Puberperikelen fase 4: pubers en seks (en vleermuizen)
Zodra je het gevoel krijgt dat je puberdochter seksueel actief kan gaan worden, zul je het toch bespreekbaar moeten maken. Hoe ga je daar als (single) moeder mee om? Zet je haar direct aan de pil, waarschuw je haar voor wat er zou kunnen gebeuren?
Hét gesprek
Als moeder van een inmiddels 18-jarige dochter heb ik alle gesprekken al gehad. Ook gekscherend natuurlijk, maar wel met een serieuze ondertoon. Ik denk dat we de eerste gesprekken al rond haar 15e hebben gehad. Ik hoor je denken: ‘Toen al?’ Ja moeders, toen al. Vooral als het eerste vriendje om de hoek komt kijken, en jij merkt dat dit vriendje al iets meer wil. Ik heb in het begin altijd geroepen ‘Als je nu zwanger zou raken, breek ik je de beide benen. Ik heb jullie rolstoelen al klaarstaan in de schuur.’
Bespreekbaar maken
En natuurlijk meende ik dat niet, maar ik wilde ermee zeggen dat ik het écht niet oké zou vinden als het zou gebeuren. En dan krijg je inderdaad ook vragen van: ‘En wat als het wel gebeurt?’ Dan is het zo, want een abortus gaat nooit gebeuren. Allemaal dingen die bespreekbaar zijn. Haar eerste ‘friemelvriendje’ kreeg ze rond haar 15e. Ik wist het niet, mijn vriendin wel. ‘Ik vertel mama nog maar niks.’
De pil
Toen ik dat later hoorde, heb ik er direct voor gekozen om haar aan de pil te zetten. Niet alleen vanwege de aankomende seks, maar ook om geregelde ongesteldheid. En nu ik dit typ, heb ik dat onderwerp eigenlijk overgeslagen. Maar ach, zo extreem erg is dat ook niet. Zolang je je dochter maar niet ‘feliciteert’, komt alles goed. Dat kreeg ik op die leeftijd namelijk wel te horen: ‘Ongesteld?? Ooo gefeliciteerd, nu ben je een echte vrouw!’ Bedankt pap, bedankt. Dat voelde gewoon kut.
Eerste keer
Dat gezegd hebbende: terug naar het onderwerp seks. Bij haar ‘friemelvriendje’ is het niet verder gekomen dan gefriemel. O, wat was ik daar blij om, zeg! Pfoe, nog geen seksuele dingen in het leven van m’n dochter. Later kreeg ze een nieuw vriendje dat ook nog eens twee jaar ouder was. En toen, ja daar was ‘ie dan, de eerste keer.
Volwassenheid
Op de één of andere manier voel je dat wel aan, denk ik. Het is zo’n ‘mama-onderbuik-gevoel’. Het ’ik-denk-dat-mijn-dochter-seks-heeft-gehad-gevoel’. Ik vond dat niet zo’n fijn gevoel als ik eerlijk ben. Dán weet je het zeker: je dochter is écht volwassen.
‘We hadden last van een vleermuis die steeds tegen de muur vloog.’
Dubbele bescherming
Dat was het moment om het gesprek open te gooien en er een moeder-dochtergesprek van te maken. Waar ik erg blij van werd, is dat ze zei: ‘Ondanks dat ik aan de pil ben mam, doen we ook een condoom hoor. Dan hebben we dubbele bescherming.’ 😉 Altijd een fijne reactie, vooral als je als moeder zijnde een beelddenker bent!
Slapen?
Ze proberen zoveel en zo vaak mogelijk bij elkaar te zijn, en natuurlijk ook bij elkaar te blijven ‘slapen’. Want ‘slapen’ is natuurlijk ook seks. En dan komt er opeens dat moment. Dat moment dat je iets hoort wat je echt niet wilt horen! Je voelt het al aankomen zeker? Ja, ik heb ze gehoord. Dat wil je echt niet hoor (en ik denk dat, als je een zoon hebt, je het óók niet wilt horen). Maar als je een dochter hebt, valt het bijna onder de categorie ‘not done’!
Donk, donk, donk
Maar even voor alle duidelijkheid: ik heb geen gekreun of zo van ze gehoord hoor! Wat ik wel heb gehoord, is wat je in die typische sitcoms hoort. Donk, donk, donk: een bed dat tegen de muur aanbonkt. En dat was ’s avonds. Het leverde mij spontaan een verhoogde hartslag en een gloeiend gezicht op, haha! Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Daar zat ik dan op de bank met mijn glaasje wijn. Ik heb uiteindelijk de tv maar iets harder gezet en me echt proberen te focussen op mijn serie. Lekker gaan slapen en niet meer bij nadenken; dat leek me het beste.
Vleermuis
De volgende ochtend, toen ik lekker aan de koffie zat en door Facebook aan het scrollen was, klonk opnieuw het ‘donk, donk, donk’! WTF! Alweer? Uuuuhm, misschien moet ik er toch even iets van zeggen? Want dit hoef ik natuurlijk niet elk weekend te horen, haha. Dus toen ze naar beneden kwam, heb ik haar, met het schaamrood op m’n kaken, gevraagd of ze zojuist… uhm… misschien… uhm… iets gedaan hadden? Moeder rood, kind rood… Het antwoord was ‘Ja’. ’Uhm… en gisteravond dan?’ Zelfde antwoord… En dat was ons gesprek. Kind weer naar boven. Een half uurtje later kwam haar vriendje naar beneden. Nadat we elkaar goedemorgen hadden gewenst zei hij: ‘We hadden last van een vleermuis die steeds tegen de muur vloog, maar ik heb hem gevangen hoor. Gebeurt niet weer.’
Hilarisch
Ik heb dus compleet in een deuk gelegen! HI-LA-RISCH! Na die tijd heb ik ze nooit weer gehoord. Maar stiekem ben ik best wel trots op mijn heerlijke puberdochter hoor. Ze is een prachtige vrouw aan het worden. En ook al is het voor mij als single moeder best weleens lastig, toch kunnen we het steeds beter vinden sinds ze de meeste puberstreken achter zich gelaten heeft. Want hiermee breekt ook een heel nieuwe fase aan. Een heel leuke fase: uitvogelen of je wordt gezien als moeder of als vriendin. Until next time!
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.