Weet je nog, de Tienertoer? Voor het eerst weg zonder je ouders, gaan en staan waar je maar wil. Het ultieme gevoel van avontuur en vrijheid, en dat alles met één enkel treinkaartje. Een ticket naar vrijheid.
De Tienertoer hield op met bestaan voordat ik überhaupt het levenslicht zag. Maar vorige zomer trok ik erop uit met een groep vriendinnen om te gaan interrailen door Europa. Een soort geüpgrade Tienertoer, zou je kunnen zeggen. Gewapend met onze backpacks stapten we op de trein. We hadden de eerste paar dagen een hostel geboekt in Berlijn en dompelden ons twee dagen lang onder in Oost en West, voordat we onze weg vervolgden naar Praag. We verdwaalden op een berg en klommen over daken naar het mooiste uitzicht op de stad. Twee dagen later zwommen we tussen de zwanen in de Donau en bewonderden we de gouden schilderijen van Gustav Klimt in het Belvédère in Wenen.
Op een terras in Wenen werden de reisplannen nog eens onder de loep genomen. Verder dan de stad van de muziek reikte ons plan niet. Maar als Europa aan je voeten ligt, waar ga je dan heen? Het antwoord lag in Italië. En zo zwommen we twee dagen later tussen de aquagymmende Italianen en verdwaalden we op onze elektrische stepjes in de straten van Verona. We kregen een privérondleiding van een gepensioneerde kunstenaar door Palais de Rohan in Strasbourg en bakten als salamanders op de hete stenen van een verscholen zwembad naast het Europees Parlement. Op de terugweg brachten we een bliksembezoek aan Keulen, waar we feestten in afgelegen kelders en per abuis een nudistenwellness binnendrongen.
Achttien dagen, zes steden, vijf landen en ontelbaar veel herinneringen later kwam er een einde aan onze trip. In totaal hadden we bijna vijftig uur in de trein gezeten en ik heb van iedere minuut genoten. Van het uitzicht, de glooiiende heuvellandschappen en statige bergen, uitgestrekte weides en prachtige bossen. Van mijn eigen reisgezelschap en de mensen om ons heen. Want wanneer je urenlang met onbekenden in dezelfde ruimte zit, veroordeeld tot elkaars aanwezigheid, ontstaan de leukste ontmoetingen. Zeker als je gewapend bent met stroopwafels. Zo bevriendden we een sikkeneurige Duitser die ons na twee stroopwafels in geuren en kleuren vertelde over zijn favoriete plekken in Berlijn, bood een aardige vreemdeling ons een etentje aan in Bazel en trok een Braziliaanse familie ons mee in de wereld van carnaval in de trein langs het Comomeer. Iedere passagier had zijn eigen verhaal. Je weet wat ze zeggen: ‘Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis ernaartoe.’
