Jeugdige onbezonnenheid

Ze zit opgekruld op de houten bank, de laptop voor haar op tafel, een fleece-dekentje over haar benen en haar trouwe maatje Roy, een King Charles Spaniël, half op schoot. ‘Toen ik aan mijn eerste boek begon, had ik nog die enorme jeugdige onbezonnenheid’, blikt Marion glimlachend terug. ‘Zo’n ongefundeerd vertrouwen in mijn eigen kunnen. Ik had een verhaal in mijn hoofd, een idee, een stip aan de horizon waar ik naartoe wilde. Ik besloot naast mijn baan elke dag 500 woorden aan mijn boek te schrijven. Na een halfjaar was Villa Serena klaar.’

Eerste succes

Haar eerste boek (2005) werd goed ontvangen, het smaakte naar meer. Toen Marions derde boek, Daglicht (2009), uitkwam, werd haar talent beloond met de Gouden Strop, de prijs voor de beste (oorspronkelijk) Nederlandstalige spannende roman. Het boek is in 2013 verfilmd, inmiddels in diverse andere talen uitgebracht én er zijn in Amerika plannen om het boek ook daar te verfilmen. ‘Daglicht was echt mijn doorbraak. Sindsdien kan ik bestaan van het schrijven en dat heeft mijn leven enorm veranderd. Ik kan mijn tijd nu zelf indelen. Ik heb het nodig om lekker een beetje aan te rommelen in huis want op die manier kom ik op ideeën. Ik schrijf elke dag twee blokjes, dat doe ik vijf dagen per week, en verder heb ik alle tijd om research te doen. Het schrijven is een enorme verrijking van mijn leven. Elk boek is een nieuw avontuur. Ik voél het als ik schrijf. Als een leven naast mijn gewone leven. Zo heb ik met mijn acht boeken ook acht parallelle levens mogen ervaren. Maar na mijn achtste boek zat dat hele ‘thrillerding’ me een beetje in de weg. Het moeten toevoegen van thrillerelementen begon onecht te voelen. Waarom moet er altijd zo nodig iemand dood? En het schizofrene leven wat je als schrijver leid, begon ik ook steeds lastiger te vinden. Als ik schrijf, sluit ik me af van de buitenwereld en trek ik me terug in mijn fantasie. Maar zodra het boek uitkomt, begint een extreem extraverte periode en dat vond ik soms best eng. Met je werk geef je liefde aan de wereld en je hoopt dat die liefde wordt beantwoord. Als dat niet gebeurt, doet dat pijn. Ik kon me de kritieken soms te hard aantrekken. Het is geen handige eigenschap dat je kritiek een gat in je ziel laat branden en je complimenten bijna achteloos naast je neerlegt. Die angst en die onzekerheid leidden er in 2015 toe dat ik wilde stoppen met schrijven.’

Inzicht

In gedachten aait Marion over het koppie van haar hond en vertelt dan verder. ‘Een tijdje geleden had ik een filmscenario geschreven. De producent, een botte boer, vond het niks en begon mij als persoon aan te vallen. Werkte ik wel hard genoeg, snapte ik wel dat dit geen hobby was? Dat kwam hard binnen, maar achteraf heeft hij mij een enorme dienst bewezen. Ik denk dat ik onbewust altijd een angst heb meegedragen om door de mand te vallen en als iemand dan ineens recht in je gezicht zegt dat je er niks van kan, moet je er wel iets mee. Het bracht me tot het inzicht dat deze man geen gelijk heeft: ik weet wat ik kan en wat ik niet kan. Maar het allermooiste is dat, zelfs al zou hij gelijk hebben, ik nog steeds een waardig persoon ben. Zo zie je maar, je onbewuste angsten kunnen maar beter uitkomen zodat je ermee kunt dealen in plaats van dat ze blijven sluimeren onder de oppervlakte. Het is een heel leerzaam proces geweest dat ertoe geleid heeft dat ik weer kan schrijven én het weer leuk vind. Het zou alleen wel fijn zijn als die producent mijn factuur nog even betaalt.’

Hotel Hartzeer

Met Hotel Hartzeer (2017), een boek dat ze samen met collega-auteur en vriendin Susan Smit schreef, pakte Marion de spreekwoordelijke pen weer op. Ze verwerkte er persoonlijke ervaringen in om liefdesverdriet te overleven. ‘Mijn relatie ging uit en het was Susan die mij opving. Toen anderhalf jaar later haar relatie eindigde, was ik er voor haar. We kwamen er achter dat er eigenlijk helemaal geen handboek bestaat waarin beschreven wordt hoe je met liefdesverdriet om moet gaan. Dus besloten we dat samen te gaan schrijven. Dat was zo leuk! Echt een feestje’, vertelt Marion enthousiast. ‘We zijn al heel lang vriendinnen en het was bijzonder hoe we elkaar in het schrijfproces konden aanvullen. Allebei met onze eigen dingen, onze eigen inzichten. Om het boek meer body te geven met de kennis van experts hebben we ook diverse deskundigen geïnterviewd zoals neuropsycholoog Margriet Sitskoorn, hoogleraar sociale psychologie Roos Vonk en filosofe en ervaringsdeskundige Connie Palmen. Ik durf absoluut te zeggen dat als je liefdesverdriet hebt dit boek je enorm gaat helpen. Als je er midden in zit, voel je je reddeloos verloren en denk je dat je er nooit meer overheen komt. In Hotel Hartzeer worden alle fases omschreven waar je doorheen gaat en de emoties die erbij horen. Je leert jezelf beter kennen en gaat inzien wat je triggers en valkuilen zijn, zodat je betere keuzes in de liefde gaat maken. Hotel Hartzeer was het eerste boek dat ik weer schreef nadat ik had gezegd dat ik ging stoppen. Inmiddels ben ik aan mijn volgende boek, een roman, bezig dat naar verwachting begin 2019 verschijnt. Waar dat over gaat? Daar kan ik niks over zeggen’, glimlacht ze geheimzinnig maar resoluut. ‘Daarvoor zul je tot volgend jaar moeten wachten. Dit jaar komt Hotel Hartzeer opnieuw uit. Als midprice-editie. Een absolute aanrader voor wie hem nog niet heeft en wel wat steun kan gebruiken. Op www.hotelhartzeer.nl lees je er alles over.’

1. Hoe is het allemaal begonnen?

‘Ik had een gave baan en een dito salaris, maar toch was er altijd die hang naar het ondernemerschap. Een moodboard van mijn gedroomde onderneming hing zelfs al jaren aan de keukenmuur. Rob en ik hebben daar aan de keukentafel vaak verder over gefilosofeerd. Zijn achtergrond vanuit Defensie wierp een verfrissende blik op de droom. In 2012 werd ik voor de tweede keer moeder én overleed mijn vader. Op zo’n moment verdwijnt alle ruis van de radar en vraag je je af wat je nu écht belangrijk vindt en wilt in het leven. Voor mij was dat ondernemen en van mijn moodboard werkelijkheid maken. Ik wilde later geen spijt hebben omdat ik het nooit geprobeerd had. Het leven gaf me als het ware een schop onder mijn kont.’

2. Wanneer heb je tijd voor andere dingen?

‘Gelukkig ben ik goed in organiseren en vaar ik wel bij routines. Zo blok ik wekelijks tijd in mijn agenda voor de kinderen, tijd voor mezelf en tijd voor Rob en mij. Dan proberen we niet over werk te praten. Samenwerken met je partner blijft complex. Je kunt je niet verschuilen achter professionele maskers. Dat is een voordeel, maar kan ook als een nadeel uitpakken. We hebben samen zó’n mooi bedrijf neergezet en we zijn continu in gesprek over hoe we het werkbaar en leuk kunnen houden. En verder gaat mijn wekker elke dag om half zes af, waarna mijn dag start met tijd voor mezelf. Een ochtendroutine houdt me scherp en gefocust. Op die manier creëer ik een uurtje me-time voordat de mallemolen van gezin en werk weer begint te draaien.’

3. Waarom vind je persoonlijk leiderschap zo belangrijk?

‘Dat is me met de paplepel ingegoten. Mijn ouders – en in het bijzonder mijn vader – hebben daar een belangrijke rol in gespeeld. Ik geloof sterk in de maakbaarheid van het leven. Niet alles is te beïnvloeden, maar daar waar je keuzes hebt wél. Dus stel ik mezelf, en anderen, vaak de vraag: leef jij je leven of leeft het leven jou? Met persoonlijk leiderschap heb je het stuur zélf in handen. Je creëert, bedoeld of onbedoeld, wat je zelf zaait en hebt meer invloed dan je denkt. Als je echt iets heel graag wilt en je zet je talent, energie en aandacht consistent in voor jouw doel, dan bereik je vaker wel dan niet wat je wilt. Deze aanpak en overtuiging zit ook verweven in de programma’s die we onze klanten bieden op het gebied van leidinggeven of teamwork.’

1. Hoe is het allemaal begonnen?

Wybren en ik konden de boerderij van zijn ouders overnemen. Wybren had een deel van de schuur al in gebruik voor zijn klusbedrijf, maar eigenlijk zocht hij een nieuwe uitdaging. Hij is de markt gaan onderzoeken. Daaruit bleek dat er in het Noorden nog geen specialist voor exclusieve tuinmeubelen was, dus dat hebben wij opgepakt. We startten in een deel van de schuur van onze boerderij, maar al snel moesten we uitbreiden. We groeiden snel en uiteindelijk zijn we in 2011 verhuisd naar dit pand in Grou, dat veel groter is. Vijf weken voordat we hier opengingen, is Wybren plotseling overleden. Dat is een heftige tijd geweest, maar ik heb mezelf bij de ballen gepakt en ben doorgegaan. We waren al zo ver op weg. Het zou zonde zijn om alles los te laten.

2. Wanneer heb je tijd voor andere dingen?

Het hoogseizoen is ontzettend tijdrovend. Dan werken Tom, mijn nieuwe partner, en ik zo’n beetje acht dagen per week en is er nauwelijks tijd voor iets anders. Heel af en toe neem ik een zondag vrij en verder ga ik hier in het dorp naar de vrijdagmiddagborrel. Dat is mijn uitje, dat is pure ontspanning. Van 1 november tot 1 maart zijn we alleen op afspraak open en is er meer tijd voor onszelf, de kinderen en de kleinkinderen en een lekker lange vakantie naar een warm land. Zo heb ik afgelopen winter iedere woensdag op mijn kleinzoon gepast. Heerlijk! Daar kom ik ’s zomers helaas veel te weinig aan toe en dat mis ik ontzettend. In de zomer kom ik eigenlijk continu tijd te kort en sta ik in de overlevingsmodus.

3. Waarom richt je je specifiek op het hogere prijssegment?

Dat heeft te maken met het marktonderzoek dat Wybren destijds gedaan heeft. Door zijn achtergrond was hij erg gecharmeerd van het ambacht. Hij had een passie voor design en kwaliteit. Een passie die ik trouwens ook van huis uit heb meegekregen. Ik ben opgegroeid in een huis vol designmeubelen. Gek genoeg ben ik overigens totaal niet materialistisch ingesteld. Daarom heeft het verkopen van tuinmeubelen in het hogere prijssegment me in het begin ook wel een beetje tegen de borst gestuit. Maar het is inmiddels wel helemaal mijn ding hoor: de contacten met de klanten, uitstapjes naar leveranciers en de groei van het bedrijf; het voelt heel eigen.