Een volwassen lesje leren: zaken regelen
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. Opeens herinner ik mij ook dat ik nog geld moet overboeken, voordat mijn zorgverzekering weer wordt afgeschreven. Enig idee waar ik het dit keer over ga hebben? Juist, het zelfstandig regelen van praktische zaken.
Dé leeftijd
Ik weet het nog als de dag van gisteren: het moment dat ik achttien werd. Volgens de wet de leeftijd van volwassen worden. Ik was door het dolle heen. Eindelijk mocht ik legaal drank halen, kon ik clubs binnenkomen waar mij normaliter gelijk de deur werd gewezen, je eigen steentje kunnen bijdragen in de politiek en meer. Maar deze rozengeur en maneschijn-gedachte werd al snel onderbroken. Er kwam namelijk een serieuze sluier over mijn visie. Alle praktische zaken die voorheen vanzelfsprekend leken, waren nu mijn eigen pakkie-an.
Onbewuste gemakzucht
Het gekke is dat ikzelf nooit door heb gehad dat dit vanzelfsprekend was. Het ging eigenlijk automatisch. Had ik een pijntje, dan trok ik mijn moeder aan de mouw en belde zij de dokter. Was ik een te fanatieke zoetekauw geweest, dan zorgde mijn vader voor een afspraak bij de tandarts. En van eigen zorg- en uitvaartverzekering, donor worden, gas,- water- en elektrakosten of hypotheek was nog geen sprake of werd door mijn ouders geregeld. Om eerlijk te zijn was het heerlijke, onbewuste gemakzucht. Maar dat excuus is voor mij over datum.
Op eigen benen staan
Het zelfstandig regelen van deze zaken is nu eenmaal iets wat bij het volwassen worden hoort. Voorheen haalde ik met mijn vakkenvulgeld frikandellenbroodjes. Nu let ik op met het geld dat ik verdien met mijn ‘echte’ baan, dat de verzekeringen er nog afkunnen. Dit is vaak niet een erg groot probleem, aangezien ik nog thuis woon. Maar voor anderen die op zichzelf wonen en andere kwesties erbij krijgen, snap ik dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Ik heb voor de paar zaken die ik heb ook mijn persoonlijke accountant: mijn vader. Hij heeft ook nog de pech dat hij een dochter heeft met een knikje in het rekengedeelte van de hersenen. Maar samen staan we sterk!
‘Het regelen van praktische zaken is, naar mijn mening, niet een feestje.’
Belangst en selectieve vergeetachtigheid
Daarnaast heb je ook nog het regelen van afspraken bij de dokter, tandarts of andere medische of cosmetische gevallen. Om maar volledig open kaart te spelen, ik had in het begin enorme belangst. Dit terwijl de dokter of tandarts er voor jou zijn en jijzelf alleen maar hoeft aan te geven wat je wilt. Doordat ik er zo tegenop zag, had ik zo nu en dan wat last van selectieve vergeetachtigheid. Bij dringende zaken natuurlijk niet, maar het liefst stelde ik het zo lang mogelijk uit. Tegenwoordig gaat dit gelukkig… beter.
Saai, maar toebehorend feestje
Soms zou het fijn zijn om die gemakzucht weer te hebben. Want, naar mijn mening, is het regelen van praktische zaken niet een feestje. In wezen is het ook een saai onderwerp om over te praten. Maar het hoort er nu eenmaal bij en op een gegeven moment geeft het wellicht ook een gevoel van zelfstandigheid. Ook als het eventjes niet lukt, schaam je niet om hulp te vragen. Want hulp vragen zal altijd blijven en is nodig om stappen te maken in je volwassenen leven. En het zorgt ervoor dat je niet vaak dringende, herinneringsmailtjes krijgt.
-
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. -
Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.