
Nelly, een ‘stoer wijf’
Op de eerste dag van de maand waarin de lente in aantocht is, nemen we afscheid van een sterke, stoere, onafhankelijke vrouw in misschien wel een van de mooiste dorpjes van Zeeland: Kloetinge. Wanneer we de overledene naar binnen brengen in het Geerteshuis en we de deuren openen, miauwt een buurtpoes haar tegemoet. ‘Een knipoog uit de hemel, zou mijn moeder zeggen’, appt haar Caryn uit Kopenhagen, die vanwege een zware bevalling van haar eerste kindje niet bij de uitvaart kan zijn.
Alexandra Markusse
Nelly was een vrouw waarbij haar leven in het teken stond van liefde voor dieren. Er staat een man buiten het Geerteshuis met een hond aan de riem, niet wetend of hij met de hond naar binnen mag komen. Omdat het niet meer dan gepast lijkt dat ook de hond het afscheid bijwoont, laten we hem natuurlijk met de hond aan de riem toe. We herinneren ons Nelly tijdens het afscheid met een bijdrage van Caryn, die haar herinneringen aan haar had opgeschreven en mailde. Zij herinnert zich Nelly als een stoer wijf. Bij haar herinneringen moet ik meteen denken aan het gedicht van Robert Ihorst: ‘Twee wegen door hetzelfde woud en ik… koos het onbereisde pad. Wat een wereld van verschil!’ Ze ging, niet zoals het in haar tijd betaamde, als huisvrouw door het leven, maar werd dierenartsassistente in Diergaarde Blijdorp, waar ze assisteerde bij het opereren van leeuwen en tijgers. Daarna begon ze een eigen dierenpension met twee van haar vriendinnen en bouwde ze zelf een huis in Ellesdiek.
Wanneer we het Geerteshuis verlaten, waarin we in een intieme, huiselijke sfeer in een klein gezelschap afscheid namen, laat het vredig mooiste dorpje van Zeeland zich ook even door de wat oudere mannelijke generatie van een respectloos lelijke kant zien als twee buurtbewoners zich kwaad foeterend boos maken over de rouwauto die akelig in de weg staat in hun straat. Hij staat ook nog tegen de rijrichting in. En ja, het klopt hoor dat we de verkeerde kant van de eenrichtingsweg uitgeleide willen doen, maar het paste zó bij haar. Uiteindelijk krijgen we toch met drie vrouw sterk de boze heren op de knieën en wordt er inmiddels motorkap aan motorkap toch plaatsgemaakt voor het dode lichaam. Het incident lijkt symbool te staan voor de obstakels die ze in haar leven heeft moeten overwinnen bij het kiezen van een onbereisd pad.
Uiteindelijk krijgen we toch met drie vrouw sterk de boze heren op de knieën
Nu is vaak toch de vraag waarom ons ego groter is dan de beschaving in dit soort gevallen, want Kloetinge is jammer genoeg heus niet het enige dorp. Waar is ons respect voor de dood? Wat mij betreft mag Jort Kelder in zijn programma ‘Hoe heurt het eigenlijk?’ hier best aandacht aan besteden. Maar dit terzijde.
Terwijl de klok luidt en we met de rouwstoet langs een wei met paarden komen, wordt Nelly door de kudde paarden nagekeken, terwijl die daarvoor nog volop gras aan het eten waren. Geschouderd brengen we haar naar haar graf en leggen we haar te rusten naast haar geliefde vriendin, die ze tien jaar vreselijk miste en wier graf ze met regelmaat verzorgde. Ze keek dan uit naar de dag waarop ze naast haar bijgezet zou worden onder de prachtige oude boom waaronder twee mensen zich verenigd en geborgen zouden weten. Dat ze daarbij begeleid werd door allerhande dieren die je van tevoren niet kunt arrangeren, mag daarbij als een bijpassend ritueel gezien worden. Het was voor de naasten zeker troostend.
-
We verzekeren ons voor van alles en nog wat en over de ene verzekering denken we liever net wat langer na dan de andere. Toch denken en praten we liever nog niet altijd over een uitvaartverzekering. Ook al praten we er niet veel over, zo’n 70 procent van de Nederlanders heeft een uitvaartverzekering afgesloten.
-
Als afscheidsfotograaf kan ik jou heel goed vertellen waarom je als nabestaande een afscheid moet laten vastleggen, maar het is nog beter als je hoort wat andere nabestaanden hiervan vinden. De mensen die al eerder de keuze hebben moeten maken om het afscheid van hun dierbare te laten fotograferen. Want dat is het natuurlijk. Al krijg ik ook wel eens de vraag waarom je zoiets triests zou laten fotograferen.
-
Hoe vaak beginnen we in ons leven niet aan iets nieuws? We willen allemaal weleens iets anders of zijn toe aan iets nieuws. Soms is die drang zó sterk dat er echt iets móét veranderen en er een frisse wind door je leven moet waaien, omdat het plezier of de passie uit je leven verdwenen is.
-
Op een zonovergoten, windstille middag draait mijn collega Rep de zilvergrijze rouwauto de parkeerplaats op achter de school.
-
Ria overleed 14 weken na de diagnose ‘alvleesklierkanker’. Zij was toen 71 jaar en zelf een half jaar weduwe van haar Leo. De diagnose kwam als een mokerslag aan, maar sloeg haar niet uit het veld.
-
Je bent een naaste verloren en zij, of jullie, hebben gekozen voor een natuurbegraafplaats. Een mooie plek om begraven te worden en een plek waar je de overledene ook nog vaak kunt bezoeken. Met de jaargetijden zal de omgeving rondom het graf veranderen.
-
Zachte pianoklanken komen me tegemoet wanneer ik naar de woonkamer loop. Als ik binnenkom, sterven de laatste klanken weg. Ze staat op en geeft me een hand.
-
Wat beweegt iemand om een andere carrièrerichting in te slaan en uitvaartondernemer te worden?
-
Samen een dierbare herdenken kan zó belangrijk zijn. Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon.
-
Om er zeker van te zijn dat je later de uitvaart krijgt die je wenst, is het goed om een verzekering af te sluiten. Een uitvaartverzekering zorgt er ook voor dat je nabestaanden zo min mogelijk omkijken hebben naar het regelen van de begrafenis of crematie. Het is voor hen al moeilijk genoeg om een familielid of partner te verliezen.