Relatie en kanker: zorg voor een stabiele basis

Paul Simons

Samen een weg zoeken en vechten

Wanneer je de diagnose ‘kanker’ krijgt, word je plots geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Het beeld dat je had van de toekomst, raakt aan het wankelen. Dit brengt logischerwijs een wirwar aan emoties teweeg: angst, verdriet, frustratie, wanhoop, soms ook eenzaamheid. Als je een relatie hebt, worden er twee personen geconfronteerd met de ziekte. Net als jij heeft je partner ook tijd nodig om te beseffen wat er aan de hand is, en om zich een nieuw beeld van de toekomst te vormen. Jullie moeten een weg vinden tussen alle veranderingen, wisselende emoties en gewijzigde plannen. Dit proces moeten jullie samen doorlopen, en een gevecht dat jullie met zijn tweeën moeten voeren. Het is belangrijk dat jullie voor steun bij elkaar terecht kunnen.

Schuldig voelen

Naast een veranderd toekomstbeeld zijn er ook nog allerlei praktische veranderingen. Denk hierbij aan de verdeling van huishoudelijke taken: de boodschappen doen, het huis schoonmaken, de kinderen naar school en sport brengen. In de weken waarin jij zware behandelingen volgt, of hiervan moet bijkomen, komen dit soort dingen op het bordje van je partner. Je kunt minder dan wat je eerst kon, en raakt ineens een stuk afhankelijker van de ander. Ook dit kan allerlei emoties oproepen. Ondanks dat jij je doodop, beroerd en misselijk voelt door het hele ziekteproces, voel je je schuldig omdat je niets in huis kunt doen. Ook op het vlak van seksualiteit zijn er veranderingen: je bent vaak moe, hebt last van wisselende emoties en stemmingen, en hebt geen zin in seks. Praten hierover met je partner kan lastig zijn. Dit misschien wel omdat je jezelf van alles verwijt, je je partner hiermee niet wil belasten, of omdat je partner zijn gevoelens niet graag deelt. Hierdoor kun je je eenzaam voelen.

Blijf in verbinding

Zelf ben ik mijn vrouw verloren aan kanker en heb ik persoonlijk ondervonden hoe deze ziekte het leven overneemt, en hoe de relatie kan veranderen. Maar ik weet ook dat het zorgen voor een stabiele basis mogelijk is. Vanuit mijn eigen levenservaring kan ik anderen handvatten aanreiken. Ik heb echter geen kant-en-klare tips, en zeg mensen ook niet wat zij allemaal wel en niet moeten doen. Mijn gesprekken zal ik altijd toespitsen op de personen die ik voor me heb. Eén ding is zeker: met elkaar blijven praten is keihard nodig! Zorg ervoor dat er genoeg vertrouwen is, en dat jullie je gevoelens erkennen én deze ook tegen elkaar durven uit te spreken. Zoiets is misschien gemakkelijker gezegd dan gedaan. Tijdens de coaching kan ik jullie hierbij ondersteunen.