout zou kunnen gaan. Ik genoot alleen maar van het kindje dat groeide in mijn buik. Aan het eind van de zwangerschap, vlak voor de uitgetelde datum, bezochten we een informatiebijeenkomst over borstvoeding. Na afloop, toen we terugliepen naar de auto, voelde ik ineens pijn in mijn buik. Ik maakte me wel een beetje ongerust. Ik had sowieso niet zo’n heel beweeglijk kindje, maar het was nu wel erg stil in mijn buik. Maar door een lege keukenrol als luistertoeter te gebruiken, hoorde mijn vriend wel het hartje van ons kindje en zijn we met een gerust gevoel gaan slapen.’
Grootste angst
De volgende ochtend had Lara haar reguliere controle bij de verloskundige. ‘Ik heb nog wel tegen de verloskundige gezegd dat ik me zorgen maakte. Toen zij luisterde, hoorde ze het hartje echter niet. Er gingen gelijk allerlei alarmbellen af. Ik heb meteen mijn vriend gebeld om te zeggen dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen. In een soort waas ben ik daar zelf ook naartoe gereden. Onderweg had ik alleen maar een gesprek met mijn ongeboren kind: ‘Dit kun je niet menen! Dit kan niet waar zijn!’ Ergens wist ik al wel dat het fout was. Mijn vriend en ik kwamen tegelijkertijd in het ziekenhuis aan. Ik werd onderzocht en toen werd onze grootste angst bevestigd: ons kindje was overleden.’
Keuzes maken
‘Er moesten meteen beslissingen worden genomen: wilden we afwachten tot de bevalling spontaan begon of kozen we voor een inleiding? Ik wilde ons kindje per se zo snel mogelijk geboren laten worden. Het was nu nog gaaf en ik wist niet wat er zou gebeuren als we nog een paar dagen zouden wachten. Ik wilde heel graag een keizersnede, maar dat gingen ze niet doen. Voor de verwerking was een normale bevalling beter en ik kon de volgende dag al worden ingeleid.’
Bevalling
‘Toen ik op die zaterdag, 24 oktober, het ziekenhuis binnenkwam, had ik het gevoel dat iedereen me meewarig aanstaarde. Op de verloskamer werd ik meteen aan het infuus gelegd om te worden ingeleid. Ik registreerde alles wat er in mijn buik gebeurde. Ik was al die maanden van mijn zwangerschap bezig geweest met het visualiseren van hoe ik de bevalling zou doorstaan. Dat zat heel erg in mijn hoofd. Als er íéts was wat ik nog voor mijn kindje mocht doen, dan was het ervoor zorgen dat het een goede bevalling zou zijn. Dat het goed ter wereld kwam’, breekt Lara, haastig haar tranen wegvegend. ‘Ik ben heel mooi de ontsluitingstijd ingegaan. Ineens ging het heel snel, ik kreeg een weeënstorm, en na twee persweeën werd onze zoon geboren. De hele bevalling had in totaal slechts zes uur geduurd. Aan de placenta en de vliezen konden ze zien waardoor Tim was overleden: de navelstreng was in de vliezen meegegroeid, en uiteindelijk geknapt. Het had dus al veel eerder fout kunnen gaan. Maar het had ook goed kunnen gaan als hij eerder geboren was. Hij kreeg van het ene op het andere moment geen zuurstof meer. Voor mij was dat een geruststelling: hij had niet lang geleden.’
Ouders geworden
‘De dochter van mijn vriend was er ook vrij snel na de bevalling. Samen met haar vader heeft ze Tim gewassen en aangekleed. Dat was zó mooi om te zien. Natuurlijk heb ik ook gehuild, maar ik herinner me niet veel van het verdriet. Wat ik ook heel mooi vond, was hoe de verloskundige het even later verwoordde. Eerst feliciteerde ze ons omdat we ouders van Tim waren geworden. Pas daarna condoleerde ze ons.’
‘Al na twee persweeën werd ons kindje geboren.’
Stichting Make a Memory
‘Door het ziekenhuis werden we geattendeerd op een prachtige stichting: Stichting Make a Memory. Via deze stichting komt een fotograaf geheel belangeloos langs om foto’s te maken. Wij hebben deze stichting benaderd en kregen later van Make a Memory een boekje met vijf prachtige foto’s van Tim opgestuurd. Die zijn me nog steeds heel dierbaar. In de vijf dagen dat we Tim thuis hadden, hebben we zelf ook nog veel foto’s gemaakt, evenals tijdens de crematie.’
Rouwen
‘Ik kan me nog goed herinneren dat ik tegen mijn moeder zei dat ik nooit had gedacht dat dit zou gebeuren. Ik ben immers juist zo’n positief en optimistisch mens! Misschien zorgt dat deel van mij er juist ook wel voor hoe ik ermee omga. Tim voelde voor mij ook niet ‘weg’. Ik weet nog goed dat ik, niet lang na zijn overlijden, een blokje om ging en alweer kon genieten van de prachtige, felblauwe lucht en de zonnestralen tussen de takken van de bomen door. Aan de ene kant voelde ik me daar schuldig over, maar aan de andere kant hoort dat ook bij mij: er was die intense rouw, maar ik kon intussen wel weer mooie dingen zien. Ik moet nog vaak terugdenken aan de woorden van mijn vader: ‘Iedereen rouwt op zijn eigen moment en zijn eigen manier. Jij rouwt op jouw manier met wat goed is voor jou. Acceptatie die in wording is.’ Dat heb ik ter harte genomen.’
Uit elkaar
Lara: ‘Na de geboorte van Tim hadden we heel erg de behoefte aan een broertje of zusje voor Tim. Er waren nog een paar cryo’s, bevroren embryo’s, en we hebben nog drie volledige ICSI-pogingen gehad, maar ik raakte niet meer zwanger. Tussen mijn vriend en mij werkte het uiteindelijk ook niet meer. Hij vluchtte in zijn werk en had moeite om zijn emoties te delen. In 2015 zijn we uit elkaar gegaan, al hield ik nog steeds van hem.’
Zoek hulp
‘Zelf heb ik veel baat gehad bij de Stichting Lieve Engeltjes. Daar zitten allerlei fora voor overleden kinderen van allerlei leeftijden: van stilgeboren baby’tjes na een zwangerschap van 24 weken tot kinderen die 17 jaar zijn geworden. Vooral de eerste maanden na de geboorte van Tim heb ik daar veel steun aan gehad. Verder heb ik EMDR gekregen, en gaf ik mezelf vaak Reiki. Ik heb veel kunnen verwerken door dingen van me af te schrijven. Ook kreeg ik van familie en vrienden alle ruimte om over mijn verdriet te praten. Het is zó belangrijk om aandacht te hebben voor het gevoel dat er is en dat toe te laten. Mijn advies is dan ook vooral: zoek steun als je er zelf niet uitkomt. Je hoeft het niet alleen te doen. Daar is het ook té ingrijpend voor. Als je er als partners samen niet uitkomt, blijf dan niet op je eigen eiland zitten. Dat is funest. Zoek hulp!’
Confronterend én mooi
Inmiddels is Lara gelukkig met een nieuwe liefde. ‘Ook toen ik hem tegenkwam, was er nog steeds die kinderwens. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Ik ben nu 46 en heb er vrede mee, al had ik jarenlang wel verdriet als ik merkte dat er vrouwen in mijn omgeving zwanger waren. Daar zat bij mij de pijn. Zodra het kindje geboren was, was ik alleen maar heel blij en opgelucht dat alles goed was gegaan. Het was confronterend en mooi tegelijk, een continue strijd in mijn hoofd en in mijn hart, ook al gunde ik het die ander wel. Soms was daar gewoon die gedachte: ‘Fuck, ik had het zó graag anders gewild.’ Ik ben naar anderen altijd heel eerlijk over die gevoeligheid geweest, en gelukkig kreeg ik van mijn omgeving ook de ruimte om die emotie daarbij te voelen.’
Aanvulling in plaats van opvulling
‘Gelukkig voel ik de laatste jaren niet meer die pijn en dat verdriet als ik weer met een zwangerschap word geconfronteerd. Integendeel: ik kan dan juist alleen maar intens blij voor zo iemand zijn. Ik heb heel lang de wens gehad om moeder te worden. Op een gegeven moment begon ik me echter te realiseren dat het een goede aanvulling op mijn leven zou zijn geweest, en dat het niet langer een opvulling was. Ik heb altijd gehoopt dat ik een kindje zou krijgen om dingen te mogen leren en de liefde te mogen geven die ik in mijn hart heb en die ik ook zou terugkrijgen. Dat had ik zó graag van mijn eigen kindje gewild. Inmiddels is dat gevoel afgezwakt en is er steeds meer blijdschap en dankbaarheid dat ik een zwangerschap en bevalling heb mogen ervaren, dat ik moeder ben, prachtig werk heb, en mag leven met een lieve vriend en zijn twee kinderen.’
Lichtgids
‘Ik kan oprecht zeggen dat het goed met me gaat. Voor mij is Tim er nog altijd. Mijn vader heeft weleens gezegd: ‘Iemand kan eigenlijk twee keer doodgaan. Eén keer fysiek, en één keer wanneer je zijn of haar naam nooit meer noemt.’ Dat heb ik altijd onthouden. Ik ben er minder mee bezig, maar als ik wil, kan ik contact maken met Tim. Dan voel ik zijn aanwezigheid. Misschien heeft dat te maken met mijn spirituele inslag. In het begin groeide hij in mijn herinnering mee met zijn eigen leeftijd, maar op een gegeven moment maakte hij een reuzensprong en nu is hij in mijn beleving ouder dan hij in het echt geweest zou zijn. Hij is nu een jongeman van een jaar of 24. Een lichtgids aan de andere kant waar hij mensen opvangt. Ik ben weleens bij een medium geweest om te ervaren of zij dat ook zien of oppikken uit mijn energieveld. Van twee mensen heb ik dit terug gehoord. Zij kunnen dit bevestigen. Dat gaven ze mij terug uit een persoonlijk bericht.’
Dierbare herinnering
‘Het klinkt misschien gek, maar ik kan inmiddels goed omgaan met de zwangerschap en het overlijden van Tim. Ik praat er graag over. Het is niet alleen een heel verdrietige herinnering, maar vooral ook heel dierbaar. Daarom vertel ik dit ook allemaal. Als monumentje voor Tim, zodat zijn naam genoemd blijft worden.’
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.