Als uitvaartverzorger kun je écht wat voor iemand betekenen

Ik haal zóveel voldoening uit dit vak. Het voelt voor mij ook helemaal niet als werk. Ik heb 30 jaar lang voor een baas gewerkt, maar dit voelt zó anders. Niets is me te veel. En ook al is dat soms best wel eens een aanslag op mijn sociale leven, toch vind ik dat niet erg. Mijn partner moest daar in het begin wel even aan wennen, maar die vindt het inmiddels heel gewoon. Ik heb dan ook nooit een moment spijt gehad dat ik in het jaar 2002 de overstap naar de uitvaartbranche heb gemaakt.

Harma Bodde

Carrièreswitch

Daarvóór heb ik 22 jaar in een supermarkt gewerkt. Dat was natuurlijk heel wat anders, maar dat dienstverlenende aspect zat er toen ook al in. Ik miste alleen de diepgang. Toen ik op een gegeven moment dan ook een oud-collega sprak die zich had aangemeld voor de opleiding voor uitvaartverzorger werd mij ineens duidelijk dat dit ook de richting was die ik op wilde. Ik ben samen met hem de opleiding gaan doen.

Naamsbekendheid

Na eerst een aantal jaren veel ervaring te hebben opgedaan bij een grote, landelijke uitvaartonderneming ben ik in 2011 als uitvaartverzorger voor mezelf begonnen. Ik heb al vele uitvaarten zelfstandig mogen begeleiden. In die tijd kreeg ik ook via een collega, die een dorp verderop woont, een uitvaart. Ze had het zo druk dat ze het werk nauwelijks aankon en vroeg of ik een uitvaart wilde overnemen. Na die uitvaart volgenden er steeds meer en bouwde ik naamsbekendheid op.

Alle tijd

Het zijn de persoonlijke benadering en de tijd die ik in de familie kan steken die mij zo enorm aanspreken. Nabestaanden krijgen mij aan de telefoon als ze bellen als er iemand overleden is, en ik ben ook degene die bij hen komt. Ze hebben dus altijd met dezelfde persoon te maken. Ik kan alle tijd nemen die nodig is om met hen mee te denken en naar hen te luisteren. Dat is zó belangrijk.

Ik kan alle tijd nemen die nodig is om mee te denken en te luisteren

Zelfgemaakte kist

Ik werd benaderd en kwam bij het overlijden van een man van 80-plus. Ik zat met de familie om tafel en ze zaten in het door mij meegebrachte boek te bladeren om een kist uit te zoeken. De kleinzoon, die een werk- en leertraject bij een meubelmaker volgde, opperde dat hij ook wel een kist kon maken. Zijn moeder kwam meteen met allerlei bezwaren. Dat kon toch niet? Maar waarom niet, waarom zou een kleinzoon niet de kist voor zijn eigen opa kunnen maken? Uiteindelijk heeft de kleinzoon, samen met zijn baas, de kist gemaakt en achteraf was iedereen daar zó blij mee. Het zijn voor mij echt hoogtepunten dat je, door goed te luisteren, iets kunt betekenen in het proces. Het gaat om iets wat de familie raakt.

Betrokken

Sommige uitvaarten gaan mij ook niet in de koude kleuren zitten. Bij (jonge) kinderen bijvoorbeeld; dat is best heftig en kan me echt aangrijpen. Dan heb ik ook even de tijd nodig om mezelf te resetten, ik ga dan vaak een flink stuk wandelen met de hond.

Nazorg

Na een uitvaart is het voor mij nog niet afgelopen. Ik vind de nazorg ook erg belangrijk. Zo breng ik altijd persoonlijk de nota naar de familie toe. Ik vraag hoe het met hen gaat en of ze tegen bepaalde dingen aanlopen, waarin ik nog iets voor hen kan betekenen. Want je treft mensen hun kwetsbaarst en kunt écht wat voor hun betekenen. Ik heb een prachtig vak.