Met uitvaartspeelgoed spelend verdriet verwerken

Het liefst zou je je kind tegen alle verdriet beschermen. Kleine ‘verdrietjes’ kunnen met een kus op de zere plek nog wel opgelost worden. Maar hoe ga je om met écht verdriet? Met een kind dat rouwt? Wat gaat er in dat koppie om en wat moet je doen als een simpel kusje niet meer afdoende is?

Rouwende kinderen

In de periode dat Richard Hattink als student bij een uitvaartverzorger werkte, liep hij hier zelf ook tegenaan. Hoe ga je om met rouwende kinderen? ‘Ik miste iets, maar wist niet precies wat. Later, toen ik na de Pabo voor de klas stond, ben ik mijn master pedagogiek gaan halen. En toen vond ik de oplossing, die eigenlijk te simpel voor woorden was: kinderen moeten kunnen spelen. Hoe tof zou het zijn wanneer er speelgoed bestond, waarmee ze alles rond de dood en een uitvaart zouden kunnen naspelen.’

Uitvaartspeelgoed

Het idee was geboren en met Legosteentjes bouwde Richard aan zijn uitvaartspeelgoed. ‘Ik koop losse onderdeeltjes in en heb van de fabrikant de licentie om hier uitvaartspeelgoed van te maken. Het uitvaartspeelgoed wordt voornamelijk gebruikt door professionals die met rouwende kinderen werken. De bouwsteentjes zijn bekend, iedereen heeft ermee gespeeld, en dat maakt het heel toegankelijk. Je neemt de eerste hindernis weg.’

Trainingen

Richard geeft ook trainingen en lezingen over dit onderwerp. ‘Ik geef alle handvatten die je als professional nodig hebt. De trainingen zijn afgestemd op de doelgroep. Het maakt immers verschil of ik een groep uitvaartondernemers voor me heb of medewerkers van een hospice, want die zitten in een heel andere fase.’

‘De bouwsteentjes zijn bekend, en dat maakt het heel toegankelijk’

Taboe(k)

Met zijn boek ‘Taboe(k)’ gaat Richard in op alles wat kinderen willen weten over de dood en wat veel volwassenen lastig vinden om over te praten. ‘Ik heb er alle vragen in verwerkt die ik de afgelopen 15 jaar tegenkwam. Als je dingen niet bespreekbaar maakt, gaan kinderen het zelf invullen. Zoals het jongetje dat mij op mijn kop gaf omdat ik de armen en benen van zijn moeder zou afknippen. Het kind had gehoord dat mama in de oven ging. Toen hij hun oven thuis eens goed bekeken had, was hij ervan overtuigd dat mama daar niet inpaste. Of het meisje dat dacht dat papa oma door de wc zou spoelen. Dat had hij immers ook met de goudvis gedaan. ‘Taboe(k)’ is voor iedereen te begrijpen en geeft antwoord op ‘moeilijke’ vragen.’