Emotionele support

Het had de nodige voeten in de aarde, maar uiteindelijk kreeg Claudia haar hulphond. ‘Eerst kwam Rocco. Omdat ik hem via de zorgverzekering niet vergoed kreeg, heb ik hem zelf, met behulp van heel veel sponsoring, opgeleid. Iets wat ik niemand zal aanraden, want het was ontzettend zwaar, maar hij maakte mijn leven zóveel gemakkelijker! Hij haalde me uit bed, hielp bij douchen en aankleden. Raapte alles op wat ik liet vallen, en dat is best veel op een dag. Hij gaf dingen aan, haalde de post voor me op en maakte laatjes en deurtjes open. En daarnaast was hij ook nog eens een megamaatje in de zin van emotionele support. Helaas mocht hij maar 6 jaar worden. Hij werd ziek en we moesten hem laten inslapen’, klinkt het aangedaan. ‘Toen merkten we eigenlijk pas hoeveel hij voor me deed. Allerlei taken waarbij ik nu ineens de hulp van Jan weer nodig had. Het was alsof we zes jaar terug in de tijd werden geworpen.’

Enorm betrokken

Inmiddels heeft Claudia een nieuwe hulphond: Katya. ‘Dit keer werd mijn aanvraag wel goedgekeurd en kregen we een hond die volledig was opgeleid. Het is zó knap wat hulphonden allemaal kunnen! De mensen die hen opleiden, zijn allemaal enorm betrokken en hebben echt hart voor hun vak. We hebben ook nog contact met Katya’s pleeggezin dat haar het eerste jaar van haar leven heeft opgeleid. Ik ben die mensen hartstikke dankbaar. Ze investeren een jaar in een hond die ze dan na die periode weer moeten afstaan. Zij hebben inmiddels vier honden voor KNGF opgevoed als puppy gastouders.’

Studeren

‘Ik was van jongs af aan geïnteresseerd in de drijfveren van mensen. Hoe kan het dat mensen totaal anders reageren op eenzelfde situatie? Ook had ik al heel lang gespeeld met het idee om psychologie te gaan studeren. Toen ik vanwege een operatie het vooruitzicht had dat ik een lange tijd moest liggen, hoefde ik dan ook niet lang na te denken: ik ging psychologie studeren. Ik kon toch moeilijk iedere dag Koffietijd kijken? Netflix bestond toen trouwens nog niet. Anders weet ik niet of ik die studie wel gedaan had’, schatert Claudia. ‘Ik was dan wel afgekeurd, maar ik vond mezelf nog veel te jong om achter de geraniums te zitten. Ik kan misschien heel veel niet, maar nog wel wat.’

Eigen bedrijf

Eenmaal hersteld van haar operatie, probeerde Claudia te re-integreren. Met haar beperkingen en lage energieniveau bleek terugkeren naar haar oude werksituatie voor Claudia echter te belastend en ze werd afgekeurd. ‘Bij een ex werkgever mocht ik terugkomen en uitproberen hoeveel uur ik nog kon werken zonder mezelf te overbelasten. Een geweldige kans en een fijne tijd, maar ik wilde meer met mijn psychologiekennis en -ervaring doen. Mijn idee om een eigen bedrijf te starten, kreeg daardoor steeds meer vorm’, vervolgt Claudia haar verhaal. ‘Ik had twee drijfveren: ik wilde zelfstandig zijn en zelf mijn brood verdienen, én had oprechte belangstelling voor anderen en de wil om hen te helpen. Daaruit is Jouw Transformatie ontstaan.’

Fuck perfect

‘Ik ben gespecialiseerd in het verschil tussen het mannnen- en vrouwenbrein. Ik richt me voornamelijk op vrouwen die vastlopen door een laag zelfbeeld, onzeker zijn, veel piekeren, zich altijd vergelijken met anderen, pleasegedrag vertonen of zichzelf volledig kwijt zijn. Ik vind het ontzettend fijn om mijn cliënten een positieve mindset mee te geven. Ik hou enorm van mijn werk. Wat ik hen leer, doe ik zelf ook. Het is niet ‘I walk my talk’, maar ik rol hem wel. Op social media toon ik goede dagen en slechte dagen. ‘Fuck perfect’ is mijn slogan. We zijn zó geneigd altijd maar door te gaan, en te voldoen aan dat maatschappelijke plaatje, maar je mag ook gerust toegeven dat het eens wat minder gaat.’

Bewondering

Dat laatste laat Claudia dan ook eerlijk zien op haar socialmediakanalen. Tussen de vrolijke foto’s en opgewekte plaatjes, post ze ook hoe beroerd ze zich voelt na de kuren. ‘Want ja, de kanker is weer terug. Jan zegt weleens dat ik heel goed ben in ziek worden, maar nog beter in beter worden’, grapt ze grijnzend. ‘In tegenstelling tot wat je vaak hoort, heb ik het vertrouwen in mijn lichaam niet verloren. Ik heb juist bewondering voor mijn lichaam wat het allemaal aankan en hoe het me iedere keer weer helpt en voor me aan het werk gaat. Dat hou ik mijn cliënten ook altijd voor: je kunt denken aan wat er allemaal fout gaat in je lichaam, maar je kunt ook denken aan alles wat er juist goed gaat.’

Genieten

Ver vooruitkijken doet Claudia niet. ‘Het is niet de eerste keer dat we niet weten waar ik aan toe ben. Ik laat me daar dan ook niet door leiden. Het is niet zo dat ik mijn kop in het zand steek en er nooit aan denk hoor, maar het heeft geen zin om daar nu al bij stil te staan. Het is gewoon een onderdeel van ons leven. En daar praten Jan en ik zo nu en dan over: de ene keer met een grap en de andere keer serieus. Het hoort er nu eenmaal bij. Mijn beste vriendin is in 2015 overleden en zij had haar hele uitvaart zelf geregeld. Wij zijn niet zo. Het afscheid is voor de nabestaanden en ik hoef geen controle over de dingen. Dus of ik gecremeerd of begraven word, is Jan zijn ‘feestje’. Hij mag het afscheid regelen zoals hij dat wil. Ik heb eigenlijk maar één wens: geen droeftoetermuziek, maar het nummer ‘Happy’ van Pharrell Williams als de mensen langs mijn kist lopen, want dat is hoe ik heb geleefd. Maar voor nu doe ik mijn best om zo gezond mogelijk te blijven, te genieten en eruit te halen wat erin zit. Gelukkig zijn, mezelf blijven ontwikkelen, nieuwsgierig zijn. En lachen. Heel veel lachen, want dat ontspant. Er is immers altijd nog iets waarvan je kunt genieten. Waar je blij mee kunt zijn.’

Heb
jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur
dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat
we contact met je kunnen opnemen.

Zwangerschap

Ook Ineke werd eerst zorgvuldig gescreend. ‘Alles was goed en al vrij snel raakte ze zwanger van ons kindje. We hebben die zwangerschap van heel dichtbij mogen en kunnen meemaken. We hebben haar al die tijd met allerlei praktische dingen geholpen en bijgestaan waar we konden. Ik mocht aan haar buik voelen als het kindje schopte en soms stuurde ze ’s avonds een filmpje van haar buik die zichtbaar bewoog. We zijn ook mee geweest naar alle echo’s en naar de meeste afspraken bij de verloskundige.’

Famke Ineke

‘We hebben elke keuze die Ineke maakte gerespecteerd. We vonden het heel belangrijk dat ze de ruimte nam die ze nodig had. Zo wilde ze liever niet dat wij bij de bevalling zouden zijn. Natuurlijk vond ik dat jammer, maar wij respecteerden wat zij wilde en deed. In oktober 2017 werd Famke Ineke geboren. ‘Ja, ze is inderdaad naar mijn schoonzus vernoemd. Zij heeft onze diepst gekoesterde wens in vervulling laten gaan. Ze heeft dan ook een heel bijzondere band met Famke.’

Borstvoeding

Een half jaar voordat Famke geboren werd, begon Eva met het slikken van medicijnen die ervoor moesten zorgen dat ze zelf borstvoeding zou kunnen geven. Eva: ‘Acht weken voor de bevalling ben ik daarmee gestopt en ben ik gaan kolven. Daardoor heb ik onze dochter volledig zelf kon voeden. Anderhalf jaar lang! Dat was zó bijzonder. Dat ik die intimiteit, ondanks dat ik haar niet had kunnen dragen, toch kon en mocht ervaren!’

Wensouder

De wens naar een broertje en zusje voor Famke, die inmiddels 4 jaar is, wordt steeds groter. ‘Eigenlijk zijn we al voor haar eerste verjaardag al weer serieus naar een draagmoeder gaan zoeken’, bekent Eva. ‘Ineke was vooraf heel duidelijk dat ze dit één keer voor ons kon en wilde doen. Zij is dus geen optie. We hebben in onze vrienden- en kennissenkring ook al weleens een balletje opgegooid, maar tot nog toe zonder resultaat. Het ís natuurlijk ook nogal iets wat we vragen. Er is hier in Nederland ook nog niet zoiets als een stichting of platform dat draagmoeders en wensouders bij elkaar kan brengen.’

Altruïstisch draagmoederschap

‘Commercieel draagmoederschap, zoals ze dat in Amerika kennen, is in Nederland bij de wet verboden’, weet Eva. ‘Maar altruïstisch draagmoederschap, zoals dat in Canada heel gewoon is, is wel toegestaan. Ik ben ervan overtuigd dat ook hier in Nederland moeders zijn die het heerlijk vinden om zwanger te zijn en een heel warm, open hart hebben voor hun medemens. Die graag dat lichtpuntje willen zijn voor een stel of gezin. Dat sprankeltje hoop willen en kunnen bieden en daar dankbaarheid uit kunnen ervaren. En ook trots. Natuurlijk bieden wij wel een volledige financiële vergoeding van de kosten die gemaakt worden: van zwangerschapskleding tot kraamhulp. Want de draagmoeder moet er onderaan de streep geen kosten aan overhouden.’

Hoop

‘Ik hoop zó dat een tweede kindje ons gegund is’, spreekt Eva haar diepste wens nog een keer uit. ‘Daarom kom ik ook met mijn verhaal naar buiten. Daarom stel ik me als wensmoeder kwetsbaar op. Om mijn verhaal te delen en aandacht te vragen voor dit thema.’

Wil je reageren op dit verhaal? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl.

Bloedband geen voorwaarde voor liefde

Toch bleef haar geboorteland trekken en na een paar jaar na haar eerste bezoek ging Debbie terug naar de Filipijnen om haar biologische familie te ontmoeten. ‘Sindsdien ga ik regelmatig terug. Mijn biologische moeder leeft nog. Van mijn biologisch vader weet ik niets. Ik heb het mijn biologische moeder nooit kwalijk genomen dat ze me heeft afgestaan. Dat komt ook door mijn opvoeding. Mijn ouders zijn er altijd heel open over geweest en daardoor heb ik dat een plekje kunnen geven. Zij hebben het ook altijd belangrijk gevonden dat wij op zoek gingen naar onze roots. Ik heb trouwens een betere klik met mijn moeder dan met mijn biologische moeder. Zij is er altijd voor me geweest. Zij stond na al mijn operaties, en dat waren er maar liefst 38, naast mijn bed. Ik vind het dan ook heel heftig als ik iemand hoor zeggen dat je van een adoptiekind nooit zo veel kunt houden als van een eigen kind. Dat geldt voor mijn adoptieouders in ieder geval absoluut niet. Dat is misschien ook wel iets wat je zelf moet ervaren, maar een bloedband is geen voorwaarde voor onvoorwaardelijke liefde.’

Huwelijk

Debbie was 22 toen zij met haar vriend, met wie ze al vier jaar een relatie had, trouwde. ‘We wilden heel graag kinderen en hebben in totaal vijf jaar lang geprobeerd om zwanger te worden. Dat lukte maar niet en dat lag altijd aan mij en nooit aan hem. Het was een heel intense tijd met veel ziekenhuisbezoeken, hormoonbehandelingen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het weekend voordat we aan een ivf-traject zouden beginnen, bedacht hij ineens dat hij verliefd was op een 15-jarig meisje die wij onder onze hoede hadden genomen. Wij hadden gezegd dat ze altijd welkom was bij ons, en dat heeft ze wel heel letterlijk genomen. Dat kwam bij mij als een mokerslag binnen en daar ben ik heel erg kapot van geweest. Hij heeft me gewoon keihard laten vallen.’

Geen wrok

Toch denkt Debbie niet met wrok terug aan haar ex. ‘Als hij niet gelukkig kon zijn met mij, wie was ik dan om hem tegen te houden? Als ik rond zou blijven lopen met haat, zou ik zelf nooit meer gelukkig worden. Daarom ben ik ook niet boos op hem gebleven. Al vroeg ik me wel vaak af of ik ooit weer een leuke man zou tegenkomen. Wie wilde mij nou hebben? Een vrouw met beperkingen? Maar toch kwam er weer iemand op mijn pad. Ook hem kende ik van de middelbare school, al had ik in hem nooit een potentiële partner gezien. Hij was gewoon iemand met wie ik vriendschappelijk omging, maar we kregen na een tijdje toch een relatie. En acht maanden later was ik zwanger! Ik kon het eerst dan ook niet geloven en heb wel vier zwangerschapstesten gedaan. Negen maanden later werd een fantastisch mooi jongetje geboren en een acht maanden later raakte ik opnieuw zwanger van onze prachtige dochter. Hoezo had het in die jaren van mijn huwelijk aan mij gelegen dat ik niet zwanger raakte?!’

Rolstoel

Door haar heupafwijking is Debbie inmiddels rolstoelgebonden. ‘Dat beperkt me wel in het doen van leuke dingen met mijn kinderen. Ze zijn nu 6 en 4 jaar oud en ik kan gewoon niet steeds heen en weer lopen of voor hen naar boven gaan om iets op te halen. Dat heeft hen wel heel zelfstandig gemaakt. Maar hen die zelfstandigheid bijbrengen, is ook wel iets wat ik van mijn vrijwilligerswerk in de Filipijnen heb overgenomen. Kinderen met een lichte verstandelijke beperking hielpen bijvoorbeeld met het eten geven van de kinderen die dit zelf niet konden. Als je kinderen duidelijkheid, structuur en regelmaat biedt, kun je ze meer bijbrengen dan wij dat hier in de Nederlandse cultuur doen. Kinderen hier worden veel te veel gepamperd.’

Positief

Ondanks de vele hobbels die zij in haar leven moest nemen, karakteriseert Debbie zich als een positief mens. ‘Ja, ik ben gelukkig vrij positief van mezelf. Ik blijf niet hangen in zwaarmoedigheid. Dat zit niet in me. Je moet gewoon je zinnen verzetten en dan gaat het wel weer. Ik blijf ook nooit lang boos. Als ik mijn boosheid eenmaal geuit heb, is het ook klaar. Als je in die negativiteit blijft hangen, is dat ook iets wat je uitzendt. En wat je uitzendt, trek je aan. Ik heb geleerd om vaker ‘nee’ te zeggen. Keuzes te maken. Wat voegt écht iets toe aan je leven. Want het heeft geen zin om energie te stoppen in iets wat niet waardevol is. Wees gewoon lief voor elkaar. Als we allemaal wat liever voor elkaar zouden zijn, was er veel minder ellende in de wereld.’

Heb jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat we contact met je kunnen opnemen.

Acceptatie

‘Want ja, eigenlijk was ik er na die zes weken al zo aan gewend om kaal door het leven te gaan, dus waarom zou ik die pruik nog dragen? Ik had mijn kaalheid na al die jaren geaccepteerd. Dit was wie ik ben. Het scheelt misschien wel dat mijn vader het ook heeft. Een kaal hoofd was mij niet vreemd. En mijn ouders hebben me ook altijd geholpen. En vooral niet te veel beschermd. Ik denk dat dat me allemaal wel heel erg geholpen heeft. Na het examen van de middelbare school ging ik dan ook met een kaal hoofd solliciteren voor de opleiding SPW die ik zo graag wilde gaan doen. Eigenlijk was ik nog wat aan de jonge kant, maar later hoorde ik dat ik juist vanwege mijn kale hoofd was aangenomen. Als ik zó mezelf durfde te zijn, moest ik toch wel stevig in mijn schoenen staan en vragen van cliënten, die hierover beslist opmerkingen zouden maken, beantwoorden.’

Haarlijm is op

Weer kwam er een jaar waarin er toch weer haar op Annelies’ hoofd begon te groeien, maar intussen is ze al zestien jaar volledig kaal. ‘Ik was kaal toen ik mijn man ontmoette, ik ben kaal getrouwd en heb kaal een kind gekregen. Mijn dochtertje is 7 en merkte laatst op dat iedereen op school mij kent. ‘Ja, ik ben de enige kale mama op school, dus dat klopt wel. Vind je dat vervelend?’, vroeg ik haar. ‘Nee hoor, maar ze weten allemaal dat jij mijn mama bent’, was haar antwoord. Als andere kinderen aan Naomi vragen waarom ik kaal ben, vertelt ze gewoon dat mijn haarlijm op is en mijn haren niet meer blijven plakken.’

Alopecia universalis

Alopecia is er in verschillende vormen. ‘Ik heb alopecia universalis: volledig haarverlies. Bij deze vorm van alopecia verlies je niet alleen je hoofdhaar, maar ook het haar op de rest van je lichaam’, vervolgt Annelies haar verhaal. ‘Ik ben lid van de Alopecia Vereniging en ik bezoek graag de zwemdagen die ze organiseren. Ik heb vooral bij vrouwen het gevoel dat hoe meer haar ze nog hebben, hoe meer ze de kale plekken willen verhullen. Ik kan niks verhullen. Ik kan alleen maar kiezen uit wel of geen haarwerk dragen. Ik geef ook niet om make-up en zo, dus nepwimpers en nepwenkbrauwen zijn ook niks voor mij. Ik vind het prima zo.’

Verschijning

‘En daardoor ben ik wel een verschijning’, weet Annelies. ‘In mijn eigen omgeving kijken mensen er niet meer van op, maar als ik ergens kom waar men mij niet kent, word ik vaak nagestaard. Maar ach, dat valt me nauwelijks meer op. Als ik iemand zonder benen in een rolstoel zie zitten, kijk ik misschien ook wel even net te lang. Zo gaat dat bij mij ook en dat is wat het is. Ik heb eigenlijk het liefst dat mensen er gewoon naar vragen. Toen ik alopecia kreeg, woonde ik in Zeeland. Niemand heeft me daar ooit gevraagd wat er aan de hand was. Inmiddels woon ik al jaren in Noord-Brabant en hier werd mij meteen gevraagd waarom ik kaal was. Dat vind ik eigenlijk wel zo prettig. Anders krijg je situaties als toen ik in het ziekenhuis lag toen ik ging bevallen van Naomi: iedereen dacht dat ik kanker had of had gehad.’

Nuchter

Annelies’ dochtertje heeft prachtig lang, blond haar. ‘Ik maak graag staartjes en vlechtjes bij haar’, geniet Annelies. ‘Ik kan niet garanderen dat zij later geen alopecia krijgt. Ik weet niet of en wanneer het zich openbaart. Mijn man is ervan overtuigd dat ze het niet heeft. En tot nu toe heeft hij altijd gelijk gehad. We zien het wel’, besluit ze nuchter.

Heb jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat we contact met je kunnen opnemen.