De cowboylaarzen van Janine
Ik begeleid nu al zo’n 10 jaar uitvaarten. De sereniteit van de dood ervaar ik dus al heel wat jaren. Toch kan die mij nog steeds verrassen. Sommige beelden staan in mijn geheugen geëtst.
Adembenemend
Scherp en helder, alsof er een lichtbundel op haar schijnt, zie ik Janine in haar bed liggen. Ik heb haar bij leven nooit ontmoet. Ze is bijna even oud als ik. Haar gezicht omlijst door donker, bijna zwart lang haar, haar ogen gesloten, donkere wimpers, een markant gezicht en een brede, vuurrode mond. In werkelijkheid gaan er strengen grijs door het donker heen, maar ik zie die niet. Ze heeft een witte blouse aan met geborduurde mouwen. Ze heeft een houten veelkleurige ketting om. Die ketting was helemaal handwerk van natuursteen uit de bergen van de Verenigde Staten en gemaakt door indianen uit New-Mexico. De hoofdfiguur van de ketting was een grote blauwe beer, en de andere figuurtjes waren vogels en vissen. De kleuren spatten van de ketting en haar lippen af. Het is bijna adembenemend. Ze is zó mooi! Ik kom haar ophalen.
Cowboylaarzen
Een paar dagen later zegt Hans, haar man: ‘Janine wilde eigenlijk haar cowboylaarzen aan!’ We lopen naar de trap. Onder de open ijzeren trap staan zeker zes paar fantastische cowboylaarzen. Ieder paar is uniek, effen of kunstig uitgesneden in rood en groen. ‘Dat lukt nu natuurlijk niet meer’, zegt Hans. ‘Hoezo niet?’, zeg ik, ‘Als Janine dat wilde, zal ik er mijn uiterste best voor doen ze haar aan te trekken.’
De rode lippen en de cowboylaarzen: ze horen bij haar
Rouwcentrum
Normaal gesproken stop je je voet gestrekt in een cowboylaars. Je steekt je vingers door de lussen aan de bovenzijde en terwijl je trekt, duw je je voet naar beneden, de vloer in en pers je je wreef door de schacht heen. Maar Janine ligt al in de kist, dus gemakkelijk zal het niet zijn. Ik neem de laarzen mee naar het rouwcentrum. Janine staat al klaar voor het bezoek. De kist staat op een schaarwagen met wielen. Ik begin met de rechtervoet. Ik steek haar voet in de laars, draai de laars een beetje om haar voet, en trek voorzichtig aan de lussen. Maar het lukt niet. Ik trek harder, en nog harder; zó hard dat het wagentje begint te schuiven. Ik ben vergeten mijn jas uit te doen en krijg het verschrikkelijk warm.
‘Het hoort bij haar’
Jos, een medewerker van het rouwcentrum, ziet mij worstelen en biedt zijn hulp aan. Ik doe mijn jas en trui uit. Jos gaat achter de kist staan, om hem tegen te houden, zodat ik heel mijn gewicht in de strijd kan gooien. Die laars moet en zal aan. Het lijkt niet te lukken, maar als een wonder zit plots de laars aan Janines rechtervoet. Nu de linker. Ik bereid me voor op een volgende uiterste inspanning, maar de laars glijdt over haar linkervoet, zonder dat ik er veel voor hoef te doen. Ik trek Janines broek recht over de laarzen, en stift haar lippen nog rood. Ik kan me al niet meer voorstellen dat ze zonder laarzen in de kist lag. De rode lippen en de cowboylaarzen: ze horen bij haar.
Specialisten in jouw buurt
-
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten. -
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen. -
Hoe vaak beginnen we in ons leven niet aan iets nieuws? We willen allemaal weleens iets anders of zijn toe aan iets nieuws. Soms is die drang zó sterk dat er echt iets móét veranderen en er een frisse wind door je leven moet waaien, omdat het plezier of de passie uit je leven verdwenen is. -
Op een zonovergoten, windstille middag draait mijn collega Rep de zilvergrijze rouwauto de parkeerplaats op achter de school. -
Ria overleed 14 weken na de diagnose ‘alvleesklierkanker’. Zij was toen 71 jaar en zelf een half jaar weduwe van haar Leo. De diagnose kwam als een mokerslag aan, maar sloeg haar niet uit het veld. -
Je bent een naaste verloren en zij, of jullie, hebben gekozen voor een natuurbegraafplaats. Een mooie plek om begraven te worden en een plek waar je de overledene ook nog vaak kunt bezoeken. Met de jaargetijden zal de omgeving rondom het graf veranderen. -
Zachte pianoklanken komen me tegemoet wanneer ik naar de woonkamer loop. Als ik binnenkom, sterven de laatste klanken weg. Ze staat op en geeft me een hand. -
Wat beweegt iemand om een andere carrièrerichting in te slaan en uitvaartondernemer te worden? -
Samen een dierbare herdenken kan zó belangrijk zijn. Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon. -
Om er zeker van te zijn dat je later de uitvaart krijgt die je wenst, is het goed om een verzekering af te sluiten. Een uitvaartverzekering zorgt er ook voor dat je nabestaanden zo min mogelijk omkijken hebben naar het regelen van de begrafenis of crematie. Het is voor hen al moeilijk genoeg om een familielid of partner te verliezen.