Menstruatiedossier #3 – Stemmingswisselingen

‘Moet je ongesteld worden of zo?’ Grr! Woest kun je worden om dergelijke zogenaamd ‘grappige’ opmerkingen. Als je al niet chagrijnig was, zou je het per direct worden. En de ellende is: het klopt ook nog. Elke keer als het weer bijna ‘die tijd van de maand’ is, ben jij niet te genieten. Het is sterker dan jij. Je kunt er gewoon niets aan doen. Toch?

Klachten

Vaak begint je stemming zo’n vier dagen voor je menstruatie te dalen. Je wordt snel boos, bent gespannen en hebt depressieve klachten. Je borsten doen zeer, je hebt een opgeblazen gevoel en een onbedwingbare behoefte aan zoetigheid. Je houdt vocht vast, je gewrichten doen zeer en hebt geen of minder zin in vrijen. Zodra de menstruatie dan eenmaal echt begint, kun je vreselijke buikkrampen ervaren, pijn onderin je rug, heb je hoofdpijn, is je stoelgang ontregeld en kun je nog weleens behoorlijk emotioneel of explosief reageren. Zeg nou zelf: dan is het toch logisch dat je niet je vrolijkste zelf bent?

Hormonen

De oorzaak van je stemmingswisselingen is voor het grootste deel toe te schrijven aan hormoonwisselingen. De schommelingen in het niveau van je geslachtshormonen kunnen ertoe leiden dat je lichaam minder serotonine aanmaakt. Dit hormoon helpt je om een goed gevoel te krijgen. Het wordt dan ook niet voor niets vaak het ‘gelukshormoon’ genoemd.

Behoefte aan zoetigheid

Een te laag niveau van het geslachtshormoon oestrogeen en het ‘gelukshormoon’ serotonine zorgen ervoor dat je lichaam snakt naar zoetigheid en snelle koolhydraten. Want daardoor gaat je lichaam namelijk meer serotonine en dopamine aanmaken. Dopamine is eenzelfde soort stofje als serotonine: het zorgt ervoor dat je jezelf tevreden en beloond voelt.

Premenstruele syndroom

Je klachten kunnen versterkt worden als je moe bent of stress hebt. Sommige vrouwen zijn zó gevoelig voor de hormoonveranderingen dat ze rond de eisprong compleet van karakter veranderen. In dat geval is er sprake van het premenstruele syndroom, ook wel PMS genoemd. Gelukkig komt dat niet heel veel voor. Slechts 3 à 4 procent van de vrouwen lijdt aan PMS.

Oplossingen

Je menstruatiecyclus is een natuurlijk proces en je zou denken dat je weinig aan de bijbehorende klachten lijkt te kunnen doen. Toch is dit niet helemaal waar. Zoals je zojuist hebt kunnen lezen, hebben de hormoonschommelingen invloed op je eetgedrag. Maar het omgekeerde is ook waar: met je voeding heb je een grote invloed op je hormonen. En juist daaruit kun je je voordeel halen.

Ga je menstruatieklachten met de juiste voeding en leefstijl te lijf!

Insulineresistentie

Dat hongergevoel tussen je eisprong en menstruatie wordt vaak veroorzaakt door een te hoge bloedsuikerspiegel. Als je eet, worden suiker en zetmeel uit je voeding als bloedsuiker in je bloed opgenomen. Het hormoon insuline zorgt ervoor dat dat bloedsuiker in je cellen komt om te worden gebruikt als energie. Insuline zorgt ervoor dat je bloedsuikergehalte niet te hoog wordt. Bij een te hoge bloedsuikerspiegel zijn je cellen minder gevoelig geworden voor insuline. Dit wordt ook wel insulineresistentie genoemd. Bij insulineresistentie neemt je behoefte aan zoetigheid doen toenemen.

Pas je voeding aan

Door vooral in de eerste twee weken van je cyclus, dus de periode tussen menstruatie en eisprong, je leefstijl aan te passen en je insulineresistentie te verminderen, zul je veel minder last hebben van je (vr)eetbuien. Dit kun je doen door het gebruik van alle vormen van zoetigheid en de zogenoemde ‘snelle koolhydraten’ (zoals frisdranken, vruchtensappen, alcohol) te beperken of zoveel mogelijk uit te bannen. Vervang ze door gezonde vetten en eiwitten, eet extra groente, gebruik minder zout en drink veel water. Er zijn ook voedingsmiddelen die juist een gunstig effect hebben als je ongesteld bent, zoals rundvlees, zalm, banaan, watermeloen en gemberthee. Doe er je voordeel mee!

Leefstijl

Naast je voeding kun je met je leefstijl ook veel menstruatieklachten verminderen.

Zorg voor voldoende ontspanning
Verminder je buikkrampen of rugpijn met een warme kruik, een warm bad of ontspanningsoefeningen
Beweeg minimaal een half uur per dag
Zorg voor een goede nachtrust

Huisarts

Natuurlijk is het niet zo dat je met bovenstaande tips van al je klachten af bent. Maar de kans dat je wat gemakkelijker en gezelliger door je ongesteldheid heen komt, is groot. Denk je dat je aan het premenstruele syndroom leidt, je tijdens de menstruatie veel pijn hebt of bloed verliest, of als je ongerust bent, breng dan een bezoek aan de huisarts.

Datum: 08 maart 2022

Ook interessant voor jou

De ondergoedtrends van dit jaar

Ondergoed is niet meer alleen functioneel, het is uitgegroeid tot een fashion statement. Waar we vroeger simpelweg keken naar praktische oplossingen, zien we nu een duidelijke trend: comfort én stijl gaan hand in hand. De nieuwste collecties combineren zachte, ademende stoffen met trendy designs.
Menstruatiedossier: menstruatieproducten

Wist je dat je als vrouw in je leven gemiddeld 550 keer ongesteld bent? Reken maar uit hoeveel maandverbanden of tampons je dan verbruikt. Precies: dat zijn er nogal wat.
Mentruatiedossier: de menstruatiecup

Opoe is op bezoek’, ‘de schilders binnenlaten’, ‘je ketchupweek hebben’ of ‘Bloody Mary’: er zijn talloze manieren om aan te geven dat je ongesteld bent. Vrouwen hebben gemiddeld maar liefst dertig (!) jaar van hun leven te maken met dit maandelijks terugkerende ongemak.
Menstruatieklachten? Leg je er niet bij neer!

Als vrouw wordt van je verwacht dat je alsmaar doorgaat. Ook als de hormonen door je lijf gieren en je van top tot teen wordt geteisterd door vervelende pijntjes. Van een opgeblazen gevoel, hoofdpijn, pijnlijke borsten en spierklachten tot aan buikkrampen: deze klachten kunnen het dagelijks leven behoorlijk in de weg zitten.
Hoe reflexologie kan helpen bij je menstruatiestoornis

De menstruatie: de ene vrouw doorloopt deze dagen zonder problemen en de andere vrouw is er behoorlijk ziek van. Ook de dagen voordat je ongesteld moet worden, kunnen daardoor zwaar zijn.
Menstruatieklachten zijn er om te worden opgelost

Als jong meisje had Sonja veel last van menstruatieklachten. Door behoorlijk bloedverlies en hevige buikpijn, die helemaal uitstraalde naar haar onderrug en billen, moest ze regelmatig één of twee dagen van school verzuimen.
Lekker in je vel tijdens je menstruatie

Het vrouwelijke lichaam is een wonderlijk geheel en zit hormonaal vernuftig in elkaar.
De stille kracht in je woonkamer: waarom deze loopband voor thuis anders is

Je wilt meer bewegen, maar je schema zit vol, het regent weer eens of je hebt simpelweg geen zin om ’s avonds laat nog de straat op te gaan. Herkenbaar? Steeds meer mensen zoeken naar manieren om thuis comfortabel en effectief te kunnen trainen. Maar niet elke loopband voor thuis past bij jouw leven.
Kunnen lensimplantaten ook helpen tegen hooikoorts?

Voor wie slecht ziet én jaarlijks last heeft van hooikoorts, kunnen de lentes en zomers behoorlijk belastend zijn. Jeukende ogen, wazig zicht en irritatie zorgen ervoor dat contactlenzen lastig te verdragen zijn, terwijl een bril continu beslaat of in de weg zit.
Herstel sneller na het sporten

Na een intensieve training of een zware wedstrijd heeft je lichaam tijd nodig om te herstellen. Spierpijn, vermoeidheid en kleine blessures kunnen je prestaties belemmeren en je trainingstraject verstoren.

Toon meer >

Toon minder >

De eerste stap na een burn-out

Heb jij last van langdurige spanningsklachten, ben je de controle verloren, en heb je moeite met je dagelijkse taken? Dan kan het zijn dat je, net als 1 op de 6 Nederlanders, een burn-out hebt. Dat beïnvloedt je functioneren en dagelijks leven behoorlijk. De draad oppakken na een burn-out, gebeurt stap voor stap. Ik help je graag bij het zetten van deze stappen, zodat je je leven weer op de rit weet te krijgen.

Van accountmanager naar coach

Ook zelf weet ik hoe het is om met een burn-out te kampen. Ruim twintig jaar geleden kwam ik zelf thuis te zitten. Daarop schakelde ik een coach in om op zoek te gaan naar mijzelf. Ik wilde weten wat ik eigenlijk wilde in het leven en wat nu precies mijn kwaliteiten waren. Voor mijn burn-out was ik een accountmanager in de commerciële wereld, maar ik ontdekte dat ik veel liever met mensen werkte. Ik besloot daarom om Coach House op te richten. Op die manier kon ik ook andere mensen helpen om het beste uit zichzelf te halen.

Hoe ontstaat een burn-out?

Om stappen te zetten uit je burn-out, is het belangrijk om te weten hoe je deze hebt ontwikkeld. Misschien ervaar je veel spanning op de werkvloer, of in het gezinsleven. Bij langdurige blootstelling aan deze prikkels kun je psychische en fysieke klachten ontwikkelen. Ik krijg vaak mensen in mijn praktijk die deze klachten langdurig en structureel hebben genegeerd. Ze hadden het idee dat ze altijd maar ‘door’ moesten. Maar na een tijd is je lichaam letterlijk opgebrand: je kunt niet meer verder.

Herstellen van een burn-out

Het herstelproces van een burn-out is niet makkelijk. Vaak heb je de klachten maandenlang opzij geschoven. De eerste stap in het herstelproces is daarom acceptatie. Je zult moeten erkennen dat het niet goed met je gaat, en dat je jezelf op de eerste plaats moet gaan zetten. Pas dan kun je actief werken aan je herstel. Je zult ook moeten accepteren dat je dit niet alleen kunt.

Het herstelproces van een burn-out is niet makkelijk

Hulp van een coach

De acceptatie dat je een burn-out hebt is ontzettend moeilijk. Bij veel mensen die kampen met een burn-out zie ik vaak dat het ongeloof heerst. Ze denken dat een burn-out alleen anderen overkomt, en weten niet goed hoe ze er weer uit moeten komen. Ik raad daarom iedereen aan om hier specialistische hulp bij in te schakelen. Vaak is je huisarts of een bedrijfsarts betrokken bij de diagnose, maar ik krijg ook regelmatig mensen in mijn praktijk voor coachingsessies na een burn-out.

Praktische tips

Op het moment dat mensen mijn praktijk binnenstappen, weten ze vaak niet waar ze moeten beginnen met het herstelproces. Het wegnemen van de spanningen en voldoende rust nemen is namelijk niet genoeg bij een burn-out. Ik geloof erin dat je bij jezelf moet beginnen om de regie over je leven terug te krijgen. Met mijn coachingssessies kijk je kritisch naar jezelf en krijg je inzicht in je natuurlijke persoonlijkheidstype. Zo leer je wat de oorzaak is van jouw burn-out en hoe je hiermee om moet gaan. Over het algemeen geldt dat het herstelproces moeizamer verloopt als je te lang met je klachten rondloopt. Wacht daarom niet tot het te laat is, en trek op tijd aan de bel.

Datum: 07 maart 2022

Specialisten in jouw buurt

Ook interessant voor jou

Uit je hoofd en terug naar je lichaam

Je bent zó moe. Dagelijks ben je in de weer met vroege wekkers, je gezin, je baan, je sociale contacten, je werk. Je staat continu onder druk.
Van burn-out naar een nieuwe toekomst!

Tamar (37) merkte vlak voor de feestdagen dat ze steeds meer fysieke klachten kreeg: hoofdpijn, vermoeidheid, prikkelbaar en slecht kunnen slapen omdat ze alleen maar lag te piekeren. En dan die huilbuien steeds op de meest onverwachte momenten. Jeetjemina, zo kende ze zichzelf helemaal niet.
Van burn-out naar een baan die bij me past

Toen Janneke (39) voor het eerst bij me kwam, was ze aan het herstellen van een pittige burn-out. Zelf had ze die absoluut niet zien aankomen. Ze deed immers alleen maar dingen die ze leuk vond (dacht ze)? Voor haar uitdagende baan op het evenementen organisatiebureau maakte ze vaak lange dagen.
Psychosociale therapie kan helpen bij burn-out

Een burn-out. Je dacht waarschijnlijk dat het jou nooit zou overkomen, maar nu zit je er toch middenin. Je bent prikkelbaar, hebt een gejaagd gevoel en je bent compleet uitgeput. ‘s Avonds ben je tot diep in de nacht aan het piekeren tot je in een onrustige slaap valt.
‘Ik voel mij niet gelukkig op mijn werk. Waar ligt het aan?'

Martha gaf aan dat ze zich niet meer lekker voelde tijdens haar dagelijkse werkzaamheden. Op het werk voelde ze zich moe, futloos en het was moeilijk om haar bed uit te komen. Daardoor gingen de resultaten op haar werk achteruit, waardoor haar leidinggevende ook steeds minder tevreden werd.
Dit is mindfulness wél

Je hebt stress, zit niet lekker in je vel of het leven passeert je sneller dan jij kunt bijhouden. Je hebt vast weleens gehoord van mindfulness, maar wat is dat nou eigenlijk?
Schamen voor stress en burn-out? Nergens voor nodig

Misschien voel je het al wel een tijdje. Een diepe vermoeidheid die maar niet weg lijkt te gaan, hoe veel je ook slaapt. En toegegeven, je hebt het ook al wel een tijd erg druk. Er is veel te doen op je werk, privé en je probeert op alle gebieden te blijven presteren.
Een nieuwe uitdaging dankzij een oude passie

Jessica weet nog goed hoe blij ze was toen ze jaren geleden werd aangenomen bij het reisbureau. Ze vond het heerlijk om voor haar klanten mooie reizen uit te stippelen, gave excursies te ontdekken en bijzondere resorts te vinden. Regelmatig vloog ze ook zelf naar verre bestemmingen om te kijken wat daar voor de toeristen te beleven was.
Die burn-out kon nét voorkomen worden

Ik leerde Jack kennen toen ik als coach werd ingeschakeld bij het bedrijf waar hij al jaren werkt om de teams op zelforganisatie te coachen. Jack is een leuke vent, heel enthousiast en altijd bereid om zich voor 200% in te zetten.
Burn-out eruit, positieve energie erin!

Annemiek liep in maart vorig jaar, toen we in Nederland voor het eerst met een lockdown geconfronteerd werden, al op haar tandvlees. Op haar werk zat ze middenin een hectische periode. Het bedrijf waar ze werkte, had een groot project binnengehaald, waarvoor Annemiek de verantwoording droeg.

Toon meer >

Toon minder >

Een volwassen lesje leren: het huishouden

Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. Reken er maar op dat je voor altijd blijft leren door middel van de meest onverwachtse lessen. Mijn les deze keer? Ik ga simpel beginnen: het huishouden.

Gebed zonder einde

Voordat ik verder ga naar mijn ervaring omtrent de eerste levensles, geef ik jullie eerst wat voorgeschiedenis. Mijn moeder noemt zichzelf altijd een mislukte huisvrouw. Ze haalt er minimale voldoening uit. Het is en blijft een gebed zonder einde, vindt ze. Op zich verklaarbaar wanneer je vijf huisdieren thuis hebt, maar daar beginnen we niet over. ‘Ik ben geen goed voorbeeld voor je, hé?’, zegt ze vaak. Maar dat weerhoudt haar er niet van om mij de kunst van het huishouden te leren. En anders heb ik altijd mijn vader als back-up plan. Godzijdank, want anders gooi ik straks nietsvermoedend een rode sok bij de witte was.

Beginnende leerling

Op dit moment kan ik mijn huishoudvaardigheden als ‘beperkt’ omschrijven. Een echte beginnende leerling. Ik weet dat de was bestaat, dat kleding moet drogen, dat afstoffen moet gebeuren, stofzuigen, eten koken en dweilen. De woordenschat is er, nu de uitvoering nog. En dat is een lastig obstakel. Niet alleen hoe ik het moet doen, maar ook de motivatie kunnen bijeen rapen óm het te doen is een aandachtspuntje. Soms ligt de bank nog zo lekker of is lunchen met een vriendin toch iets verleidelijker. Dan komt toch het kind in mij weer naar voren of puber… Het is maar net hoe je het wilt noemen.

‘Op dit moment kan ik mijn huishoudvaardigheden als ‘beperkt’ omschrijven.’

Wc-ongelukje

Wanneer ik toch met mijn luie reet op ben gestaan en een drijfveer heb kunnen vinden om schoon te maken, is de wc altijd mijn beginstation. Dit terwijl de eerste keer poetsen in het kleine kamertje niet een groot succes was. Mijn moeder had alles stapsgewijs uitgelegd: De buitenkant goed boenen met vochtige doekjes en de binnenkant alvast volgieten met bleek. ‘Volgieten’ had ik achteraf gezien niet zo letterlijk moeten interpreteren.Want voor ik het wist spetterde het bleek over de pot en kwam het terecht op mijn kleding en de muur. Gelukkig kon de muur geen kwaad, maar mijn T-shirt viel niet meer te redden. Alles voor een schone wc! Tegenwoordig giet ik de bleek keurig langs de randjes binnen de pot. Al doende leert men.

Verschil moet er zijn

Het huishouden is nog maar een klein stukje van alle lessen die voorkomen in de weg naar volwassen worden. Ik omschrijf deze les als makkelijk, maar eigenlijk ben ik er nog steeds mee aan het worstelen. Is dat erg? Ik vind van niet. Huishouden zal altijd blijven, maar het is maar net hoe belangrijk het voor jezelf is. De één wil een huis dat wanneer de zon naar binnen schijnt, het glinstert en flonkert van properheid. Terwijl de ander hier en daar wat stof of vieze afwas geen probleem vindt. En zo nu en dan nieuwe, prachtige roze T-shirtjes, broeken, truien, jurken of rokken blijft verfrissend, toch?

Datum: 01 maart 2022

Ook interessant voor jou

Een volwassen lesje leren: familiedynamiek

Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs.
Een volwassen lesje leren: vriendschappen

Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is.
‘Kasper heeft ons geleerd hoe mooi het leven is’

Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat.
Een volwassen lesje leren: zaken regelen

In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts.
De mama van... de verrassing

Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden.
Mama van thuis in een nieuw huis

Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan.
Claudia: 'Er is nog zoveel om van te genieten'

Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is.
‘Ik hoop zó op een tweede kindje’

Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren.
Debbie: 'Ik ben gelukkig vrij positief van mezelf'

‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.
Annelies heeft alopecia: ‘Dit is wie ik ben’

Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.

Toon meer >

Toon minder >

Mama van thuis in een nieuw huis

Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. Van de week kwam hun vader thuis. Ties rende naar de deur en zei: ‘Je bent weer thuis papa! Kom maar gauw binnen, want hier is het lekker warm.’

Slaaphuis

Opa heeft voor Ties een echt slaaphuis gemaakt met een heuse sterrenhemel. Opa heeft daar echt even de tijd voor genomen. Er zitten 1100 gaatjes in waar allemaal lichtpuntjes in verwerkt zitten. Het is ontzettend tof geworden en het is echt Ties’ grote trots. Iedereen die hier komt, moet direct zijn huisje zien. Ook als hij zelf weer terug was van bijvoorbeeld de gastouder of oma, zei hij bij thuiskomst: ‘Kom, we gaan bij mijn huisje kijken!’

Lekker tussen ons in

Slapen ging ook goed. In z’n huisje onder een, door oma gehaakte, dino-deken ging het dus prima. Maar wat er dan toch weer veranderd is: er zijn toch vaak weer nachten dat hij huilend wakker wordt en pas weer rustig is als hij zich lekker tussen ons in kan nestelen. Als hij weleens een nacht doortrekt in z’n eigen bed, was ik altijd supertrots en blij, in de hoop dat hij het de volgende nacht weer zou doen. Maar dat werkt dus niet. Zijn dit toevalstreffers? Slaapt hij per ongeluk door? Ik heb echt geen idee.

Heel normaal

Nieuwe tactiek: doen alsof het heel normaal is. Niet meer prijzen dat het hem is gelukt om de hele nacht door te slapen in zijn eigen bed. Tot nu toe is dat, denk ik, hoe het moet gaan: doen alsof het normaal is. Net zoals toen hij zindelijk aan het worden was. Het is echt heel gewoon om naar de wc te gaan, dus sindsdien gaat hij gewoon naar de wc. Hopelijk werkt dat deze keer ook.

‘Waarschijnlijk kijk ik dan terug en denk ik dan ‘Waar blijft de tijd?’

Engeltje

Marten daarentegen is een engeltje met slapen. Die leggen we in bed en hij slaapt tot de volgende ochtend half 7. En dan ook nog twee keer overdag, alhoewel hij het steeds langer volhoudt en er dagen zijn dat hij één keer slapen op een dag eigenlijk ook wel goed vindt. Aan het eind van de dag wordt hij dan een beetje ‘hangry’ als hij vindt dat we te laat gaan eten. Maar als dat eten dan eenmaal voor z’n neus staat, smikkelt hij lekker en gaat hij daarna weer naar bed.

Extra poop

Eat, sleep, poop, repeat. Dit is ongeveer Martens ritme. Hij wijkt er weinig vanaf, maar soms wel. Dan komt er een extra poop tussendoor. Toen Ties klein was, deden we nog weleens ‘steen, papier, schaar’, om erachter te komen wie de stinkluier moest verschonen. Bij Marten hoeven we dat niet te doen. Iedere luier is een stinkende luier. Het gaat nog even duren totdat hij zindelijk is, ben ik bang.

Luierfase

Nu schijnt het zo te zijn dat je baby’s vanaf de geboorte al op een potje kunt zetten als je goed op de signalen let. Signalen waaruit blijkt dat ze moeten poepen. Ik zou vooral mijn reactievermogen daarmee gaan testen. Ze zeggen weleens ‘Het komt op als poepen.’ Nou daar is Marten het dus mee eens. Als je moet, dan moet je. En zo is het. Tegen die signalen zou ik niet kunnen rennen. Voordat ik hem zijn luier uit zou kunnen doen, is hij alweer klaar… Of niet, en dan kan ik een half uur later weer van voren af aan beginnen. Ties was 2,5. Deze luierfase gaat dus nog wel even duren, maar al het goede komt langzaam. Waarschijnlijk kijk ik dan terug en denk ik dan ‘Waar blijft de tijd?’

Datum: 01 maart 2022

Ook interessant voor jou

Een volwassen lesje leren: familiedynamiek

Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs.
Een volwassen lesje leren: vriendschappen

Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is.
‘Kasper heeft ons geleerd hoe mooi het leven is’

Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat.
Een volwassen lesje leren: zaken regelen

In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts.
De mama van... de verrassing

Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden.
Een volwassen lesje leren: het huishouden

Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek.
Claudia: 'Er is nog zoveel om van te genieten'

Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is.
‘Ik hoop zó op een tweede kindje’

Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren.
Debbie: 'Ik ben gelukkig vrij positief van mezelf'

‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.
Annelies heeft alopecia: ‘Dit is wie ik ben’

Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.

Toon meer >

Toon minder >

Volgens mij ben ik verslaafd, wat nu?

Gezondheid

Verslaafd raak je niet van de een op de andere dag, meestal sluipt een verslaving erin en heb je zelf niet eens door dat er sprake van is. Ook je omgeving kan lange tijd niet doorhebben dat er iets met je aan de hand is. Maar hoe ‘normaal’ je misschien ook lijkt, een verslaving maakt je langzaam kapot.

Niet alleen raakt de verslaving jou en je eigen gezondheid, maar vaak ook de mensen om je heen. En vergis je niet, het hoeft niet per se om illegale middelen te gaan als we het hebben over verslaving. Het overgrote deel van de zieken (want dat is wat een verslaving is, een ziekte) is verslaafd aan legale middelen, zoals alcohol, tabak en slaap- en kalmeringsmiddelen. In totaal zijn er zo’n 2 miljoen Nederlanders verslaafd. Ben jij één van die 2 miljoen?

Hoe ontstaat een verslaving?

Een verslaving ontstaat meestal omdat je een product of bezigheid al erg lekker of fijn vindt. Het gebruik van het middel kan een gewoonte worden waardoor je langzaam verslaafd raakt. Het kan ook zijn dat er ‘iets’ gebeurt in je leven, waardoor je de behoefte voelt om meer van het middel te gebruiken. Denk aan het roken van een extra sigaret als je last hebt van zenuwen. Je hersenen onthouden dat het middel je plezier geeft en dat zorgt dat je er meer van wilt nemen.

Bovendien went je lichaam soms aan bepaalde middelen, zoals bij alcohol of kalmeringsmiddelen, en krijg je last van ontwenningsverschijnselen als je het middel niet neemt. Je moet het middel dan dus nemen om je beter te voelen. Verslaving kan bovendien ook nog erfelijk zijn. Je weet nu hoe je verslaafd kunt raken, maar hoe weet je nou eigenlijk of je verslaafd bent?

Tekenen van een verslaving

Verslaafden praten hun gewoonte voor zichzelf vaak goed. Nee, jij bent echt niet verslaafd aan alcohol, je vindt wijn gewoon heel lekker! Die joints helpen je creatiever te zijn in je werk en helpen je ontspannen, dat is toch juist goed? Maar een verslaving, aan wat voor product dan ook, is eigenlijk nooit goed en het is belangrijk dat je dat inziet, zodat je er wat aan kunt doen. Maar hoe weet je nou of er bij jou echt sprake is van een verslaving? Hier kun je op letten:

Je kunt je leven niet meer voorstellen zonder het middel
Je hebt steeds meer van het middel nodig
Je krijgt last van zweetaanvallen en gaat trillen als je het middel even niet gebruikt
Je raakt onrustig van het idee dat het middel niet aanwezig is
Je bent er meer dan de helft van de dag mee bezig (door eraan te denken, te gebruiken of te zorgen dat je het middel krijgt)

Wat kan ik aan mijn verslaving doen?

Je hebt voor jezelf vastgesteld dat je misschien wel verslaafd bent. Het beste wat je nu kunt doen is hulp zoeken. Dat kan bijvoorbeeld via de volgende website: https://www.connection-sggz.nl/. Hier vind je veel informatie over allerlei soorten verslavingen, en kun je zien welke behandelmethodes er kunnen worden toegepast om je te helpen om van je verslaving af te komen. Daarbij wordt ook gekeken naar de onderliggende reden van je manier van leven.

De verslaving wordt dus echt bij de wortel aangepakt. Of je nu wil stoppen met alcohol, met medicijngebruik, of een andere verslaving aan wil pakken, door hulp te zoeken hoef je deze lastige weg in ieder geval niet in je eentje te bewandelen.

Datum: 25 februari 2022

Ook interessant voor jou

Hoe wen je snel aan een gehoorapparaat

Een gehoorapparaat kan echt het verschil maken. Je merkt het vaak al aan de kleine dingen. Gesprekken zijn ineens veel beter te volgen, je hoeft de televisie niet meer op standje burengerucht te zetten en je hoort weer geluiden waarvan je eigenlijk was vergeten dat ze bestonden. Denk aan het geritsel van bladeren, vogels die fluiten of zelfs je eigen ademhaling.
De stille kracht in je woonkamer: waarom deze loopband voor thuis anders is

Je wilt meer bewegen, maar je schema zit vol, het regent weer eens of je hebt simpelweg geen zin om ’s avonds laat nog de straat op te gaan. Herkenbaar? Steeds meer mensen zoeken naar manieren om thuis comfortabel en effectief te kunnen trainen. Maar niet elke loopband voor thuis past bij jouw leven.
Kunnen lensimplantaten ook helpen tegen hooikoorts?

Voor wie slecht ziet én jaarlijks last heeft van hooikoorts, kunnen de lentes en zomers behoorlijk belastend zijn. Jeukende ogen, wazig zicht en irritatie zorgen ervoor dat contactlenzen lastig te verdragen zijn, terwijl een bril continu beslaat of in de weg zit.
Gezond koken? Hier zijn een aantal tips

Gezond koken klinkt eenvoudig, maar zodra je dagelijks moet bedenken wat er op tafel komt, blijkt het vaak lastiger dan gedacht. De vraag wat eten we vanavond verandert al snel in een zoektocht naar iets dat snel, lekker én voedzaam is. Maar wat betekent ‘gezond koken’ nu eigenlijk?
Loopbandtraining voor herstel na blessure

Blessures kunnen behoorlijk frustrerend zijn, zeker als je graag regelmatig sport. Toch hoeft een blessure niet te betekenen dat je helemaal niet meer kan bewegen voor een bepaalde periode. Een loopband kan namelijk uitkomst bieden om op een veilige en gecontroleerde manier je conditie op te bouwen tijdens je periode van herstel.
Tips voor een sterker lichaam

Wil je niet alleen wat gewicht kwijt, maar echt fit en energiek door het leven gaan? Met een goede aanpak kun je sneller resultaat boeken dan je denkt.
Voorkom stress tijdens het werken

Stress op het werk is een veelvoorkomend probleem waar veel mensen mee te maken hebben. Het kan leiden tot burn-out, depressie en andere mentale gezondheidsproblemen.
Herstel sneller na het sporten

Na een intensieve training of een zware wedstrijd heeft je lichaam tijd nodig om te herstellen. Spierpijn, vermoeidheid en kleine blessures kunnen je prestaties belemmeren en je trainingstraject verstoren.
Heb jij genoeg Zelfliefde?

Veel mensen vinden het lastig om van zichzelf te houden. Dat komt vaak doordat ze zich laten leiden door de verwachtingen van hun omgeving of de eisen van de maatschappij. Dat gold in ieder geval voor Susan (39). Ze had het gevoel de perfecte werknemer, partner en ouder te moeten zijn.
De ondergoedtrends van dit jaar

Ondergoed is niet meer alleen functioneel, het is uitgegroeid tot een fashion statement. Waar we vroeger simpelweg keken naar praktische oplossingen, zien we nu een duidelijke trend: comfort én stijl gaan hand in hand. De nieuwste collecties combineren zachte, ademende stoffen met trendy designs.

Toon meer >

Toon minder >

Claudia: ‘Er is nog zoveel om van te genieten’

Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. ‘Ook al gebeuren er heel verschrikkelijke dingen in je leven, je kunt gewoon gelukkig zijn.’

Doorwerken

Met een stralende glimlach kijkt ze voor zich uit. Haar hand aait gedachteloos over de kop van hulphond Katya. ‘Ik kom net uit mijn praktijk vandaan. In de goede dagen, tussen mijn chemokuren door, heb ik gewoon trajecten lopen. En verder doe ik ook veel via WhatsApp en e-mail. Ik probeer er zoveel mogelijk te zijn voor mijn klanten. Mijn energie is beperkt, maar doordat ik een fantastische echtgenoot heb die thuis alles regelt, kan ik blijven doorwerken. Daar krijg ik veel positieve energie voor terug. Daar word ik blij van’, glundert ze.

Positieve mindset

Die positieve mindset is Claudia overigens niet komen aanwaaien. Ze had een, zoals ze het zelf noemt, uitdagende jeugd en als gevolg daarvan ontwikkelde ze anorexia. ‘Niet omdat ik slank wilde zijn, erbij wilde horen of aan een bepaald modebeeld wilde voldoen’, legt Claudia uit. ‘Nee, het is meer ontstaan vanuit het gevoel dat ik nergens controle over had in mijn leven, behalve over wat ik in mijn lijf stopte. Pas jaren later vernam ik dat het eigenlijk geen anorexia was, maar meer een slikblokkade. Ik had in figuurlijk opzicht zoveel moeten slikken, dat ik het in letterlijke zin niet meer kon.’

Anorexia

‘De periode speelde van mijn 12e tot mijn 21e jaar. Het ging in die jaren een beetje op en neer. Soms ging het wat beter met me, maar dan volgden er weer periodes van therapie of een ziekenhuisopname. Ik was op een gegeven moment zó verzwakt dat ik niet meer kon lopen en in een rolstoel zat. Ik kreeg wel verschillende therapieën, maar mijn brein was zó verdoofd dat het nauwelijks nog tot me doordrong wat er gezegd werd. Daarnaast werd ik ook nog eens ontzettend depressief. Mijn redding is een geweldige arts geweest, van wie ik de naam niet eens meer weet’, realiseert Claudia zich. ‘Ik was opgenomen op de PAAZ, een psychiatrische afdeling in een algemeen ziekenhuis, en het ging op dat moment heel slecht met me. Hij kwam binnen en zei: ‘Het is heel simpel: ik weet niet wat je meegemaakt hebt in je leven, maar je hebt twee keuzes. Of je gaat eten en dan win jij, of je gaat niet eten en dan winnen zij.’ En toen liep hij weer weg. Wauw, zo had ik het nog nooit bekeken. Dat zette mij aan tot actie. Ik ben die man eeuwig dankbaar.’

Depressie

‘Op dat moment is bij mij de knop omgegaan. Blijkbaar had ik er zelf wat over te zeggen. Ik kon het zelf bepalen, ik had de controle. Dat kon mij helpen om weer beter te worden. Daarvoor moest ik natuurlijk gaan eten én goede therapie krijgen. Ik had uitgezocht dat er bij mij in de buurt een psychotherapeutisch centrum was. Volgens de psychiater op de PAAZ zouden ze me daar vast niet aannemen. Als iemand zoiets tegen me zegt, triggert dat me juist om het tegendeel te bewijzen. En inderdaad: drie maanden later ben ik daar toch opgenomen. Vrijwillig. Ik wilde er alles uithalen wat eruit te halen viel.’

Tweede natuur

Met haar 21 jaar was Claudia verreweg de jongste. ‘Eigenlijk was iedereen die daar was opgenomen ergens tussen de 35 en 55 jaar oud. Ik nam me voor dat het mij niet ging gebeuren dat ik op die leeftijd nog van alles moest opruimen. Volgens mij heb ik daar ongeveer driekwart jaar intern gewoond en daarna nog enkele jaren ambulant. Het duurde een paar jaar om mijn depressie te overwinnen. De paar zinnetjes die de arts op de PAAZ tegen me heeft gezegd, heeft veel in gang gezet. Blijkbaar kon ik zelf richting aan mijn leven geven. Als ik zelf kon bepalen wat ik kon doen, dan kon ik ook bepalen hoe mijn leven eruit ging zien. Ik wilde me niet meer negatief voelen. Zodra er een negatieve gedachte opkwam, zette ik er gelijk iets positiefs naast. En dat werkte. Het is zelfs een tweede natuur geworden. Ik nam de regie.’

Kanker

‘Toen ik op een gegeven moment klaar was met alle therapie kon voor mij het leven dan eindelijk gaan beginnen. Dacht ik. Want toen werd ik ziek. Baarmoederkanker. Als gevolg daarvan zou ik geen kinderen kunnen krijgen. Eigenlijk had ik nog nooit over een kinderwens nagedacht, en op dat moment was het ook niet belangrijk. Ik was alleen maar bezig met beter worden. En bovendien had ik het grote geluk dat Jan, met wie ik toen al een relatie had en waarmee ik nog steeds heel gelukkig ben, al drie prachtige dochters had. Maar toen ik een halfjaar na mijn behandelingen ineens een Pamperreclame op tv zag, moest ik vreselijk huilen. Toen kwam ineens het besef dat dat voor mij niet weggelegd was. Maar ook kwam toen meteen de gedachte dat ik wél mocht genieten van Jans dochters en omarmde ik ze volledig als mijn eigen kinderen. Toch heeft het nog echt wel pijn gedaan. Vooral als vriendinnen van mij zwanger waren. Heus, ik was oprecht blij voor hen, maar voelde tegelijkertijd ook een steek. Ik heb het meest geworsteld met het feit dat het niet mijn eigen keuze was.’

Rolstoelgebonden

Maar het leven ging verder. Claudia was gelukkig met Jan en de kinderen, en pakte haar werk in de PR en marketing weer op. ‘Het was inmiddels jaren later, toen ik darmkanker kreeg. Ook daarvoor ben ik behandeld. Er zijn veel dingen in mijn lijf gebeurd, waarbij er meer is aangetast dan alleen de kankercellen. Ik kreeg erg veel last van neuropathie en uitvalverschijnselen in mijn benen. Lopen lukte alleen met behulp van krukken, maar dat was heel zwaar voor mijn lichaam. Het kostte veel inspanning en bovendien kon ik niets meenemen. Een rolstoel bleek een beter alternatief. Ik vond het meteen fantastisch. Dat had ik veel eerder moeten doen. Mijn wereld werd weer groter, en ik zag al vrij snel meer voordelen dan nadelen.’

Hulphond

Toch loste die rolstoel niet alle praktische problemen op. Claudia: ‘Mijn auto is aangepast zodat ik met mijn handen kan rijden. Op een keer, toen ik ergens heen was geweest en weer terug naar huis wilde, liet ik mijn sleutels vallen bij het instappen. Ze rolden onder de auto en ik kon er met geen mogelijkheid bij. Ik had mijn telefoon niet bij me en daardoor duurde het maar liefst drie kwartier voordat er iemand voorbijkwam die me kon helpen. Heel suf. Dat was best een ervaring. Toen ik het later aan iemand vertelde, vroeg ze me of ik weleens aan een hulphond had gedacht.’

‘Er is veel in mijn lijf gebeurd, waarbij er meer is aangetast dan alleen de kankercellen.’

Emotionele support

Het had de nodige voeten in de aarde, maar uiteindelijk kreeg Claudia haar hulphond. ‘Eerst kwam Rocco. Omdat ik hem via de zorgverzekering niet vergoed kreeg, heb ik hem zelf, met behulp van heel veel sponsoring, opgeleid. Iets wat ik niemand zal aanraden, want het was ontzettend zwaar, maar hij maakte mijn leven zóveel gemakkelijker! Hij haalde me uit bed, hielp bij douchen en aankleden. Raapte alles op wat ik liet vallen, en dat is best veel op een dag. Hij gaf dingen aan, haalde de post voor me op en maakte laatjes en deurtjes open. En daarnaast was hij ook nog eens een megamaatje in de zin van emotionele support. Helaas mocht hij maar 6 jaar worden. Hij werd ziek en we moesten hem laten inslapen’, klinkt het aangedaan. ‘Toen merkten we eigenlijk pas hoeveel hij voor me deed. Allerlei taken waarbij ik nu ineens de hulp van Jan weer nodig had. Het was alsof we zes jaar terug in de tijd werden geworpen.’

Enorm betrokken

Inmiddels heeft Claudia een nieuwe hulphond: Katya. ‘Dit keer werd mijn aanvraag wel goedgekeurd en kregen we een hond die volledig was opgeleid. Het is zó knap wat hulphonden allemaal kunnen! De mensen die hen opleiden, zijn allemaal enorm betrokken en hebben echt hart voor hun vak. We hebben ook nog contact met Katya’s pleeggezin dat haar het eerste jaar van haar leven heeft opgeleid. Ik ben die mensen hartstikke dankbaar. Ze investeren een jaar in een hond die ze dan na die periode weer moeten afstaan. Zij hebben inmiddels vier honden voor KNGF opgevoed als puppy gastouders.’

Studeren

‘Ik was van jongs af aan geïnteresseerd in de drijfveren van mensen. Hoe kan het dat mensen totaal anders reageren op eenzelfde situatie? Ook had ik al heel lang gespeeld met het idee om psychologie te gaan studeren. Toen ik vanwege een operatie het vooruitzicht had dat ik een lange tijd moest liggen, hoefde ik dan ook niet lang na te denken: ik ging psychologie studeren. Ik kon toch moeilijk iedere dag Koffietijd kijken? Netflix bestond toen trouwens nog niet. Anders weet ik niet of ik die studie wel gedaan had’, schatert Claudia. ‘Ik was dan wel afgekeurd, maar ik vond mezelf nog veel te jong om achter de geraniums te zitten. Ik kan misschien heel veel niet, maar nog wel wat.’

Eigen bedrijf

Eenmaal hersteld van haar operatie, probeerde Claudia te re-integreren. Met haar beperkingen en lage energieniveau bleek terugkeren naar haar oude werksituatie voor Claudia echter te belastend en ze werd afgekeurd. ‘Bij een ex werkgever mocht ik terugkomen en uitproberen hoeveel uur ik nog kon werken zonder mezelf te overbelasten. Een geweldige kans en een fijne tijd, maar ik wilde meer met mijn psychologiekennis en -ervaring doen. Mijn idee om een eigen bedrijf te starten, kreeg daardoor steeds meer vorm’, vervolgt Claudia haar verhaal. ‘Ik had twee drijfveren: ik wilde zelfstandig zijn en zelf mijn brood verdienen, én had oprechte belangstelling voor anderen en de wil om hen te helpen. Daaruit is Jouw Transformatie ontstaan.’

Fuck perfect

‘Ik ben gespecialiseerd in het verschil tussen het mannnen- en vrouwenbrein. Ik richt me voornamelijk op vrouwen die vastlopen door een laag zelfbeeld, onzeker zijn, veel piekeren, zich altijd vergelijken met anderen, pleasegedrag vertonen of zichzelf volledig kwijt zijn. Ik vind het ontzettend fijn om mijn cliënten een positieve mindset mee te geven. Ik hou enorm van mijn werk. Wat ik hen leer, doe ik zelf ook. Het is niet ‘I walk my talk’, maar ik rol hem wel. Op social media toon ik goede dagen en slechte dagen. ‘Fuck perfect’ is mijn slogan. We zijn zó geneigd altijd maar door te gaan, en te voldoen aan dat maatschappelijke plaatje, maar je mag ook gerust toegeven dat het eens wat minder gaat.’

Bewondering

Dat laatste laat Claudia dan ook eerlijk zien op haar socialmediakanalen. Tussen de vrolijke foto’s en opgewekte plaatjes, post ze ook hoe beroerd ze zich voelt na de kuren. ‘Want ja, de kanker is weer terug. Jan zegt weleens dat ik heel goed ben in ziek worden, maar nog beter in beter worden’, grapt ze grijnzend. ‘In tegenstelling tot wat je vaak hoort, heb ik het vertrouwen in mijn lichaam niet verloren. Ik heb juist bewondering voor mijn lichaam wat het allemaal aankan en hoe het me iedere keer weer helpt en voor me aan het werk gaat. Dat hou ik mijn cliënten ook altijd voor: je kunt denken aan wat er allemaal fout gaat in je lichaam, maar je kunt ook denken aan alles wat er juist goed gaat.’

Genieten

Ver vooruitkijken doet Claudia niet. ‘Het is niet de eerste keer dat we niet weten waar ik aan toe ben. Ik laat me daar dan ook niet door leiden. Het is niet zo dat ik mijn kop in het zand steek en er nooit aan denk hoor, maar het heeft geen zin om daar nu al bij stil te staan. Het is gewoon een onderdeel van ons leven. En daar praten Jan en ik zo nu en dan over: de ene keer met een grap en de andere keer serieus. Het hoort er nu eenmaal bij. Mijn beste vriendin is in 2015 overleden en zij had haar hele uitvaart zelf geregeld. Wij zijn niet zo. Het afscheid is voor de nabestaanden en ik hoef geen controle over de dingen. Dus of ik gecremeerd of begraven word, is Jan zijn ‘feestje’. Hij mag het afscheid regelen zoals hij dat wil. Ik heb eigenlijk maar één wens: geen droeftoetermuziek, maar het nummer ‘Happy’ van Pharrell Williams als de mensen langs mijn kist lopen, want dat is hoe ik heb geleefd. Maar voor nu doe ik mijn best om zo gezond mogelijk te blijven, te genieten en eruit te halen wat erin zit. Gelukkig zijn, mezelf blijven ontwikkelen, nieuwsgierig zijn. En lachen. Heel veel lachen, want dat ontspant. Er is immers altijd nog iets waarvan je kunt genieten. Waar je blij mee kunt zijn.’

Heb
jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur
dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat
we contact met je kunnen opnemen.

Datum: 24 februari 2022

Ook interessant voor jou

Een volwassen lesje leren: familiedynamiek

Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs.
Een volwassen lesje leren: vriendschappen

Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is.
‘Kasper heeft ons geleerd hoe mooi het leven is’

Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat.
Een volwassen lesje leren: zaken regelen

In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts.
De mama van... de verrassing

Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden.
Een volwassen lesje leren: het huishouden

Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek.
Mama van thuis in een nieuw huis

Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan.
‘Ik hoop zó op een tweede kindje’

Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren.
Debbie: 'Ik ben gelukkig vrij positief van mezelf'

‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.
Annelies heeft alopecia: ‘Dit is wie ik ben’

Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.

Toon meer >

Toon minder >

‘Julder bin glad hèk’

Sinds begin oktober 2020 zijn mijn man en ik regelmatig in de Oosterschelde te vinden voor een kort zwem-moment. We noemen dit ‘onze winterdip’. We zijn al jaren elke winter aan het peddelen in een kajak op zee, maar dan gekleed in onze winter-kajak-uitrusting. We meenden koud water wel te kennen. Niets is minder waar. Want in zee met direct contact aan je huid? Dat is toch een totaal andere beleving… Maar wel één die steeds naar meer en meer smaakt. ‘Jee’, wat is dat bizar: de eerste keer omkleden en in je badpak het water in. In wind en kou. Echt die warme jas uit? Yep! ‘Julder bin glad hèk…’ Klopt! Maar wat een plezier en avontuur!

Steeds dieper

We keken elkaar de eerste keer hoofdschuddend maar lachend aan. We hebben eerst een warming-up gedaan en liepen heel langzaam dieper en dieper, voetje voor voetje. Af en toe pauzeerden we even, waarbij we onze oksels, polsen en gezicht met koud water besproeiden. We liepen tot een diepte van onze navel en lieten ons langzaam in het water glijden. Vooral letten we op onze uitademing: die maakten we 2 keer langer dan onze inademing. We bleven dicht bij de kant en we bleven maximaal 1 à 2 minuten in het water. Het hoofd hielden we droog. Ik droeg zelfs een wollen muts.

Boost aan energie

We doen dit nu 2 keer, soms 3 keer, per week. We merken een enorme boost aan energie en warmte direct na de winterdip. Maar de boost duurt voort door de week. Ook zijn we sneller warm wanneer we aan het peddelen zijn of aan het wandelen. Daarnaast merk ik dat ik dieper slaap, en dat is een bijzondere en fijne ervaring. Een keer stond ik erg moe op, en had nog een drukke werkdag voor me. Mijn man sleept me mee naar onze winterdipstek (tegenstribbelend en excuses verzinnend, want ik had er echt geen zin in). We gaan het water in en 2 minuten later sta ik helemaal vol energie op en neer te springen, klaar om lekker te gaan werken. Alle ‘stoffige spinnenwebben’ uit m’n hoofd zijn verdwenen. Fe-no-me-naal!

Hormetische prikkels

Hoe komt dit? Waarom reageert je lichaam hier zo positief op? Dit zijn zogenaamde ‘hormetische prikkels’. Dat wil zeggen: te veel is niet goed, maar te weinig of nooit ook niet. Een korte, felle hormetische prikkel is magisch voor je lichaam en geest. Ons oude brein bloeit op bij de afwisseling van kou en hitte, honger en dorst, ver en dichtbij zien, op 2 benen en op 1 been staan, schrammen hebben en herstellen, veel bewegen en veel rust hebben enzovoort.

‘Je bent een ervaring en overwinning rijker.’

Welvaarts-valkuilen

Ons oude brein herkent niet het hebben van stress terwijl je in de auto zit en vertraging hebt vanwege een file. Ons oude brein herkent niet dat we dagelijks, 7 dagen per week, 360 dagen per jaar te veel eten en geen dorst meer hebben. Dat we altijd in een verwarmde of afgekoelde ruimte leven. Afijn: dat hele riedeltje van onze welvaarts-valkuilen.

Overwinning op je overtuigingen

Jezelf regelmatig blootstellen aan zo’n hormetische prikkel is een sterke manier om je gezondheid te verbeteren en het is gratis. Wil je dit ook, zo’n boost na een winterdip? Begin! Wat heb je te verliezen? Niets. Je bent wél een ervaring en overwinning rijker, ook al doe je het daarna nooit meer. Want die overwinning op je eigen overtuigingen? ’Echt te koud’, ‘Ik heb zelfs 10 paar sokken aan in bed’, ‘Ik heb het altijd koud’, … Die overwinning is misschien wel het allermooiste cadeau: je eigen grenzen helemaal zelf verleggen.

Vermijd blote voeten, plekken waar veel wilde watervogels zijn, natuurgebieden, langer dan 1 minuut in het water zijn, in je eentje zwemmen, te ver uit de kant zwemmen, in te diep water gaan, laat in de middag of in het begin van de avond in de kou zwemmen.

Tips

Wél doen: een warming-up. Hoofdbedekking dragen. Ga voetje voor voetje en maak je oksels, polsen en gezicht tussendoor nat. Ontspan in het water door het uitademen langer te maken dan inademen. Zorg dat je direct kunt staan als je dat wil. Direct afdrogen en even met je blote huid in de open lucht de gloei voelen, ontspannen en genieten. Neem een thermosfles mee met warme (gember)thee en drink die na je winterdip. Gebruik vooral je gezonde boerenverstand. Wij hebben intussen ook een heel leerzame ijsbadtraining gevolgd. Heb je een aandoening, bijvoorbeeld iets aan je hart of het Raynaud-syndroom? Raadpleeg je huisarts. Je kunt dan misschien wel beginnen met koud afdouchen (in de ochtend, niet in de avond). Wil je direct in het diepe en meteen gaan voor topprestaties? Sluit je aan bij professionals. Veel plezier met je knotsknettergekke nieuwe ‘hormetische’ hobby’s!

Deel je ervaring met mij! Laat me weten hoe jíj het hebt ervaren…

Monique Kouijzer

Aanbod Praktijk stroom-kracht

– leefstijladviezen
– advies rond voeding en supplementen
– bioresonantie
– elektro-acupunctuur
– reflexzonetherapie
– GPS-energetica

Datum: 23 februari 2022

Specialisten in jouw buurt

Ook interessant voor jou

Altijd stress? Zorg dat je er vanaf komt!

We hebben er allemaal van tijd tot tijd last van: stress. Het woord heeft een negatieve klank, want je kunt er immers allerlei klachten door krijgen, zoals hoofdpijn, vermoeidheid, rug- en nekklachten, concentratieverlies en slapeloosheid.
Lasertherapie: ook effectief bij ‘long covid’

Binnen de grote groep mensen die te maken hebben gehad met corona, is er een groep die gedurende langere tijd klachten blijft houden: ‘long covid’.
Zo krijg je meer energie!

Zou het niet heerlijk zijn om iedere dag vol energie te zitten? Elke dag optimaal benutten, zonder continu te verlangen naar je bed of een powernap op de bank. Maar in werkelijkheid gaat het er heel anders aan toe.
Mineralen voor onze gezondheid

Mineralen: de aarde zit er vol mee. Wij ook.
Minder klachten, meer energie

Je wilt je natuurlijk fit, energiek en lekker in je vel voelen. Je lichaam doet er ook alles aan om zo gezond mogelijk te blijven. Maar je moet je lichaam daarin wel ondersteunen, anders kun je klachten krijgen.
Voel je je altijd moe en futloos?

Heb je last van klachten als vermoeidheid, pijnklachten, een druk gevoel of zit je gewoon niet lekker in je vel? Het valt niet mee om er dan zelf achter te komen wat de oorzaak hiervan is. Anna Bron kan je hierbij helpen.
Adem in, adem uit: herstel je lichaam via ademtherapie

Hoe heb jij de afgelopen tijd ervaren? Luister eens naar je ademhaling. Ziekte, stress en trauma hebben allemaal een invloed op je adem. Zelfs nadat je genezen bent of de stressvolle periode voorbij is.
Weinig energie? Ontdek de kracht van spirulina!

Een gezonde levensstijl begint bij evenwichtige en gevarieerde voeding. Maar hoe bewust je ook eet, het kan soms best lastig zijn om elke dag aan alle nodige voedingsstoffen toe te komen.
Door de vitaliteitsscan voel ik me weer in balans

Soms voel je je niet helemaal naar behoren, maar weet je niet waarom. Pogingen om gezond te eten en te sporten hebben niet het gewenste effect. Je leefstijl past niet bij de behoeften van je lichaam.
Fitter leven? Vergaar kennis over voeding en training!

Vraag jij je ook weleens af hoe ze het doen? Die superfitte mensen die toch ook gezond en lekker eten? Tja, weten wat je kunt doen om een gebalanceerd en gezond leven te leiden, kan best lastig zijn.

Toon meer >

Toon minder >

‘Ik hoop zó op een tweede kindje’

Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. Want ‘een wonder’ mag dat gerust genoemd worden. Eva is namelijk geboren zonder baarmoeder.

MRKH-syndroom

‘Ik was 16 jaar toen ik een artikel in een tijdschrift las over een meisje die het MRKH-syndroom had. Ik herkende veel in haar verhaal en vermoedde dat ik dat ook weleens zou kunnen hebben’, weet Eva Runia nog precies. ‘Het MRKH-syndroom, voluit Mayer-Rokitansky-Küster-Hauser-syndroom, is een aangeboren aandoening die alleen bij vrouwen voorkomt. Geboren worden met dit syndroom betekent geboren worden zonder baarmoeder. De eierstokken zijn wel ontwikkeld en functioneren normaal. Net als het meisje uit het artikel was ik ook nog steeds niet ongesteld geweest.’

Uitgelachen

Eva sprak haar vermoeden uit tegen haar moeder. ‘We zijn samen naar de huisarts gegaan, die me eigenlijk gewoon uitlachte, maar hij heeft me op aandringen toch doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik maar een gesprek en een uitwendig onderzoek. Aan de buitenkant zag het er echter net zo uit als bij andere meisjes van mijn leeftijd en daarom werd ik naar huis gestuurd met hormonen om de menstruatie op te wekken.’

Inwendig onderzoek

Zoals Eva al had verwacht, bleef haar menstruatie ook met de medicatie nog steeds uit. ‘Bij de volgende controleafspraak kreeg ik een inwendig onderzoek. Toen bleek dat ik geen baarmoeder had. Ik bleek inderdaad het MRKH-syndroom te hebben. Mijn wereld stortte in toen ik dat hoorde’, klinkt het bewogen. ‘Ik had op die leeftijd natuurlijk nog geen kinderwens, maar ik had als meisje wel een bepaalde droom over later. Over een gezin met kinderen. Ik had ook het gevoel dat ik niet compleet was. Dat ik niet klopte.’

Confronterend

‘Naarmate ik ouder werd, drongen de gevolgen van mijn aandoening steeds meer tot me door. Het was vooral heel confronterend wanneer iemand in mijn naaste omgeving zwanger raakte. Ik was keer op keer oprecht gelukkig voor iedereen die zwanger wilde en kon worden, ik wist immers hoe diep je naar een kindje kunt verlangen. En ik gunde het iedereen ook van harte, maar het was elke keer wel heel pijnlijk. Dan kwam ik weer bij dat gemis. Bij het feit dat ik nooit een kindje zou kunnen dragen.’

Kinderwens

Ondanks de grote liefde die op Eva’s pad kwam en bij wie ze haar verdriet kwijt kon, bleef het gemis aan haar knagen. ‘Op een gegeven moment hebben Arjan en ik dan ook eerlijk naar elkaar uitgesproken dat we echt heel graag kinderen wilden. We hebben nog adoptie overwogen, maar de droom van een biologisch kindje was groter. Dat voelde echt als een samensmelting van onze liefde naar elkaar toe. Maar daarvoor zouden we wel een draagmoeder moeten vinden. Destijds konden we daarvoor alleen bij het VU medisch centrum in Amsterdam terecht, dat gespecialiseerd is in alle verschillende aspecten rondom draagmoederschap. Tegenwoordig kan dat overigens ook in Nij Geertgen in Elsendorp.’

Medische screening

Eva en Arjan werden medisch gescreend en alles zag er goed uit. ‘We hadden het al eens met Ineke, de zus van Arjan, over draagmoederschap gehad. Achteraf bleek dat ze al eerder met dit idee gespeeld had. Toen haar oudste dochter geboren werd, bij haar op de buik werd gelegd en ze het intense geluk van het moederschap voelde, dacht ze eraan hoezeer ze ons dit ook zo gunde. Toen al ging het door haar heen dat ze dit ooit voor ons wilde doen.’

Emoties

‘Arjan heeft Ineke in 2015 echt gericht gevraagd of zij ons kindje wilde en kon dragen. Ze wilde eerst graag met een andere draagmoeder in gesprek voordat zij een beslissing nam. We hebben haar met iemand in contact gebracht en een paar dagen later belde Arjan mij op terwijl ik op mijn werk was: ‘Ineke wil voor ons gaan dragen’. Wat een geweldig geschenk! Er gingen zoveel emoties door me heen! Als ik daaraan terugdenk, beleef ik het gewoon weer’, glimlacht Eva gelukzalig terwijl ze de tranen die in haar ogen opwellen haastig wegveegt.

‘Ik ben ervan overtuigd dat er iemand is die ons dat sprankeltje hoop wil en kan bieden’

Zwangerschap

Ook Ineke werd eerst zorgvuldig gescreend. ‘Alles was goed en al vrij snel raakte ze zwanger van ons kindje. We hebben die zwangerschap van heel dichtbij mogen en kunnen meemaken. We hebben haar al die tijd met allerlei praktische dingen geholpen en bijgestaan waar we konden. Ik mocht aan haar buik voelen als het kindje schopte en soms stuurde ze ’s avonds een filmpje van haar buik die zichtbaar bewoog. We zijn ook mee geweest naar alle echo’s en naar de meeste afspraken bij de verloskundige.’

Famke Ineke

‘We hebben elke keuze die Ineke maakte gerespecteerd. We vonden het heel belangrijk dat ze de ruimte nam die ze nodig had. Zo wilde ze liever niet dat wij bij de bevalling zouden zijn. Natuurlijk vond ik dat jammer, maar wij respecteerden wat zij wilde en deed. In oktober 2017 werd Famke Ineke geboren. ‘Ja, ze is inderdaad naar mijn schoonzus vernoemd. Zij heeft onze diepst gekoesterde wens in vervulling laten gaan. Ze heeft dan ook een heel bijzondere band met Famke.’

Borstvoeding

Een half jaar voordat Famke geboren werd, begon Eva met het slikken van medicijnen die ervoor moesten zorgen dat ze zelf borstvoeding zou kunnen geven. Eva: ‘Acht weken voor de bevalling ben ik daarmee gestopt en ben ik gaan kolven. Daardoor heb ik onze dochter volledig zelf kon voeden. Anderhalf jaar lang! Dat was zó bijzonder. Dat ik die intimiteit, ondanks dat ik haar niet had kunnen dragen, toch kon en mocht ervaren!’

Wensouder

De wens naar een broertje en zusje voor Famke, die inmiddels 4 jaar is, wordt steeds groter. ‘Eigenlijk zijn we al voor haar eerste verjaardag al weer serieus naar een draagmoeder gaan zoeken’, bekent Eva. ‘Ineke was vooraf heel duidelijk dat ze dit één keer voor ons kon en wilde doen. Zij is dus geen optie. We hebben in onze vrienden- en kennissenkring ook al weleens een balletje opgegooid, maar tot nog toe zonder resultaat. Het ís natuurlijk ook nogal iets wat we vragen. Er is hier in Nederland ook nog niet zoiets als een stichting of platform dat draagmoeders en wensouders bij elkaar kan brengen.’

Altruïstisch draagmoederschap

‘Commercieel draagmoederschap, zoals ze dat in Amerika kennen, is in Nederland bij de wet verboden’, weet Eva. ‘Maar altruïstisch draagmoederschap, zoals dat in Canada heel gewoon is, is wel toegestaan. Ik ben ervan overtuigd dat ook hier in Nederland moeders zijn die het heerlijk vinden om zwanger te zijn en een heel warm, open hart hebben voor hun medemens. Die graag dat lichtpuntje willen zijn voor een stel of gezin. Dat sprankeltje hoop willen en kunnen bieden en daar dankbaarheid uit kunnen ervaren. En ook trots. Natuurlijk bieden wij wel een volledige financiële vergoeding van de kosten die gemaakt worden: van zwangerschapskleding tot kraamhulp. Want de draagmoeder moet er onderaan de streep geen kosten aan overhouden.’

Hoop

‘Ik hoop zó dat een tweede kindje ons gegund is’, spreekt Eva haar diepste wens nog een keer uit. ‘Daarom kom ik ook met mijn verhaal naar buiten. Daarom stel ik me als wensmoeder kwetsbaar op. Om mijn verhaal te delen en aandacht te vragen voor dit thema.’

Wil je reageren op dit verhaal? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl.

Datum: 21 februari 2022

Ook interessant voor jou

Een volwassen lesje leren: familiedynamiek

Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs.
Een volwassen lesje leren: vriendschappen

Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is.
‘Kasper heeft ons geleerd hoe mooi het leven is’

Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat.
Een volwassen lesje leren: zaken regelen

In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts.
De mama van... de verrassing

Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden.
Een volwassen lesje leren: het huishouden

Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek.
Mama van thuis in een nieuw huis

Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan.
Claudia: 'Er is nog zoveel om van te genieten'

Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is.
Debbie: 'Ik ben gelukkig vrij positief van mezelf'

‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.
Annelies heeft alopecia: ‘Dit is wie ik ben’

Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.

Toon meer >

Toon minder >

Stil verdriet: pijn een plekje geven

Je wist dat het moment een keer zou komen, maar nu het er is bijt het nog meer dan verwacht. Na het verlies voelde je jezelf verbonden met iedereen om je heen. Op den duur had je alleen het idee dat je contacten steeds meer afstand begonnen te nemen. Tot het voelde alsof je jouw verdriet alleen nog kon voelen wanneer je alleen was. Het kan helpen om te praten over je gevoelens. Om gewoon even je hart te luchten. Daar help ik je graag bij.

De eerste dagen na het verlies

In het begin was het fijn om de rouw te kunnen delen. Iedereen wist dat je iets heftigs was overkomen. Je kreeg de ruimte om het verlies en de rouw te kunnen voelen. Je kreeg de aandacht als je iets kwijt wilde. Mensen stonden voor je klaar om je te ondersteunen en bleven op afstand als je dat even nodig had.

De tijd tikte alleen door, sneller dan je had verwacht. Het was pas een paar weken later of mensen begonnen het te vergeten. De blikken veranderden weer. De ruimte die je eerder voelde, werd ineens een stukje benauwder. Want hoewel de tijd bleef verstrijken, bleef jouw rouw stilstaan.

Je blijft stille rouw voelen

Terwijl iedereen hun leven weer oppakt, blijven jouw emoties nog op de voorgrond staan. Zo kan het voelen alsof je in stilte met verdriet omgaat. Je trekt je misschien iets meer terug, zodat je in eigen omgeving je verdriet kunt voelen. Dit kan er alleen voor zorgen dat je het contact met anderen gaat vermijden. Je denkt dat zij het toch niet begrijpen, of het er niet over willen hebben.

‘De tijd tikte alleen door, sneller dan je had verwacht.’

Iedereen gaat anders om met rouw

Het is goed om je te realiseren dat iedereen op een andere manier met rouw omgaat. Sommige mensen hebben hierbij juist veel behoefte aan sociaal contact. Om ook te lachen met hun dierbaren en vrienden te zien. Dat zij hun emoties minder tonen, betekent niet dat de emoties er niet zijn. Sommige mensen huilen veel tijdens het rouwen, anderen laten hier geen traan over. Je kunt snel geïrriteerd raken, of juist voelen dat het leven ‘dof’ is. Alsof weinig er echt toe doet.

Praten over je gevoelens kan helpen

Contact met andere mensen kan zeker in een periode van rouw helpen. Het kan de rouw niet voor je oplossen. Soms is er voor rouw geen oplossing. De gevoelens verdwijnen meer naar de achtergrond. In alle gevallen geldt: rouw heeft ruimte nodig. Het is fijn om het er met iemand over te kunnen hebben die je emoties herkent en accepteert. Het kan fijn zijn om er met iemand over te praten. Zonder verplichting en zonder verwachting. Gewoon even een gesprek over je gevoelens, of waar jij over wilt praten. En als je juist niet wilt praten, maar gewoon even in stil genootschap bij een ander wilt zijn, is dat ook prima. Zolang je maar niet het verdriet in stilte blijft verdragen.

Datum: 21 februari 2022

Specialisten in jouw buurt

Ook interessant voor jou

Vier tips om te rouwen na verlies

Op een of meer momenten in ons leven ervaren we allemaal een soort verlies. Het kan het verlies van een relatie zijn als gevolg van een relatiebreuk of scheiding, van een baan of bedrijf, van een huisdier, van een geliefde, van gezondheid of het gevoel van veiligheid na een traumatische gebeurtenis. Wat de tragedie ook is, de natuurlijke reactie is om te rouwen.
Omgaan met rouw en verdriet: 4 dingen om te onthouden

Rouwen is iets dat meeslepend kan zijn, en het is belangrijk om te begrijpen dat je hier de tijd voor moet nemen. Het is net zo belangrijk om te onthouden dat rouw niet eeuwig hoef te duren en je na verloop van tijd zal leren omgaan met verdriet. Een van de moeilijkste ervaringen in het leven is het verlies van een dierbare of een geliefde.
Een uitvaart met kleur

Een goede uitvaart kan helpen om afscheid te nemen en je verlies te verwerken.
Another 45 miles

Samen een dierbare herdenken kan zó belangrijk zijn. Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon.
Persoonlijke ondersteuning rond rouw en verlies

Na de uitvaart is de periode van rouw eigenlijk pas net begonnen. Het verlies is nog heel recent.
Hoe werkt bewustwording over de dood bij kinderen?

Eigenlijk wil je dat kinderen zo min mogelijk met de dood te maken hebben. Toch krijgen mensen regelmatig op jonge leeftijd al te maken met de dood. Soms een ver familielid, soms iemand die heel dichtbij staat.
Integrale samenwerking bij rouw en verliesverwerking in de regio

Een jong gezin in de bloei van hun leven heeft net hun tweede kind gekregen, maar ze zitten op een donkere wolk. Wat een fijne tijd moet zijn met elkaar als jong gezin, is nu elke dag weer een gevecht en een grote uitdaging.
Het verhaal van de drie bomen

Er waren eens drie bomen. Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden.
De fase van rouw bij kinderen: wanneer grijp je in?

Een verlies is altijd ingrijpend. Op het moment zelf, waarop schok en onbegrip de boventoon kunnen voeren. Maar zeker ook achteraf: waarna een vaak lang verwerkingsproces van rouw en verlies begint.
Een uniek verhaal

Afscheid nemen van een dierbare is een plotse wending in je leven, die vaak niet te bevatten valt. Het voelt onbegrijpelijk dat degene met wie je zoveel hebt gedeeld, er opeens niet meer is.

Toon meer >

Toon minder >

Debbie: ‘Ik ben gelukkig vrij positief van mezelf’

‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen. Ik was niet perfect genoeg.’

Special needs

Debbie Smit kwam ter wereld op de Filipijnen. ‘Mijn biologische moeder heeft me na mijn geboorte direct afgestaan ter adoptie vanwege mijn meervoudige beperkingen: mijn heup en knie zijn niet volgroeid, mijn been is echt wel 15 centimeter te kort, en ik ben geboren met schisis. Ik ben uiteindelijk geadopteerd door een Nederlands gezin. Mijn adoptieouders hadden al één biologisch kind en twee geadopteerde kinderen. Zij zijn eveneens afkomstig uit de Filipijnen, maar we zijn geen van drieën bloedverwanten van elkaar. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ze openstonden voor een kindje met special needs, en zo groeide ik op in een gezin met vier kinderen waarvan ik de jongste was.’

Geen beperkingen

‘Mijn ouders hebben me altijd voorgehouden dat als ik iets wilde, ik dat zelf moest doen. Ze wilden naast me lopen en mijn hand vasthouden, maar problemen die op mijn pad kwamen, moest ik zelf oplossen. In mijn opvoeding hebben ze me nergens in beperkt. Ik mocht net zoveel als de rest. Dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben’, klinkt het niet zonder trots. ‘Ik was altijd heel actief en heb aan diverse sporten gedaan.’

Slechthorend

Door de vele oorontstekingen die Debbie doormaakte, raakte ze slechthorend. ‘Daarom zat ik vanaf groep 3 op een speciale school voor kinderen die slechthorend zijn of te maken hebben met spraakmoeilijkheden. Aan het eind van mijn lagereschoolperiode vroeg mijn moeder zich af of ik het voortgezet onderwijs niet op een reguliere school kon volgen, maar dat werd afgeraden. Ik kon beter speciaal onderwijs blijven volgen. Achteraf bleek dat geen succes: ik heb maar anderhalf jaar op die school gezeten en toen ben ik er afgetrapt’, lacht Debbie beschaamd. ‘Ja, ik was best een pittig kind. Ik had meer uitdaging nodig.’

Middelbare school

Aan haar tijd op de middelbare school die ze daarna bezocht, denkt Debbie met warme gevoelens terug. ‘Alhoewel het in het begin best pittig was hoor. Ik kwam bij ‘gewone’ kinderen in de klas. In tegenstelling tot de leerlingen op mijn vorige school, lieten deze klasgenootjes niet over zich heenlopen. Zij boden weerstand en bovendien was de klas al gevormd. Ik ben in het begin dan ook wel gepest. Alhoewel, ‘gepest’ is een groot woord, want ik kon aardig van me afbijten. Vanaf de derde klas heb ik het er echt fantastisch gehad. Ondanks mijn beperkingen liet ik me niet beperken en deed ik gewoon met alles mee. Net als ieder ander kind.’

Vrijwilligerswerk kindertehuis

Op de middelbare school ontmoette Debbie ook de jongen met wie ze later trouwde. ‘Hij ging het leger in en ik wilde de opleiding SPW gaan doen. Maar voordat ik daaraan zou beginnen, zou ik eerst drie maanden vrijwilligerswerk gaan doen in het kindertehuis in de Filipijnen waar ik zelf ook gewoond had. Het was heel gaaf om daar te werken, maar ook ontzettend zwaar. Je werkte daar 12 uur op, 12 uur af. Zes dagen achter elkaar. Ik was 17, en het harde werken confronteerde me voor het eerst in mijn leven erg met mijn eigen beperkingen. Die bleken toch meer impact te hebben dan ik altijd gedacht had, en daar heb ik psychisch best een klap van gehad.’

Tussenjaar

Door haar ervaringen met de fysieke ongemakken twijfelde Debbie er ineens aan of de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk wel geschikt voor haar zou zijn. ‘Mijn vriend vond dat ik die opleiding niet hoefde te doen: hij verdiende immers genoeg voor ons beiden. Hij kon mij wel onderhouden. En daarom besloot ik een tussenjaar te nemen. Achteraf gezien had ik nooit moeten doen, want daarna ben ik nooit meer naar school gegaan.’

‘Ik was niet perfect genoeg’

Bloedband geen voorwaarde voor liefde

Toch bleef haar geboorteland trekken en na een paar jaar na haar eerste bezoek ging Debbie terug naar de Filipijnen om haar biologische familie te ontmoeten. ‘Sindsdien ga ik regelmatig terug. Mijn biologische moeder leeft nog. Van mijn biologisch vader weet ik niets. Ik heb het mijn biologische moeder nooit kwalijk genomen dat ze me heeft afgestaan. Dat komt ook door mijn opvoeding. Mijn ouders zijn er altijd heel open over geweest en daardoor heb ik dat een plekje kunnen geven. Zij hebben het ook altijd belangrijk gevonden dat wij op zoek gingen naar onze roots. Ik heb trouwens een betere klik met mijn moeder dan met mijn biologische moeder. Zij is er altijd voor me geweest. Zij stond na al mijn operaties, en dat waren er maar liefst 38, naast mijn bed. Ik vind het dan ook heel heftig als ik iemand hoor zeggen dat je van een adoptiekind nooit zo veel kunt houden als van een eigen kind. Dat geldt voor mijn adoptieouders in ieder geval absoluut niet. Dat is misschien ook wel iets wat je zelf moet ervaren, maar een bloedband is geen voorwaarde voor onvoorwaardelijke liefde.’

Huwelijk

Debbie was 22 toen zij met haar vriend, met wie ze al vier jaar een relatie had, trouwde. ‘We wilden heel graag kinderen en hebben in totaal vijf jaar lang geprobeerd om zwanger te worden. Dat lukte maar niet en dat lag altijd aan mij en nooit aan hem. Het was een heel intense tijd met veel ziekenhuisbezoeken, hormoonbehandelingen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het weekend voordat we aan een ivf-traject zouden beginnen, bedacht hij ineens dat hij verliefd was op een 15-jarig meisje die wij onder onze hoede hadden genomen. Wij hadden gezegd dat ze altijd welkom was bij ons, en dat heeft ze wel heel letterlijk genomen. Dat kwam bij mij als een mokerslag binnen en daar ben ik heel erg kapot van geweest. Hij heeft me gewoon keihard laten vallen.’

Geen wrok

Toch denkt Debbie niet met wrok terug aan haar ex. ‘Als hij niet gelukkig kon zijn met mij, wie was ik dan om hem tegen te houden? Als ik rond zou blijven lopen met haat, zou ik zelf nooit meer gelukkig worden. Daarom ben ik ook niet boos op hem gebleven. Al vroeg ik me wel vaak af of ik ooit weer een leuke man zou tegenkomen. Wie wilde mij nou hebben? Een vrouw met beperkingen? Maar toch kwam er weer iemand op mijn pad. Ook hem kende ik van de middelbare school, al had ik in hem nooit een potentiële partner gezien. Hij was gewoon iemand met wie ik vriendschappelijk omging, maar we kregen na een tijdje toch een relatie. En acht maanden later was ik zwanger! Ik kon het eerst dan ook niet geloven en heb wel vier zwangerschapstesten gedaan. Negen maanden later werd een fantastisch mooi jongetje geboren en een acht maanden later raakte ik opnieuw zwanger van onze prachtige dochter. Hoezo had het in die jaren van mijn huwelijk aan mij gelegen dat ik niet zwanger raakte?!’

Rolstoel

Door haar heupafwijking is Debbie inmiddels rolstoelgebonden. ‘Dat beperkt me wel in het doen van leuke dingen met mijn kinderen. Ze zijn nu 6 en 4 jaar oud en ik kan gewoon niet steeds heen en weer lopen of voor hen naar boven gaan om iets op te halen. Dat heeft hen wel heel zelfstandig gemaakt. Maar hen die zelfstandigheid bijbrengen, is ook wel iets wat ik van mijn vrijwilligerswerk in de Filipijnen heb overgenomen. Kinderen met een lichte verstandelijke beperking hielpen bijvoorbeeld met het eten geven van de kinderen die dit zelf niet konden. Als je kinderen duidelijkheid, structuur en regelmaat biedt, kun je ze meer bijbrengen dan wij dat hier in de Nederlandse cultuur doen. Kinderen hier worden veel te veel gepamperd.’

Positief

Ondanks de vele hobbels die zij in haar leven moest nemen, karakteriseert Debbie zich als een positief mens. ‘Ja, ik ben gelukkig vrij positief van mezelf. Ik blijf niet hangen in zwaarmoedigheid. Dat zit niet in me. Je moet gewoon je zinnen verzetten en dan gaat het wel weer. Ik blijf ook nooit lang boos. Als ik mijn boosheid eenmaal geuit heb, is het ook klaar. Als je in die negativiteit blijft hangen, is dat ook iets wat je uitzendt. En wat je uitzendt, trek je aan. Ik heb geleerd om vaker ‘nee’ te zeggen. Keuzes te maken. Wat voegt écht iets toe aan je leven. Want het heeft geen zin om energie te stoppen in iets wat niet waardevol is. Wees gewoon lief voor elkaar. Als we allemaal wat liever voor elkaar zouden zijn, was er veel minder ellende in de wereld.’

Heb jij een bijzonder verhaal dat je op ForYou.nl wilt teruglezen? Stuur dan een e-mail naar verhalen@foryou.nl zodat we contact met je kunnen opnemen.

Datum: 21 februari 2022

Ook interessant voor jou

Een volwassen lesje leren: familiedynamiek

Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs.
Een volwassen lesje leren: vriendschappen

Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is.
‘Kasper heeft ons geleerd hoe mooi het leven is’

Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat.
Een volwassen lesje leren: zaken regelen

In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts.
De mama van... de verrassing

Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden.
Een volwassen lesje leren: het huishouden

Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek.
Mama van thuis in een nieuw huis

Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan.
Claudia: 'Er is nog zoveel om van te genieten'

Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is.
‘Ik hoop zó op een tweede kindje’

Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren.
Annelies heeft alopecia: ‘Dit is wie ik ben’

Met haar kale hoofd is ze iemand die direct opvalt. ‘Ach, waarom zou ik een pruik dragen? Ik loop er al zestien jaar zo bij. Dit is wie ik ben.

Toon meer >

Toon minder >