Het was moeders favoriete liedje…
In de bijna achttien jaar dat ik dit prachtige vak mag uitoefenen zijn er veel, heel veel uitvaarten aan mij toevertrouwd. Het is een eervol beroep, waarin veel verschillende, en soms onverwachte, zaken op je afkomen. Maar je leert door ervaring, zo ook ik. Daarbij had ik het geluk dat ik de eerste negen jaar van mijn carrière voor een landelijke uitvaartorganisatie heb gewerkt. Daar worden medewerkers verplicht om de nodige bijscholingscursussen te volgen. Hierdoor ben ik in de breedste zin opgeleid en heb ik enorme ervaring opgedaan. Nee, dan schiet je niet zo snel meer in de stress.
Harma Bodde
Die ene uitvaart…
Zo herinner ik me nog goed de keer dat ik de uitvoer van een uitvaart in een kerk moet overnemen van een collega. Omdat ik de familie nog niet ken, maak ik samen met haar kennis met de familie en nemen we de regie van de uitvaart door. Het is een leuke, spontane familie die mij gelijk het vertrouwen schenkt. Daarom hebben we allemaal het gevoel dat het helemaal goed zal komen.
Moeders favoriete liedje
Als de kerkdienst is begonnen, zit ik nog even met de koster en hulpkoster in de sacristie koffie te drinken. De koster vraagt me hoe ik het precies wil hebben, wanneer de voorganger straks klaar is. Ik leg hem en zijn collega uit hoe ik het graag wil laten verlopen. Zo vertel ik dat, wanneer de voorganger klaar is, ik naar voren kom om de mededelingen te doen. Dat betekent dat ik de belangstellenden uitleg geef over de volgorde van condoleren en dergelijke. Verder leg ik uit dat, wanneer ik mijn verhaal klaar heb, ik de gemeenschap bedank, waarna de hulpkoster de muziek kan starten. Niet zomaar muziek, maar muziek die met zorg uitgekozen is door de familie. Het was immers moeders favoriete liedje.
Niet volgens plan
Nu krijg ik tijdens mijn uitleg in de sacristie de indruk dat de hulpkoster er met zijn gedachten niet helemaal bij is. Maar, ik geef hem het voordeel van de twijfel en zeg niets. De dienst begint. Er worden mooie dingen gezegd en er zijn veel dierbaren om mevrouw een laatste eer te bewijzen. Terwijl de voorganger bezig is met de laatste rituele handelingen, neem ik alvast weer plaats in de kerk. Zichtbaar, op een plek waar de voorganger mij een seintje kan geven. En zo geschiedde, alleen niet helemaal volgens planning.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan
Tja, en nu?
Wanneer ik naar voren loop om de mededelingen te doen, start het muziekstuk al. Te vroeg dus! Tja, en nu? Ik moet even heel snel schakelen. Mij is altijd geleerd: als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Ik ga verder waar ik aan begonnen ben. De voorganger instrueert mij ondertussen toch maar het woord te nemen. Dat besluit ik niet te doen, want dat zou ten koste gaan van de muziek die zo zorgvuldig was uitgekozen door de familie. Snel besluit ik de dragers voor de bloemen naar voren te vragen, en reik hen één voor één een bloemstuk aan. Vervolgens, terwijl de klanken van moeders favoriete liedje door de kerk klinken, nemen ook de dragers aan de baar hun positie in. Alles staat klaar, en alsof het zo moest zijn, is het liedje afgelopen.
Dit zal ik nooit vergeten…
Nu is voor mij het moment om het woord te nemen en, zoals ik had gezegd, sluit ik af met ‘dank u wel’. Gelukkig heeft de hulpkoster dit in de gaten en terwijl we met voorganger en bloemendragers met moeder naar achteren lopen waar de condoleance zal plaatsvinden, klinken nogmaals de tonen van Il Silenzio. Het liedje waar moeder zo van hield. Als alle belangstellenden langs de familie zijn geweest en wij nog even met elkaar napraten, zegt één van de zoons tegen mij met tranen in zijn ogen: ‘Harma, wat een mooie dienst en wat vond ik het prachtig dat het favoriete liedje van moeder zelfs twee keer kon worden beluisterd. Dit zal ik nooit vergeten.’ En misschien weet hij het niet, maar dat geldt ook voor mij. Want nu komt Il Silenzio, in mijn werk, nog wel eens voorbij. Altijd tovert het een glimlach op mijn gezicht, en denk ik terug aan die bijzondere, onverwachte en mooie dienst, met dank aan de niet oplettende hulpkoster.
Specialisten in jouw buurt
-
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten. -
Heb jij weleens nagedacht over rouwvervoer? Meestal wordt een rouwauto gebruikt om de overledene naar de laatste rustplaats te vervoeren, maar er zijn nog zoveel meer mogelijkheden. -
Een groene uitvaart: waarom zou je daar, wanneer je altijd milieubewust leeft en duurzame keuzes maakt, niet voor kiezen? Er zijn veel mogelijkheden om de impact van jouw afscheid op het milieu zo klein mogelijk te maken. -
Ooit heb je er eentje afgesloten: een uitvaartverzekering. Maar weet je eigenlijk (nog) wel voor welke soort verzekering je hebt gekozen? -
Ieder mens is uniek en waarom zou iedere uitvaart daarom ook niet uniek zijn? Waar vroeger ‘standaard’ nog de norm was, mag een uitvaart nu bijzonder zijn. Passend bij de persoon die is overleden. -
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen. -
Kinderen en rouw. Dat zijn twee begrippen die je het liefst niet naast elkaar ziet staan. Kinderen zouden een onbezorgde jeugd moeten hebben en daar hoort de dood, en dus ook rouw, niet in thuis. -
Hoe vaak beginnen we in ons leven niet aan iets nieuws? We willen allemaal weleens iets anders of zijn toe aan iets nieuws. Soms is die drang zó sterk dat er echt iets móét veranderen en er een frisse wind door je leven moet waaien, omdat het plezier of de passie uit je leven verdwenen is. -
Wanneer je de wens hebt om na je dood begraven te worden, kun je kiezen voor een algemene begraafplaats, maar ook voor een natuurbegraafplaats. Bij een algemene begraafplaats is er een bepaalde looptijd waarin je graf in stand wordt gehouden. -
Alarda krijgt als bloemist met zoveel verschillende mensen en verhalen te maken. Deze verhalen kunnen mooi zijn of inspirerend en soms raken ze haar persoonlijk.